Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
…της μαθήτριας Γ’ Λυκείου Αλεξάνδρας Ε.
Το Piraeus Press δημοσιεύει κείμενο μαθήτριας Γ Λυκείου που έλαβε διάκριση, με αφορμή την τραγωδία των Τεμπών όπου έχασαν τη ζωή τους 57 συνάνθρωποί μας.
Πρόκειται για ένα συγκινητικό αφήγημα που διακρίνεται από μεγάλη ωριμότητα και στοιχεία υπερβολής που καταδεικνύουν άλλωστε και το μέγεθος της τραγωδίας που βίωσε η πατρίδα μας.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο παρακάτω:
Μαμά, μπαμπά, έφτασα στη στάση του τρένου. Μαμά, μπαμπά, μην κλαίτε∙ σε λίγο είναι Πάσχα, θα έρθω. Μαμά, μπαμπά, όταν φτάσω θα σας στείλω μήνυμα. Θα γυρίσω αργά, μη μείνετε ξύπνιοι. Μαμά, μπαμπά, αν δεν απαντάω, να ξέρετε ότι θα κοιμάμαι∙ είναι μακρύ το ταξίδι και είναι νύχτα. Μαμά, μπαμπά, γιατί δεν ξυπνάω; Ένα «μπαμ»ακούστηκε! Κάτι θα είδα στον ύπνο μου! Τι περίεργο όνειρο…μοιάζει εφιάλτης και τρομάζω πολύ….Περιμένω να ξυπνήσω να με καθησυχάσετε,όπως κάνατε όταν ήμουν μικρός και έβλεπα μεγάλα τέρατα στον ύπνο μου. Τώρα δεν είναι τέρατα, είναι κάτι άλλο, χειρότερο. Πού είστε; Σας περιμένω…γιατί δεν ξυπνάω; Πρώτη φορά το παθαίνω, τόσες φορές έχω ταξιδέψει με αυτό το τρένο.
Καλά! Θα σας πω από εδώ τι είδα στον ύπνο μου. Είδα ένα τρένο. Τι σύμπτωση… σαν κι αυτό που βρίσκομαι τώρα. Στο πρώτο βαγόνι καθόντουσαν τα όνειρά μου, στο δεύτερο τα νιάτα μου, στο τρίτο η ανεμελιά μου, στο τέταρτο οι φιλοδοξίες μου, στο πέμπτο η αγάπη μου για τους δικούς μου ανθρώπους, στο έκτο η χαρά μου και στο έβδομο η ευτυχία μου. Μαμά, μπαμπά, τώρα κατάλαβα: αυτό το τρένο ήταν η ζωή μου. Το άλλο τρένο ποιο ήταν; Μήπως ήταν κάποια από τα τέρατα που έβλεπα στον εφιάλτη μου μικρός;Μοιάζουν, όμως, με ανθρώπους. Γιατί δεν έρχεστε να με σώσετε από αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα;Σκέφτομαι μήπως τα τέρατα είναι γεμάτα κακία και ανευθυνότητα. Αυτά δε φρόντισαν για να μην τρακάρει το τρένο της ζωής. Εσείς, όμως, δεν μου λέγατε απ’ όταν ήμουν πιο μικρός να φροντίζω και να αγαπώ τους ανθρώπους; Εκείνοι γιατί δε φρόντισαν όλους εμάς; Ποιος είναι υπεύθυνος για το τρένο της ζωής μου; Το κράτος, οι δομές, ο σταθμάρχης;
Σας τα έχω πει ήδη όλα αυτά τόση ώρα και ακόμα να ξυπνήσω…Τα μάτια μου δεν ανοίγουν, η ψυχή μου μόνο νιώθει. Νιώθει και τις ψυχές όλων των παιδιών που κάθονται δίπλα της. Βέβαια, τα γέλια που άκουγα σιγανά πίσω από τα ακουστικά μου δεν τα ακούω πια. Λέτε και τα υπόλοιπα παιδιά να μην έχουν ξυπνήσει; Λέτε και τα δικά τους τρένα να συγκρούστηκαν;
Μαμά, μπαμπά ξέρω πως η οθόνη κλειδώματος του κινητού μου έχει γεμίσει από κλήσεις και μηνύματά σας. Περνάει η ώρα, πλέον έχω καταλάβει πως δεν θα ξυπνήσω. Πέρασαν οι ώρες. Το σώμα δεν το νιώθω, την ψυχή μου την αισθάνομαι να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό. Έχει πολλά παιδιά, πετάμε ψηλά σαν τα μπαλόνια που μας έφευγαν από τα χέρια όταν ήμασταν μικροί και κλαίγαμε γοερά.
Ξέρω, κλαίτε κι εσείς τώρα. Ξέρω, τώρα μάθατε τι έγινε. Εγώ δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι έχει συμβεί, όλα έγιναν πολύ γρήγορα αλλά ακούω φωνές και κλάματα. Επιτέλους, ένα ξεχασμένο ραδιόφωνο στην τσέπη του διπλανού μου ανακοινώνει σε έκτακτη μετάδοση στις ειδήσεις ότι συγκρούστηκαν δύο τρένα στα Τέμπη. Τώρα συνειδητοποιώ τι έγινε.Το σώμα μου εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένο κάτω από τα λιωμένα σίδερα. Μόνο η ψυχή μου πετάει στον ουρανό και ψάχνει την ασφάλεια και την γαλήνη που αυτό το κράτος δε φρόντισε να μας παρέχει στη γη. Ψάχνουν τους λόγους που έγινε το έγκλημα.
Τραγική ειρωνεία; Στη διαδρομή διάβαζα «Το έγκλημα στο Όριαν Εξπρές», το μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι. Όμως δεν είμαστε θρίλερ, ούτε βιβλίο είμαστε παιδιά. Δεν μας νοιάζει το υποκριτικό ενδιαφέρον, η υποκρισία σας τώρα που ψάχνετε δήθεν έκπληκτοι τους λόγους του εγκλήματος. Μας νοιάζει ότι ο εφιάλτης που νόμιζα ότι είδα στον ύπνο μου δεν ήταν εφιάλτης και δεν ξύπνησα. Πείτε στους πολιτικούς να μην μιλούν,πείτε στην εταιρεία να σιωπήσει. Τώρα θρηνούν οι γονείς.
Αφήστε τον κόσμο να ξεσηκωθεί, για να μην ξεχαστούμε και να προλάβουν τα δικά τους παιδιά,τους εαυτούς τους. Το 2023 πρέπει να προλάβεις,πρέπει να φοβάσαι να ζήσεις την ίδια σου την ζωή,να πηγαίνεις να συναντήσεις τους φίλους σου,τον σύντροφο σου,τους γονείς σου και να μην ξέρεις αν θα φτάσεις ή αν θα γυρίσεις.
Τώρα κατάλαβα γιατί μου λέγατε να πάρω ζακέτα,να προσέχω πώς θα περνάω τους δρόμους,να μην γυρνάω τα βράδια από σκοτεινά στενά και πάντα με παρέα. Και όλα αυτά που φοβόσασταν δεν με πήραν τελικά από κοντά σας αλλά το τρένο ,ένα από τα πιο ασφαλή μέσα.
Για εμάς μην φοβάστε πια. Φτάνουμε στα σύννεφα. Θα είναι μαλακά εκεί, δεν φοβόμαστε.Σας βλέπουμε και είμαστε οι φύλακες άγγελοί σας.Σας υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για να μην ξαναγίνει κάτι παρόμοιο. Αρκεί να μην μας ξεχάσετε, όπως έκαναν αυτοί.
