Σεξ: Γιατί βλέπουμε περισσότερο και κάνουμε λιγότερο – Τι έχει αλλάξει σήμερα

Το σεξ είναι «παντού» και όμως πουθενά… Αν η φράση ακούγεται γριφώδης, αρκεί να αναλογιστεί κανείς πως το sexting, το διαδικτυακό σεξ, οι καυτές στα όρια του πορνό εικόνες αλλά και οι ταινίες ενηλίκων έχουν γνωρίσει τεράστια απήχηση, ιδίως μετά το ξέσπασμα της πανδημίας και τα lockdown και, παρ’ όλα αυτά, το παραδοσιακό σεξ με την έννοια της σαρκικής επαφής τείνει να εξελιχθεί σε είδος υπό εξαφάνιση.

Τον προβληματισμό της για τα παραπάνω διατυπώνει σε πρόσφατο άρθρο της η Δρ Mary Harrod, Επίκουρη Καθηγήτρια στη Σχολή Σύγχρονων Γλωσσών και Κουλτούρας του Πανεπιστημίου του Warwick, η οποία επισημαίνει πως η αλλαγή της σεξουαλικής μας συμπεριφοράς δεν πρέπει να υποτιμάται. Σύμφωνα με την ίδια, ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το σεξ και τις σχέσεις βρίσκεται στη ρίζα του τρόπου με τον οποίο οργανώνουμε τις κοινωνίες μας.

Εποχή των αναποφάσιστων

Ιστορικά, η σεξουαλική επιθυμία έχει αντιμετωπιστεί ποικιλοτρόπως, λαμβάνοντας -εκ περιτροπής συχνά- αρνητικό ή θετικό πρόσημο και αποκτώντας άλλη θέση σε σχέση με την αποκλειστικότητα και τον γάμο. Για αιώνες, σημειώνει η Δρ Harrod, ο σαρκικός πόθος βρισκόταν έξω από το κάδρο του γάμου και οι εξωσυζυγικές σχέσεις έχαιραν τουλάχιστον ανοχής αν όχι αποδοχής. Μετά τη σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του ’70, πέρασε στη γαμήλια σφαίρα και αποτέλεσε στοιχείο των μακροχρόνιων σχέσεων.

Ωστόσο, η σαρκική απόλαυση στο πλαίσιο της μονογαμίας εξελίχθηκε σύντομα στην μπαναλιτέ που γκρέμισε το happy end των ρομαντικών κομεντί, σύμφωνα με το οποίο ένας άνδρας και μια γυναίκα ερωτευμένοι θα καταλήξουν για πάντα μαζί. «Φαίνεται πως γινόμαστε όλο και πιο απαισιόδοξοι όταν περνάμε στο ζήτημα των μόνιμων συντρόφων», σχολιάζει η καθηγήτρια.

Ξέρουμε όμως τι πραγματικά θέλουμε; Στο νέο της βιβλίο Imagining ‘We’ in the Age of ‘I’, η Δρ Harrod θίγει μια παραδοξότητα που παρατηρείται σχετικά με τη στάση μας απέναντι στα ανυπέρβλητα ρομάντζα: όσο μεγαλύτερη είναι η αμφιβολία μας για το αν μπορούν να υπάρξουν, τόσο περισσότερο θέλουμε να ονειρευόμαστε ότι είναι πραγματικά.

Έπειτα, και ενώ η πανδημία πολλαπλασίασε σχεδόν βασανιστικά την επιθυμία για σαρκική επαφή -μια ανάγκη που αποτυπώνει ο πρόσφατος όρος «πείνα του δέρματος» (skin hunger)-, όλο και περισσότερο απασχολεί τους ειδικούς η επέλαση των «διαδικτυακών σεξουαλικών σχέσεων».

Online dating

Από το ξέσπασμα της πανδημίας, το online dating δεν σταμάτησε να διαγράφει ανοδική πορεία. Έρευνα της Smartme Analytics στην Ισπανία διαπίστωσε σε πληθυσμιακό δείγμα 8.000 χρηστών αύξηση της χρήσης του Tinder έως και 94,4% στις ηλικίες κάτω των 35 ετών, με εθελοντές να δηλώνουν πρόθυμοι να παρατείνουν τη χρήση αμιγώς για online dating και μετά το lockdown. Πράγματι, οι μελέτες για τη δημοφιλή πλατφόρμα γνωριμιών έχουν δείξει ότι η πλειοψηφία των γνωριμιών δεν καταλήγει στη δια ζώσης συνάντηση.

Όπως διατυπώνει καταληκτικά η Δρ Harrod: «Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, διαπιστώνοντας πως πολλές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις υπολειτουργούν, το ωμό σεξ στις οθόνες και τα βιβλία αναδεικνύεται σε ένα μέσο για να εκφράσουμε ευθέως τη συλλογική μας ανθρώπινη υπόσταση. Φαίνεται πως δεν υπάρχει πλέον η ανάγκη για αναμμένα κεριά και απαλή μουσική ώστε να θυμηθούμε τη σεξουαλικότητά μας σε μια εποχή που οι κοινωνικοί δεσμοί εξαφανίζονται».