Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
επιμέλεια κειμένου Δήμητρα Τσιαούση
Το θέατρο Άνεσις παρουσίασε για δεύτερη σεζόν την πασίγνωστη νουβέλα του Ρώσου συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη, με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο στο πλευρό της Αλεξάνδρας Αϊδίνη και παραβρεθήκαμε στην τελευταία παράσταση.
Λίγα λόγια το για το έργο και την υπόθεση
Το διήγημα είναι γραμμένο το 1848, στην αρχή της καριέρας του συγγραφέα, όταν ο Ντοστογιέφσκι ήταν 26 ετών, όπως και ο ήρωας του βιβλίου. Όπως προδιαγράφεται από τον τίτλο, ο χρόνος της αφήγησης είναι οι λευκές νύχτες της Ρωσίας όπου συναντάμε τον ονειροπόλο ανώνυμο ήρωα να περιδιαβαίνει στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης με αίσθημα μοναξιάς και ατονίας. Τη μονοτονία του βηματισμού του αναταράσσει η νεαρή Νάστινκα, η τρυφερή 17χρονη που απρόσμενα βρίσκεται στο δρόμο του. Ο μοναχικός ήρωας αρνείται να προσγειωθεί στον πραγματικό κόσμο και πλανάται σε έναν κόσμο ουτοπικό, ρομαντικό, φασταντικό, ενώ η 17χρονη ορφανή Νάστινκα, που κατοικεί με την τυφλή γιαγιά της, προσπαθεί να απεγκλωβιστεί απ΄ την σκληρή πραγματικότητα.
Λίγα λόγια για τους συντελεστές
Ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ασπιώτης μεταφέρει το βιβλίο με απόλυτο σεβασμό στο ύφος, τον αέρα και την αύρα του ντοστογιεφσκικού διηγήματος. Επίσης ξεκάθαρα εστιάζει στους δύο πρωταγωνιστές του έργου – τον Ονειροπόλο και την Νάστιενκα – και αποσιωπά επί σκηνής τους δευτερεύοντες ήρωες – γιαγιά και ένοικος – δίνοντάς τους πνοή μόνο μέσα από το λόγο των δύο ηρώων. Σε μία τυχαία συνάντηση δύο μοναχικών ανθρώπων αναλύεται η ανθρώπινη ψυχή και η ανάγκη για συντροφικότητα, κατανόηση, αγάπη. Ο χαμηλός φωτισμός, ως σκηνοθετική επιλογή, προσιδιάζει περισσότερο στη νυχτερινή ατμόσφαιρα του βιβλίου και επιτρέπει στους ήρωες να ξεδιπλωθούν, να ανοίξουν την ψυχή τους, να ξεφύγουν από την μοναξιά που τους βαραίνει. Έξυπνη σκηνοθετική παρέμβαση αποτελούν τα σχόλια του ήρωα, που συντελούν στην επικοινωνία με το κοινό και την σύγχρονη ματιά του σκηνοθέτη.
Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Ασπιώτης μεταμορφώνεται στον ονειροπόλο που από την μια απορροφάται από τις μοναχικές σκέψεις του και από την άλλη βρίσκει νόημα στην ζωή, χάρη στην εισβολή της νεαρής Νάστινκα. Χάρη στην εξαιρετική απόδοσης του ηθοποιού, ο θεατής διακρίνει την ευαισθησία, τον συναισθηματισμό, τον ρομαντισμό του μοναχικού περιηγητή, που τσαλακώνεται μπροστά στη «δυνητική» αγάπη της Νάστινκα. Εξαιρετική και η «επικοινωνία» που αναπτύσσεται μεταξύ του ήρωα και του θεατή.
Η ηθοποιός Αλεξάνδρα Αϊδίνη υποδύεται με μεγάλη μαεστρία την ορφανή, αυθόρμητη μα και συγκρατημένη κοπέλα που κυριολεκτικά φυλακισμένη από την γιαγιά της προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από το στατικό περιβάλλον.
Τα κοστούμια που επιμελήθηκε η Ηλένια Δουλαδίρη συνάδουν με την ρωσική ατμόσφαιρα και την οικονομική συνθήκη των ηρώων, ενώ τα προσεγμένα σκηνικά της Ζωής Μολυβδά – Φαμέλη επιτρέπουν στον θεατή διακρίνει τις λευκές «λωρίδες» φωτός – ελπίδας στην ψυχή του ήρωα ονειροπόλου. Η πρωτότυπη μουσική Στάμου Σέμση συμπλήρωσε το παλζ της ρωσικής ατμόσφαιρας ταξιδεύοντας τον θεατή.
Το εγχείρημα του Κωνσταντίνου Ασπιώτη να σκηνοθετήσει το έργο του νεαρού - κατά τη συγγραφή - συγγραφέα στέφθηκε από επιτυχία, γεγονός που το θεατρικό κοινό έχει αναγνωρίσει, κρίνοντας από την αθρόα προσέλευση ακόμα και στις τελευταίες παραστάσεις.
