Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Επιμέλεια κειμένου: Δήμητρα Τσιαούση
Πρόκειται για την δραματοποίηση της προ-διετιας εκδοθείσας νουβέλας της Χαρούλας Αποστολίδου «Μάλο Μόμε», που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Νάντιας Δαλκυριάδου στο Θέατρο Μεταξουργείο.
Το φρέσκο κείμενο δίνει την δυνατότητα στην σκηνοθεσία να κινηθεί στο θέατρο. Οι ζωηροί σπαρακτικοί διάλογοι, οι παροιμιώδης μονόλογοι του βιβλίου αποτελούν ως πρωταρχικό στοιχείο το καλύτερο υλικό για την μεταφορά επί σκηνής, μα χάρη στην εξαιρετική διασκευή της Νάντιας Δαλκυριάδου το κείμενο "ανοίχτηκε" διάπλατα σε νοήματα, σημάνσεις, ως ένα ζωντανό κύτταρο και συνδέθηκε με το σήμερα.
Στο παρόν της αφήγησης αντικρίζουμε δύο ενήλικες γυναίκες, ώριμες ηλικιακά, μα ανώριμες συναισθηματικά. Υπάρξεις πληγωμένες που αναμετρώνται με το παρελθόν τους ή τουλάχιστον προσπαθούν. Η ξενιτιά έχει μεταλλάξει τις ζωές τους, "έκλεισε το σπιτικό" τους.
Αναδρομικές αφηγήσεις ξεπροβάλλουν διάσπαρτες για να φωτίσουν προσωπικές στιγμές της οικογένειας την οποία η ξενιτιά χώρισε. Αναφορές σε συγκεκριμένα ονόματα δεν γίνονται, προσδίδοντας καθολική διάσταση στην οικογένεια.
Ανασύρονται από το χρονοντούλαπο αναμνήσεις που ταλανίζουν τα μέλη της, χωρίς να υπάρχει απάντηση. Για όλα φταίει η ξενιτιά, η φτώχεια και η πείνα. Όλη η σκηνή αξιοποιείται στο έπακρο. Πολυτελή σκηνικά δεν είναι αναγκαία. Τα λιγοστά οικιακά αντικείμενα του σπιτιού… ένα τραπέζι δύο καρέκλες, ένα μπαούλο με φωτογραφίες… μεταφέρουν στον θεατή όλες οι εικόνες. Το παλιό σπίτι στο χωριό θα πουλήσει ως μια προσπάθεια να θάψουν οι απομείναντες το χθες, να λησμονήσουν τα σημάδια του παρελθόντος. Η μάνα σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια απαγκίστρωσης από το παρελθόν πωλεί το μερίδιο του σπιτιού. Η κόρη έχει ανοιχτούς λογαριασμούς, με πληγές να χάσκουν εις το διηνεκές, πληγές που ζητούν απαντήσεις.
Η μικρή αδερφή την οποία υποδύεται η Ήρα Ρόκου εμφανίζεται μονάχα ως ανάμνηση στις αναδρομικές αφηγήσεις που βουτούν στο παρελθόν για να θυμίσουν τα παράπονα, την συναισθηματική ανασφάλεια, το συναισθηματικό κενό όλων. Οι κόρες δεν λυτρώνονται από την απουσία της μητέρας.
Δύο γυναίκες, η Δέσποινα Σαραφείδου και η Ξένια Αλεξίου, υποδύονται την μητέρα και μεγαλύτερη κόρη αντίστοιχα. Η τρίτη γυναίκα επί σκηνής Ήρα Ρόκου αναπαριστά άλλοτε την μικρή κόρη και άλλοτε τη αφηγήτρια που ως παντογνώστης συνδέει την Ιστορία του Έθνους, ερμηνεύει και μεταφράζει «αναγιγνώσκει» την συμπεριφορά της μητέρας, ακούσια υποταγμένης στις εθνικές επιταγές προς το συμφέρον της πατρίδος. Οι προσωπικές ιστορίες διαμορφώνονται από την εθνική Ιστορία.
Οι ιστορικές παρεμβάσεις τονίζουν ότι θύματα της ιστορίας, των πολιτικών επιλογών και των οικονομικών δυσχερειών είναι οι απλοί άνθρωποι του μόχθου και της βιοπάλης.
Η τελευταία σκηνή με την παρουσία του μετανάστη στην Ελλάδα αποτελώντας σκηνοθετικό εύρημα συνδέει παρόν και παρελθόν και επαναφέρει τον θεατή στο τώρα.
Αξίζει να αναφερθεί η εξαιρετική κινησιολογία των ηθοποιών που επιμελήθηκε η Μαρίνα Μαυρογένη, μεταπηδώντας από το εξωτερικό περιβάλλον του χωριού, στο εσωτερικό του σπιτιού και στις αναμνήσεις των γυναικών.
Συνολικά πρόκειται για μια εμπνευσμένη παράσταση με πολιτικοποιημένη σφραγίδα γύρω από την μετανάστευση του 60’ στην Γερμανία. Μια παράσταση που αναδεικνύει αυτούς που έμειναν πίσω στην Ελλάδα, λόγω της ξενιτιάς. Φωτίζει τις συμπεριφορές των χαρακτήρων μέσα από την ερμηνεία της Ιστορίας. Ο θεατής ξαφνιάζεται, ανακαλύπτει πτυχές της Ιστορίας στις οποίες πιθανότατα να υπήρξε παντελώς αδαής.
Ήμουν κόρη. Μαλο Μόμε. Μικρό κορίτσι.
Πρόσωπο, χωρίς φωνή και στόμα.
Από τότε ένα μαχαίρι με κόβει συνέχεια.
Ιδίως τις γιορτές. Τα Χριστούγεννα...
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ για την παρασταση θα βρειτε ΕΔΩ.
