Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
επιμέλεια συνέντευξης: ΤΣΙΑΟΥΣΗ ΔΗΜΗΤΡΑ
Το μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη παίρνει σάρκα και οστά επί σκηνής Θεάτρου Μπέλλος. Το επιτυχημένο θεατρικό δίδυμο Νεφέλη Μαϊστράλη & Θανάσης Ζερίτης συνεχίζει και αυτήν τη σεζόν να μας απασχολεί με την σύμπραξή τους στην παράσταση – διαμάντι - «ΗΛΙΟΣ ΜΕ ΔΟΝΤΙΑ», με ήρωα τον «απόκληρο» περιθωριοποιημένο Κωνσταντή. Μια παράσταση που ξεχωρίζει για τις φρενήρεις εναλλαγές των ρόλων από μόνο δύο ηθοποιούς, τον Παναγιώτη Εξαρχέα και τον Γιάννη Λεάκο, αλλά και από την φρέσκια ματιά που κοιτάει στο σήμερα, μιας και η διαφορετικότητα ως θέμα κοινωνικής συζήτησης δεν έχει εκλείψει. Η Νεφέλη επιμελήθηκε την δραματουργική επεξεργασία και ο Θανάσης την σκηνοθεσία. «Αυτό που επιδιώκουμε είναι να τους δώσουμε χώρο να ακουστούν, μήπως και μπορέσουν κάποτε να δικαιωθούν από την ίδια την ιστορία και αυτούς που την γράφουν», λένε χαρακτηριστικά.
Το δίδυμο Μαϊστράλη -Ζερίτης προσπαθεί να δικαιώσει όλους τους κακοπαθούντες; Νιώθετε χρέος σας απέναντι στην κοινωνία μας;
Ν.Μ. Ο τρόπος που συνεργαζόμαστε αφορά σε ιστορίες και θέματα που έχουμε, από κοινού, ανάγκη να θίξουμε και να διερευνήσουμε την δραματουργική και σκηνική τους απόδοση. Ξεκινάμε από ερωτήματα που μας καίνε και πάμε προς τα πίσω, προκειμένου να αναρωτηθούμε για το παρελθόν μας και το αποτύπωμά του, στο σήμερα. Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μέσω των έργων μας δικαιώνουμε τους αδικημένους. Αυτό που επιδιώκουμε είναι να τους δώσουμε χώρο να ακουστούν, μήπως και μπορέσουν κάποτε να δικαιωθούν από την ίδια την ιστορία και αυτούς που την γράφουν. Το χρέος μας ως καλλιτέχνες είναι να προσπαθούμε κάθε φορά να είμαστε ειλικρινείς με αυτό που θέλουμε να πούμε και να μη φοβόμαστε να σπάσουμε τα αυγά.
Τον πόνεσα αυτόν τον χαρακτήρα, σα να είναι δικός μου άνθρωπος-οικογένεια.
Ένα κείμενο που μιλά για την διαφορετικότητα, χωρίς να αναμασά τα ήδη ειρημένα, αλλά την παρουσιάζει με τρόπο μοναδικό επί σκηνής. Ποια στοιχεία του βιβλίου μεταπλάσατε για την μεταφορά στην σκηνή;
Ν.Μ. Το κυρίαρχο κομμάτι της διασκευής αφορά στην δραματοποίηση σκηνών από τη ζωή του Κωνσταντή που επαληθεύουν την διαφορετικότητά του και μας κάνουν να συμπάσχουμε με τον τρόπο που επιλέγει να αντιμετωπίσει την βιαιότητα της κοινωνίας και των ανθρώπων που τον διαμορφώνουν. Στόχος μου ήταν να διατηρήσω στο ακέραιο τη φωνή του Κωνσταντή, όπως δίνεται με μοναδικό τρόπο από τον Γ.Μακριδάκη, και να τονώσω τις μνήμες και τη συλλογιστική του, με θεατρικά μέσα. Αγάπησα πάρα πολύ τόσο το βιβλίο όσο και τον Κωνσταντή, δουλεύοντας αυτή τη διασκευή. Τον πόνεσα αυτόν τον χαρακτήρα, σα να είναι δικός μου άνθρωπος-οικογένεια.
Σκηνοθετικά διακρίνεται η ταχύτατη εναλλαγή των ρόλων από δύο ταλαντούχους ηθοποιούς. Με ποιο κριτήριο επέλεξες αυτόν τον δρόμο;
Θ.Ζ. Διαβάζοντας ξανά και ξανά το κείμενο του Μακριδάκη ένιωθα ότι ο Κωνσταντής έχει μάθει να επιβιώνει δημιουργώντας ασπίδες, διαφορετικά προσωπεία ανάλογα με το περιβάλλον και τις εκάστοτε συνθήκες. Χαρακτηριστικά μέσα στο κείμενο χρησιμοποιώντας τη φράση «Τέλος πάντων» επιλέγει συνειδητά να αποκρύψει όσα τον πληγώνουν. Αυτή η σκέψη μας οδήγησε να δούμε τον Κωνσταντή μέσα από δύο ερμηνευτές. Και είχαμε την ευτυχία να είναι ο Παναγιώτης Εξαρχέας και ο Γιάννης Λεάκος αυτοί οι δύο.
Ποια στοιχεία του χαρακτήρα του Κωνσταντή «ακουμπούν» μέσα σας;
Θ.Ζ. Η εξωστρέφεια του, ο ενθουσιασμός του να μοιράζεται ιστορίες και η βαθιά ενσυναίσθηση του είναι τα στοιχεία αυτά του χαρακτήρα του που τον καθιστούν έναν αξιολάτρευτο λογοτεχνικό ήρωα.
Ο Κωνσταντής είναι γέννημα της εποχής του και μέσα απ’ τα μάτια του, περνάνε από μπροστά μας μερικές απ’ τις σημαντικότερες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας
Ένα άλλο ζήτημα που θίγετε είναι αυτό της παιδικής κακοποίησης, ειδικά στις μικρές, κλειστές κοινωνίες. Οι έντονες ιστορικές ανακατατάξεις συμπορεύονται με την κοινωνική εξαθλίωση;
Ν.Μ. Ο Κωνσταντής είναι γέννημα της εποχής του και μέσα απ’ τα μάτια του, περνάνε από μπροστά μας μερικές απ’ τις σημαντικότερες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας. Προέρχεται απ’ τα χαμηλότερα κοινωνικά-οικονομικά στρώματα και ποτέ δεν κατόρθωσε πραγματικά να ανέλθει. Η τάξη του-έζησε τα πρώτα του χρόνια μέσα στο Φρούριο της Χίου, σ’ ένα χαμόσπιτο- είναι ίδιον της προσωπικότητάς του, όπως και η ορφάνια του, σε πολύ μικρή ηλικία. Το ότι μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό και ιστορικό πλαίσιο (αρχές του 20ου αι.) αισθανότανε διαφορετικός και αντιμετωπίζονταν ως μιαρός και παρίας, τον κατέστησε έρμαιο σεξουαλικών ορέξεων που αδυνατούσε να αντιληφθεί την επίδρασή τους, πάνω του. Αν και μιλάμε για μια παρελθοντική ιστορία, το ζήτημα της παιδικής κακοποίησης ειδικά σε βάρος παιδιών που προέρχονται απ’ τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα δεν έχει εκλείψει. Οι λέξεις και τα μέσα μπορεί να έχουν αλλάξει όμως οι ταξικές ανισότητες, η καταπίεση και οι κακοποιητικές συμπεριφορές, συνεχίζουν να υπάρχουν.
Η αποδοχή στην διαφορετικότητα έχει ωριμάσει στις μέρες. Με ποια κριτήρια καταπιάνεστε με την ίδια θεματολογία;
Θ.Ζ. Φυσικά και τα πράγματα έχουν αλλάξει. Αυτό έλειπε. Και έχουν γίνει ήδη πολλά βήματα προς την αποδοχή της διαφορετικότητας. Ωστόσο μέχρι να πάψει να χρειάζεται η ίδια η λέξη «διαφορετικότητα» νομίζω ότι έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Δυστυχώς.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ.
