Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Πριν χρόνια είχα επισκεφθεί το Αγιον Ορος. Αυτόν τον μοναδικό τόπο όπου η θρησκεία, η Ορθοδοξία, ζει αρμονικά με την ανθρώπινη ψυχή. Τον τόπο όπου οι άνθρωποι, οι μοναχοί, ζουν αρμονικά με τη μητέρα φύση. Τον τόπο όπου οι θησαυροί του Βυζαντίου, τόσο οι πνευματικοί όσο και οι πραγματικοί, φυλάσσονται στοργικά λες και η Ιστορία δεν έχει προχωρήσει και έχει καθηλωθεί στο τότε
Κάποια στιγμή, οι μοναχοί στη Μονή Βατοπεδίου μου ζήτησαν να εξετάσω έναν ηλικιωμένο ασθενή που έπασχε από καρδιολογικό νόσημα. Ζούσε σε ένα μικρό σπιτάκι στα όρια της μονής, μέσα σε ένα πανέμορφο τοπίο. Ο ασθενής ήταν ο Ιωσήφ ο Βατοπεδινός. Μια ασκητική γαλήνια μορφή που ακτινοβολούσε καλοσύνη. Ο μοναχός, παρότι ήταν σοβαρά ασθενής, ούτε για μια στιγμή δεν έβγαλε από μέσα του, γιατί προφανώς δεν υπήρχαν, στοιχεία που σχεδόν πάντοτε συνυπάρχουν στην ανθρώπινη ψυχή μαζί με τη νόσο. Δηλαδή κόπωση, δυσφορία, μιζέρια, αλλά και αγανάκτηση. Αφού τελείωσε η ιατρική εξέταση αρχίσαμε να συζητάμε. Για τα πάντα. Για τη ζωή.
Για τον Θεό. Για τον προορισμό του ανθρώπου. Για την Ελλάδα. Για την Κύπρο (ο Ιωσήφ ήταν Κύπριος). Σε κάποια στιγμή τον ρώτησα: «Φοβάσαι τον θάνατο;». Και ο γέροντας μου απάντησε αμέσως: «Τον προσδοκώ με λαχτάρα!». Και είδα στο πρόσωπό του μια αφοπλιστική ειλικρίνεια και μια απέραντη πίστη γι’ αυτό που έλεγε. Ο Ιωσήφ περίμενε με λαχτάρα τον θάνατο όχι για να λυτρωθεί από το δυσβάσταχτο γήρας και τη βασανιστική νόσο, αλλά σαν κάτι το νομοτελειακό, σαν μια υπέρβαση, σαν μια μετάβαση σε ένα άλλο επίπεδο, καλύτερο, σταθερότερο, δικαιότερο, ειρηνικότερο.
Ο Ιωσήφ ο Βατοπεδινός κουβαλούσε μέσα του όλες τις αγωνίες και τους πόνους της πατρίδας. Από την Αλωση της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τον «Αττίλα» της Κύπρου.
Πέθανε μετά από λίγα χρόνια αλλά άφησε πίσω του γραπτά. Προφητείες. Ισως ορισμένες να φαίνονται υπερβολικές, πολλές, όμως, από αυτές πραγματοποιούνται σήμερα. Οπως η κρίση μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας ή η προσπάθεια των Τούρκων να εισβάλουν συγκεκαλυμμένα αλλά και απροκάλυπτα στη χώρα μας, καθώς και η επεκτεινόμενη πολεμική ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή.
Από τότε που έγραψε αυτά ο Ιωσήφ, και μετά τον θάνατό του, η χώρα μας έχει αλλάξει προς το ασύγκριτα χειρότερο.
Νέοι ταλαντούχοι επιστήμονες μεταναστεύουν αθρόα προς τις δελεαστικές αγορές εργασίας της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης κουβαλώντας μέσα τους μια Ελλάδα που τους πλήγωσε και τους ανάγκασε να εκποιήσουν τα όνειρά τους. Μια γενιά, η πιο ελπιδοφόρα, χαμένη στην ομίχλη του Ευρωπαϊκού Βορρά που έχει μετατρέψει τις ευρωπαϊκές αξίες σε ιμάντες παραγωγής όχι ιδεών, αλλά υλικών αγαθών για τις αναπτυσσόμενες χώρες και φονικών οπλικών συστημάτων για τους εξαθλιωμένους. Μια πατρίδα που ούτε οι «άθλιοι» της προσφυγιάς και της παράνομης μετανάστευσης θέλουν για νέα πατρίδα τους. Γιατί δεν θέλουν, αφού γλίτωσαν από τους βομβαρδισμούς, να πεθάνουν από την πείνα. Και προσπαθούν να περάσουν τους συνοριακούς φράκτες. Και όταν δεν μπορούν, περνάνε από θολούς από τη λάσπη χειμάρρους, γαντζωμένοι σε σχοινιά για να μην πνιγούν.
Με όλα αυτά που συμβαίνουν, εύλογα διερωτάται κάποιος: Μήπως ήρθε το τέλος; Μήπως δεν υπάρχει πια σωτηρία;
Σίγουρα υπάρχει. Αρκεί να αφυπνισθεί το πολιτικό σύστημα. Να ενισχυθεί και να εξυγιανθεί η σχέση μεταξύ εκλογέα και εκλεγόμενου μέσα από ένα αξιοκρατικό εκλογικό σύστημα που θα κατοχυρώνει την ανεξαρτησία του βουλευτή. Αρκεί να βγούμε επειγόντως από την καταστροφική εσωστρέφεια που ενισχύει και διογκώνει τη σκανδαλολογία, τις υποκειμενικές διαπιστώσεις, την απραξία και το γάντζωμα στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος. Να πιστέψει ο λαός στη δύναμή του, να ξεθάψει τις διαχρονικές αξίες του και να τις επιβάλλει σε πολιτικό, παραγωγικό και κοινωνικό επίπεδο.
Και τότε, ίσως η τελευταία προφητεία του Ιωσήφ του Βατοπεδινού να επαληθευθεί:
Η χώρα μας θα βγει ισχυρότερη και γεωγραφικά μεγαλύτερη από την εθνοκτόνα σημερινή κρίση!…
* Ο κ. Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας
