Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Το μόνο σίγουρο, είναι πως πρόκειται για ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα των ημερών μας. Ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ, Θεόδωρος Φορτσάκης, στη μέχρι τώρα παρουσία του στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχει καταφέρει να κάνει φανατικούς εχθρούς αλλά να βρει και παθιασμένους υποστηρικτές.
Ο Θεόδωρος Φορτσάκης δέχτηκε στο γραφείο του το Νeapolis,gr και έδωσε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη την οποία μπορείτε να διαβάσετε ακολούθως:
1. Θα ξεκινήσουμε με μια υποθετική ερώτηση. Έστω οτι έρχεται ένας ακαδημαϊκός του εξωτερικου και ρωτά τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο, τον Πρύτανη του ΕΚΠΑ για την κατάσταση της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Πως θα την περιγραφατε με λίγα λόγια;
Θα του απαντούσα πως στην Ελλάδα έχουμε ένα πολύ καλό επίπεδο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, καλά πανεπιστήμια, ιδιαίτερα καλούς καθηγητές και φοιτητές ανωτάτου επιπέδου. Αυτή είναι μια πρώτη διαπίστωση και δεν υπάρχει αμφιβολία πως σε σχέση με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους βρισκόμαστε σε μια καλή κατάσταση. Επειδή όμως δεν μπορούμε να κάνουμε μόνο κομπλιμέντα για τον εαυτό μας, θα έλεγα ότι έχουμε και ορισμένες σημαντικές αδυναμίες, κυρίως όσον αφορά τις κατάλληλες ακαδημαϊκές υποδομές, οι οποίες δεν λειτουργούν με τρόπο παραγωγικό για την τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας μας. Για παράδειγμα, τέτοιες αδυναμίες έχουμε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, παρότι, όπως το είπα, διαθέτουμε ένα δυναμικό καθηγητών άριστου επιπέδου, πολλοί από τους οποίους διδάσκουν και σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού, αλλά και φοιτητές που στην πλειοψηφία τους έχουν τις σχολές του ιδρύματός μας ως πρώτη τους επιλογή, διαθέτουν επομένως κατά τεκμήριο τη μεγαλύτερη ικανότητα. Ταυτόχρονα, το ΕΚΠΑ διαθέτει εξαιρετικούς χώρους, όπως το τεράστιο campus, ένα από τα ωραιότερα στην Ευρώπη, στην Καισαριανή, τα καταπληκτικά από άποψη αρχιτεκτονικής κτίρια του κέντρου και διάφορα ακόμα, δεν έχουμε όμως κατάλληλες διοικητικές υποδομές. Δηλαδή, δεν έχουμε καταφέρει να δώσουμε στο Πανεπιστήμιό μας έναν χαρακτήρα, επαγγελματικό θα έλεγα. Επαγγελματικό με την έννοια των διαδικασιών που έχουν συγκεκριμένο στόχο, αξιολογούνται και αναλόγως προσαρμόζονται. Συμπερασματικά, θα έλεγα πως το Πανεπιστήμιό μας μοιάζει σήμερα σαν να «πετάει» στον αυτόματο πιλότο. Κάποτε οργανώθηκε καλά, αλλά πλέον πρέπει να προγραμματιστεί εκ νέου. Αν ρωτούσαμε το ίδιο το ΕΚΠΑ πού θα βρίσκεσαι σε ένα, δύο, τρία, δέκα χρόνια, θα σας απαντούσε: «Δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί»! Αυτό είναι και το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να δώσω για να γίνει αντιληπτή η παντελής έλλειψη σχεδίου και στρατηγικής για το μέλλον.
2. Σίγουρα το πρόβλημα των υποδομών είναι πολύ σημαντικό και τα αρνητικά του αποτελέσματα φαίνονται καθημερινά. Από την άλλη, αν ρωτούσατε το μέσο φοιτητή σήμερα, δε θα στεκόταν μόνο εκεί. Για παράδειγμα, πολλοί φοιτητές και νέοι, θεωρούν τις κομματικές παρατάξεις, «καρκινώματα των ελληνικών πανεπιστημίων». Μάλιστα, η κοινωνία γενικότερα, επιχειρηματολογεί υπέρ της κατάργησής τους. Τάσσεστε υπέρ αυτής της άποψης;
Η κομματικοποίηση του Πανεπιστημίου είναι τμήμα της κομματικοποίησης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία εδώ και πολλά χρόνια έχει μπει σε αυτή τη διαδικασία γενικότερα. Είναι φυσικό λοιπόν, η κομματικοποίηση αυτή να βρίσκει πεδίο και στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Προσωπικά θα χαρακτήριζα αυτό το αποτέλεσμα ιδιαίτερα λυπηρό. Το ότι ο καθένας πρέπει να έχει πολιτική άποψη, αλλά και κομματική προτίμηση, όχι μόνο δεν είναι κατακριτέο, αλλά το στηρίζουμε και ως Πανεπιστήμιο. Όχι, όμως, προτάσσοντας τα κομματικά συμφέροντα εντός του ακαδημαϊκού χώρου. Ο χώρος αυτό έχει το δικό του τρόπο σκέψης και λειτουργίας και θα έπρεπε να προστατεύεται η «μεταφορά» της γνώσης αυτή καθαυτή. Βέβαια, όπως προείπα, το Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να απέχει από την υπόλοιπη κοινωνία. Η γνώση δεν πρέπει να είναι απόλυτα τεχνοκρατική ούτε αποκομμένη από τα κοινωνικά ρεύματα. Όμως, δεν πρέπει να συγχέουμε την πρόσβαση στη γνώση με την πολιτικοποίηση των νέων μέσω της προώθησης κομματικών ή σωματειακών συμφερόντων. Για παράδειγμα, πέρσι που το Πανεπιστήμιο έκλεισε τις πόρτες του για μεγάλο χρονικό διάστημα, λόγω της δικαιολογημένης οργής των διοικητικών υπαλλήλων, τους οποίους απομάκρυνε η πολιτεία χωρίς να υπολογίσει καθόλου τις ζημιές του Πανεπιστημίου, εγκαταλείποντάς το, στην ουσία το έκανε προτάσσοντας συμφέροντα συνδικαλιστικά και σωματειακά κι όχι ακαδημαϊκά. Αυτό που θέλουμε εμείς, είναι η πρυτανική αρχή, η πολιτεία, οι διοικητικοί υπάλληλοι και οι καθηγητές να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον Έλληνα φοιτητή. Άρα, ναι σε οποιοδήποτε δίκαιο αγώνα, αλλά με το Πανεπιστήμιο πάντοτε ανοιχτό!
3. Και τώρα, διαγραφές και μετεγγραφές. Οι μεν πρώτες έχουν ξεσηκώσει το φοιτητικό σώμα γιατί φαίνεται να έχουν γίνει με τρόπο άδικο για μερικούς φοιτητές, οι μεν δεύτερες, παρόλο που σίγουρα βοηθούν τις οικογένειες με χαμηλά εισοδήματα, δυσχεραίνουν τη λειτουργία ιδρυμάτων όπως το ΕΚΠΑ το οποίο στην παρούσα φάση δεν είναι σε θέση να συγκεντρώσει τόσους ενδιαφερόμενους σε μερικά από τα τμήματά του. Πώς τοποθετείστε σε αυτά τα ζητήματα;
Η προσωπική μου αντίληψη για το θέμα των διαγραφών έχει ως εξής: το Πανεπιστήμιο πρέπει να παρέχει τη γνώση σε ένα συγκεκριμένο χρονικό Πλαίσιο, διότι διαφορετικά η γνώση αυτή δεν είναι επίκαιρη. Φανταστείτε ένα νομικό που ξεκινά τις σπουδές του το 1994 με τα τότε δεδομένα κι αποφοιτά το 2014 με τις τωρινές νομοθεσίες. Ή αντίστοιχα, έναν γιατρό, ο οποίος δεν είναι εξοικειωμένος με τις νέες τεχνικές και δεν μπορεί να ασκήσει επαρκώς το επάγγελμά του. Πρέπει, λοιπόν, να βάλουμε ένα χρονικό πλαίσιο. Ποιο είναι αυτό; Είναι γενικά το «ν*2» και όχι το «ν+2», όπως συχνά λέγεται. Στο «ν*2» φτάνουμε και με βάση τον ελληνικό νόμο, ο οποίος ναι μεν προβλέπει το «ν+2», προσθέτει όμως άλλα δύο χρόνια μετά το πέρας αυτών. Όπως συμβαίνει και στο εξωτερικό, στη Γαλλία για παράδειγμα, όπου κι εκεί φτάνουμε μέχρι το διπλασιασμό ουσιαστικά της αρχικής ελάχιστης προβλεπόμενης διάρκειας φοίτησης. Σίγουρα, ένα αντίστοιχο πλαίσιο ήταν ανάγκη να εφαρμοστεί και στη χώρα μας. Τώρα, αν με ρωτάτε αν η «εκκαθάριση» έγινε με τρόπο δίκαιο ή άδικο, θα σας πω ότι ο Νόμος είχε λάβει αρκετά μέτρα προς αποφυγή των αδικιών, ώστε να εκτελεστεί σωστά η διαδικασία. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι οι ενδιαφερόμενοι δεν τον πήραν στα σοβαρά και αδιαφόρησαν σε πολλές περιπτώσεις, με αποτέλεσμα σήμερα να υφίσταται τις κυρώσεις. Εγώ πάντως είχα προτείνει οι διαγραφές να γίνουν διαφορετικά. Είχα προτείνει να δηλώνει όποιος ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του ότι επιθυμεί να τις περατώσει, να εξεταστούν οι περιπτώσεις ατομικά και ο καθένας να λάβει απάντηση προσαρμοσμένη ακριβώς στα μέτρα του. Έτσι θα είχαμε γλιτώσει από ορισμένες αδικίες. Σε κάθε περίπτωση όμως η πρυτανική αρχή έχει ζητήσει από παλαιούς φοιτητές που νιώθουν αδικημένοι να έρθουν σε επαφή μαζί μας με σκοπό την εύρεση της βέλτιστης λύσης.
Όσον αφορά τις μετεγγραφές, ο θεσμός αυτός είναι ελληνικής επινοήσεως. Αφού στην Ελλάδα η είσοδος στα Πανεπιστήμια τελεί υπό κρατικό έλεγχο, πράγμα που δεν συμβαίνει σε κανένα άλλο Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, όπου τα ιδρύματα αποφασίζουν εκείνα ποιον θα δεχθούν και ποιον όχι, είναι παράλογο να προβλέπεται ο θεσμός των μετεγγραφών. Εαν νομίζουμε πως δεν χρειαζόμαστε Πανεπιστήμια στην περιφέρεια, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι πραγματικά εξαίρετα, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να τα συντηρούμε. Ας τους φέρουμε όλους στην Αθήνα. Αν όμως θέλουμε να ονομαζόμαστε σοβαρό και συγκροτημένο κράτος, θα πρέπει να συνεχιστεί η λειτουργία αυτών των ιδρυμάτων. Αντιλαμβανόμαστε ότι η οικονομική κρίση έχει πλήξει το μεγαλύτερο ποσοστό των οικογενειών, για αυτό και προτείνουμε να δίνεται μια σημαντική οικονομική ενίσχυση στις οικογένειες που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. Ειδάλλως, το σύστημα εισαγωγής θα πρέπει να προσαρμοστεί και να λαμβάνει εξαρχής υπόψη την οικονομική κατάσταση των υποψηφίων.
4. Η μέχρι τώρα πορεία σας στην πρυτανική αρχή, αν και σύντομη, δείχνει τη διάθεση για ριζική αλλαγή του ΕΚΠΑ και του Πανεπιστημίου γενικότερα. Τελικά ποιο είναι το σχέδιό σας; Πόσο μακριά είστε διατεθειμένος να φτάσετε για να το πετύχετε;
Θα ξεκινήσω με ένα παράδειγμα, τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, που είναι ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια του Πανεπιστημίου μας. Μπορεί εκεί να υπάρχουν δύο τμήματα, αυτό των Μουσικών Σπουδών και της Θεατρολογίας, είναι όμως αδιανόητο ένα τόσο σημαντικό πανεπιστήμιο όπως το πανεπιστήμιο Αθηνών, να μην έχει αυτόνομα τμήματα Φωτογραφίας, Κινηματογράφου, Υποκριτικής, διδασκαλίας μουσικών οργάνων ή και Φωνής. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εμπλακούμε στο θαυμάσιο έργο της Σχολής Καλών Τεχνών, που ασχολείται με τη γλυπτική και τη ζωγραφική, αλλά τα υπόλοιπα θα έπρεπε να υπάρχουν στο ΕΚΠΑ, όπου πρέπει να λειτουργεί μία σχολή Παραστατικών Τεχνών, που τόση ανάγκη έχουμε. Βλέπετε λοιπόν πόσο πίσω έχουμε μείνει σε έναν μονάχα τομέα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αντίστοιχα θα μπορούσα να σας δώσω και άλλα παραδείγματα για όλα τα τμήματα. Η νέα πρυτανική αρχή θεωρεί αναγκαίο να εξετάσουμε και να αναθεωρήσουμε τη λειτουργία του Πανεπιστημίου από τα θεμέλια. Για παράδειγμα, το επάγγελμα της δικηγορίας δεν υπάρχει λόγος να το ασκούν μονάχα οι απόφοιτοι του τμήματος της Νομικής. Η άποψη αυτή είναι ξεπερασμένη. Αν πάτε στη Γαλλία, θα δείτε ότι έχουν το δικαίωμα εγγραφής στο δικηγορικό σύλλογο και οι απόφοιτοι των Πολιτικών Επιστημών. Γιατί να μην ακολουθήσουμε και εμείς ένα παρόμοιο μοντέλο; Πρέπει να «σπάσουν» τα στεγανά και να δημιουργηθούν γέφυρες ανάμεσα στα τμήματα και να σκεφτούμε σοβαρά τη θέσπιση των διπλών πτυχίων, με major και minor, όπως γίνεται στις περισσότερες χώρες του εξωτερικού.
Από εκεί και πέρα, πρέπει να απαντήσουμε σε ένα πολύ σημαντικό ερώτημα. Θέλουμε Πανεπιστήμιο «επιχείρηση» με φοιτητές-πελάτες που θα προετοιμάζονται μονάχα για την αγορά εργασίας ή θέλουμε ένα πανεπιστήμιο τελείως θεωρητικό που θα καλλιεργεί το πνεύμα και την ακαδημαϊκότητα; Θα σας απαντήσω και θα σας πω ότι η λογικότερη τοποθέτηση είναι πως θέλουμε κάτι ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Θέλουμε δηλαδή, ένα πανεπιστήμιο που θα εξυψώνει το επίπεδο του πνεύματος των φοιτητών μας, αλλά ταυτόχρονα θα εστιάζει και στην αγορά εργασίας. Άλλωστε, οι πτυχιούχοι μας πρέπει κάπως να βγάλουν το ψωμί τους και δυστυχώς εμείς εδώ δεν έχουμε πετύχει τίποτα από τα δύο σε ικανοποιητικό βαθμό. Πρέπει, λοιπόν, να κινηθούμε και προς τις δύο κατευθύνσεις. Δεν νομίζω πως η ανατροπή είναι η κατάλληλη λέξη για να περιγράψει κάτι τέτοιο. Θα το ονόμαζα ως μια συγκροτημένη προσπάθεια ταχείας ανασυγκρότησης του Πανεπιστημίου, η οποία έχει ως στόχο τον εφοδιασμό των φοιτητών μας με τα καλύτερα δυνατά μέσα. Δυστυχώς όμως σκοντάφτουμε σε δύο πολύ μεγάλα εμπόδια. Εμπόδιο είναι από τη μία μεριά η νοοτροπία όλων μας, η οποία είναι άκρως συντηρητική και δεν μας επιτρέπει να δούμε πέρα από ένα στενό ορίζοντα και έτσι πολλές φορές χάνουμε την επαφή μας με το δάσος για χατίρι του δέντρου. Από την άλλη μεριά, εμπόδιο μας είναι η ίδια η πολιτεία, που κάνει ό,τι μπορεί για να δυσκολέψει τη λειτουργία του δημόσιου Πανεπιστημίου, εξαντλώντας το με ένα ασφυκτικό οικονομικό πλαίσιο που δεν επιτρέπει στα ιδρύματα να εκμεταλλευτούν την περιουσία τους. Γκρινιάζουμε διότι φέτος το κράτος μας έδωσε 11 εκατ. ευρώ (ποσό που δεν καλύπτει ούτε τις ανελαστικές μας δαπάνες), ξεχνάμε όμως να αναφέρουμε ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, στα οποία αποτιμάται η περιουσία που μας ανήκει.
5. Ένα από τα μέτρα που βρίσκει αντίθετο ένα πολύ μεγάλο μέρος των φοιτητών, είναι η φύλαξη των Πανεπιστημίων. Βέβαια, σε δηλώσεις σας για λογαριασμό του ΣΚΑΙ, είχατε πει πως η φύλαξη αυτή, σε συνδυασμό με τον έλεγχο των εισερχομένων, θα περιοριστεί στους χώρους της Πρυτανείας. Τελικά, υπάρχει περίπτωση να δούμε security στις σχολές μας;
Φύλαξη υπάρχει και τώρα στις σχολές. Η φύλαξη γενικότερα των χώρων του Πανεπιστημίου είναι μια αρμοδιότητα που δεν επιβαρύνει μονάχα την παρούσα πρυτανική αρχή, αλλά και οποιαδήποτε προηγούμενη ή επόμενη, καθώς είμαστε υπεύθυνοι να διαφυλάξουμε την τεράστια αυτή περιουσία που μας έχει εμπιστευτεί η πολιτεία, την οποία χρηματοδοτεί σήμερα ο Έλληνας φορολογούμενος, κυριολεκτικά με το υστέρημά του. Η προηγούμενη πρυτανική αρχή επέλεξε, όπως είχε καθήκον, κατόπιν ευρωπαϊκού διαγωνισμού, έναν ιδιωτικό φορέα να εκτελεί αυτό το έργο, έτσι όπως γίνεται τα 15 τελευταία χρόνια. Δεν είναι κάτι καινούριο. Τη στολή την προβλέπει η νομοθεσία και έχει επιβληθεί από την προηγούμενη πρυτανική αρχή, που δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Αυτά προς αποφυγήν κάποιων παρεξηγήσεων που έχουν δημιουργηθεί. Η φύλαξη γίνεται σε ολόκληρο το Πανεπιστήμιο και πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε πως δημόσιος χώρος χωρίς φύλαξη δεν μπορεί να υπάρξει. Στον κεντρικό τομέα του Πανεπιστημίου υφίσταται και έλεγχος εισερχομένων. Σημειώνω ότι στο κεντρικό κτίριο δεν γίνονται μαθήματα αλλά υπάρχουν μόνο διοικητικές υπηρεσίες. Το μέτρο αυτό δεν μπορεί να επεκταθεί και στο υπόλοιπο πανεπιστήμιο σήμερα, διότι δεν υπάρχει υποδομή να το στηρίξει. Τι έλεγχο να κάνουμε στην πύλη της Πανεπιστημιούπολης, αφού υπάρχουν χιλιόμετρα αφύλαχτα και μπαίνεις μέσα άνετα από οπουδήποτε; Ας βάλουμε πρώτα κλειδαριές στις πόρτες, σιδεριές στα παράθυρα, ας φωτίσουμε τους χώρους, ας ξεμπαζώσουμε κάποια σημεία της Πανεπιστημιούπολης, ας καθαρίσουμε τα δασάκια και μετά βάζουμε και δυο - τρία αυτοκίνητα να ελέγχουν τη νυχτερινή κίνηση στην Πανεπιστημιούπολη και βλέπουμε για τα υπόλοιπα. Δεν είναι κάτι παράλογο αυτό.
6. Ξέρουμε οτι έχετε σπουδάσει στο τμήμα της Νομικής του ΕΚΠΑ. Πως ήταν η κατάσταση τότε, είναι σε καλύτερη η χειρότερη μοίρα σήμερα το Πανεπιστήμιο μας; Τι θυμάστε γενικότερα από τα φοιτητικά σας χρόνια;
Κατ’ αρχάς, όσο ήμουν εγώ φοιτητής, υπήρχε ακόμα η Νομική ως Σχολή. Επίσης, εγώ έκανα παράλληλες σπουδές στην Ελλάδα και τη Γαλλία, αφού όταν πέτυχα στη Νομική Σχολή το Σεπτέμβριο του ‘73, είχαμε ένα καθεστώς στην Ελλάδα που δεν ήταν δημοκρατικό κι εγώ πίστευα ότι δεν μπορείς να σπουδάσεις νομικά σε ένα καθεστώς ανελεύθερο. Έτσι έφυγα, παρόλο που είχα πετύχει και εγγραφεί στη Σχολή. Σπούδασα λοιπόν στη Γαλλία και επέστρεψα να πάρω και το ελληνικό πτυχίο μου μετά την πτώση της δικτατορίας. Θα μπορούσε να πει κάποιος πάντως ότι έκανα παράλληλες σπουδές, όντας και εγώ «αιώνιος φοιτητής», αφού επί 3.5 χρόνια δεν είχα πατήσει στη Σχολή μου. Στη συνέχεια, έλαβα την υποτροφία της Γαλλικής Κυβερνήσεως, η οποία με βοήθησε να προετοιμάσω το διδακτορικό μου στο Παρίσι, που υποστήριξα το 1985. Για τη Νομική Σχολή μπορώ να σας μιλήσω για τότε που τη γνώρισα εγώ. Σε μια δύσκολη περίοδο, μεταβατική θα έλεγα, αμέσως μετά την πτώση της Χούντας. Ήταν μια περίοδος γεμάτη συγκρούσεις και φασαρίες, στις οποίες συμμετείχα ενίοτε, αλλά δεν φτάσαμε ποτέ στο σημείο, δια της βίας, να επιβάλλουμε την άποψή μας σε καθηγητές και συμφοιτητές. Ούτε ποτέ διανοηθήκαμε να χτυπήσουμε καθηγητή, ακόμη και τον πιο χουντικό. Τον αποδοκιμάζαμε, φωνάζαμε, αλλά μέχρι εκεί. Τέλος, όσον αφορά το επίπεδο των σπουδών της Νομικής Σχολής, ήταν, είναι και θα παραμείνει πολύ καλό, με εξαιρετικούς καθηγητές, εφάμιλλους και αντάξιους των καλύτερων στην Ευρώπη.
7. Πολλοί φίλοι, γνωστοί αλλά και συμμαθητές μας από το σχολείο, επιλέγουν να σπουδάσουν σε χώρες του εξωτερικού όπως η Αγγλία, η Ολλανδία η Γερμανία αλλά και κράτη των Βαλκανίων. Θεωρείτε λογική αυτήν την εξέλιξη κι αν ναι, πού πιστεύετε ότι οφείλεται;
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η χώρα μας διέρχεται μια περίοδο βαθιάς κρίσης, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά πρωτίστως και αξιακή. Μάλιστα η πρώτη είναι αποτέλεσμα της δεύτερης, διότι φτάσαμε στο σημείο να πιστεύουμε πως μόνο ο πλούτος μπορεί να κυβερνήσει μια χώρα. Όπως και να 'χει, είναι φυσικό οι νέοι μας να ψάχνουν ένα περιβάλλον με τις απαραίτητες δομές που μπορεί να τους προσφέρει αυτά που θα περίμεναν από την εκπαιδευτική διαδικασία. Τα πανεπιστήμιά μας τον τελευταίο καιρό γνώρισαν πολύ μεγάλες δυσκολίες, οι οποίες ώθησαν ένα μεγάλο αριθμό ικανών ανθρώπων να φύγουν, γεγονός που κάνει τη χώρα μας να στερηθεί τις πολύ σπουδαίες υπηρεσίες τους, όχι μόνο τώρα που σπουδάζουν, αλλά και αργότερα που θα επιλέξουν να εργαστούν σε κάποια χώρα του εξωτερικού.
8. Πώς θα πείθατε τους νέους και υποψήφιους φοιτητές να μείνουν εδώ και να στηρίξουν τη χώρα μας με την παρουσία τους; Με δεδομένο την κατάσταση στην Ελλάδα, υπάρχει επιχείρημα να τους κρατήσει;
Θα έλεγα ότι η Ελλάδα είναι μια πολύ δυναμική χώρα. Αν αναλογιστεί κανείς την πορεία της από την απαρχή της μέχρι και σήμερα, παρατηρούμε το εξής, λιγάκι παράδοξο. Η Ελλάδα κατηγορείται διότι έχει αποτύχει αλλά κανείς δεν υπογραμμίζει σε πόσα πολλά έχει επιτύχει. Μια χώρα με τις δικές μας συνθήκες, μετά την απελευθέρωση του 1821, δύσκολα θα κατάφερνε να βρεθεί δύο αιώνες μετά ανάμεσα στις 30 καλύτερες του πλανήτη. Η Ελλάδα αυτό το πέτυχε. Αυτό σημαίνει πως ως Έθνος μπορούμε να πετύχουμε πραγματικά πολλά. Πιστεύω, λοιπόν, ότι έχουμε όλη εκείνη τη δυναμική που μπορεί να εμπνεύσει ένα νέον άνθρωπο και δεδομένου ότι έχουμε μέσα μας πολύ ανεπτυγμένη την ιδιωτική πρωτοβουλία μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά της σωματειακής αντίληψης των πραγμάτων και να κάνουμε θαύματα. Άλλωστε, οι νέοι είναι η μοναδική ομάδα της κοινωνίας που μπορεί να επιφέρει την αλλαγή που όλοι ζητούν. Είναι και γι' αυτούς μια πρόκληση να «στήσουν» μια χώρα από τα θεμέλια και το διακύβευμα είναι μεγάλο... «Η ύπαρξη της Ελλάδας». Νομίζω πως αυτό είναι αρκετό για να τους πείσει.
ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΦΟΡΤΣΑΚΗ
Πηγή: neopolis.gr
