Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Επιμέλεια συνέντευξης Δήμητρα Τσιαούση
Η Χριστίνα Κυριαζίδη είναι πολυπράγμονα φύση… ηθοποιός, μουσικός, ποιήτρια, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός. Φέτος την συναντάμε στις [ΡΩΓΜΕΣ], μια χοροθεατρική σκηνική σύνθεση, με πρωτότυπη μουσική του Smári Gudmundson στο Θέατρο ΡΟΕΣ. Η παράσταση παρουσιάστηκε επιτυχώς σε τρία θέατρα (TheaterLab, Greek Cultural Center, The Tank) της Νέας Υόρκης και άνοιξε πανιά για την Αθήνα. «Οι βασικοί άξονες της έρευνας ήταν η σχέση της γυναίκας με τον έρωτα, την εξουσία και τον θάνατο», λέει η ίδια.
Πώς προέκυψε η συνέχιση της συνεργασίας σας με τον Ισλανδό συνθέτη Smári Gudmundson? Είναι η προέκταση κάποιου project;
Με τον Smári γνωριζόμαστε από τα χρόνια που ζούσαμε και οι δύο στο Βερολίνο και έχουμε συνεργαστεί σε διάφορες θεατρικές δουλειές και σε ένα δικό μας podcast. Παρόλο που δεν μιλάει ελληνικά και πλέον δεν ζούμε στην ίδια πόλη, έχουμε αναπτύξει έναν δικό μας καλλιτεχνικό κώδικα επικοινωνίας και έκφρασης. Ο Smári κατανοεί τον τρόπο που δημιουργώ, υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη και θαυμασμός και οι σκηνικές μας συνεργασίες, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, έχουν προσδώσει μια κοινή ταυτότητα στην δουλειά μου.
Υπήρξε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η εμπειρία της Νέας Υόρκης.
Ποια πτυχή της γυναίκας προβάλλεται στην παράσταση [ΡΩΓΜΕΣ];
Πολλαπλοί άξονες του γυναικείου συλλογικού ασυνείδητου ξεπηδούν από τις ρωγμές της σκηνικής σύνθεσης [ΡΩΓΜΕΣ]. Ιδιαίτερα αγγίζουμε τα ψυχοσωματικά και συναισθηματικά τοπία της ξενιτιάς, της απώλειας και του θρήνου, του έρωτα και της επιθυμίας, της λήθης και της οργής, της αντιπαράθεσης με την εξουσία, της ενοχοποιημένης σεξουαλικότητας, και της οντολογικής σχέσης με τον θάνατο.
Ένας τραγικός ιλιγγιώδης χορός, ένα βύθισμα στο υποσυνείδητο μιας γυναίκας, που ταλαντεύεται μεταξύ λογικής και τρέλας, μεταξύ μνήμης και λήθης, μεταξύ ζωής και θανάτου.
Με ποιο τρόπο γίνεται η σύνδεση των αρχέγονων γυναικείων μορφών μέσα στο σώμα μιας τυχαίας γυναίκας;
Η δραματουργία βασίστηκε στην ιδέα μιας τυχαίας γυναίκας μέσα από το Σώμα (ψυχοσωματική και φωνητική συμπεριφορά) της οποίας ξεπηδούν μνήμες άλλων γυναικών και αρχέγονες γυναικείες μορφές. Οι βασικοί άξονες της έρευνας ήταν η σχέση της γυναίκας με τον έρωτα, την εξουσία και τον θάνατο, μέσα από τις ηρωίδες της Φαίδρας, της Αντιγόνης και της Μήδειας, όπως τις συναντάμε σε διαφορετικούς συγγραφείς (Σοφοκλής, Ευριπίδης, Ζαν Ανούιγ, Γ. Ριτσος, Χάινερ Μύλλερ). Σε αυτό το πρωταρχικό υλικό, προστέθηκαν η απελπισμένα ερωτευμένη της “Ανθρώπινης Φωνής” του Ζαν Κοκτώ και κομμάτια από την δική μου ποίηση. Το αποτέλεσμα ήταν μια γυναικεία φιγούρα σε ένα ξέφρενο ψυχικό, σωματικό και λεκτικό παραλήρημα. Ένας τραγικός ιλιγγιώδης χορός, ένα βύθισμα στο υποσυνείδητο μιας γυναίκας, που ταλαντεύεται μεταξύ λογικής και τρέλας, μεταξύ μνήμης και λήθης, μεταξύ ζωής και θανάτου.
Η παράσταση ξεκίνησε το ταξίδι της από την Νέα Υόρκη. Ποιες είναι οι προσδοκίες σας ως προς την πρόσληψη από το θεατρικό κοινό;
Υπήρχε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η εμπειρία της Νέας Υόρκης. Η παράσταση παρουσιάστηκε σε τρία θέατρα (TheaterLab, Greek Cultural Center, The Tank), με και χωρίς υπέρτιτλους, και η πρόσληψη από το θεατρικό κοινό ήταν καλύτερη όταν οι θεατές δεν καταλάβαιναν το κείμενο. Όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται, η έλλειψη κατανόησης του κειμένου, ενεργοποίησαν την φαντασία και το ένστικτο των θεατών, που συνέθεσαν δικές τους εικόνες και ερμηνείες, με έναυσμα τους σωματικούς και ηχητικούς συνειρμούς και δονήσεις που επικοινωνεί η σκηνική συμπεριφορά της περφόρμερ και τα συναισθηματικά τοπία της παράστασης. Με αλλά λόγια, η περιέργεια και η ενεργοποιημένη φαντασία των θεατών “άνοιξε” το νόημα έως ότου να συμπεριλάβει την πολυπλοκότητα και θραυσματικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Κατανοώ ότι οι [ΡΩΓΜΕΣ] είναι μια “δύσκολη” παράσταση, με την έννοια ότι δεν ακολουθεί μια γραμμική δραματουργία. Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος. Τίποτα δεν συμβαίνει, κι όμως όλα συμβαίνουν. Η ηρωίδα είναι εγκλωβισμένη σε έναν αέναο χορό, σε έναν απροσδιόριστο χωροχρόνο, όπου τελετουργικά περνάει από τα βασικά τοπία της γυναικείας (και ανθρώπινης) ψυχής: τον έρωτα και την επιθυμία, την απώλεια και τον θρήνο, την οργή και τον θάνατο. Ξανά και ξανά. Χωρίς σταματημό. Όπως αποκαλύπτεται και από την επανάληψη της φράσης: “Το σώμα μέσα έφερε χίλια σώματα.”
Η έμπνευση μου για τον τίτλο ήταν η ιαπωνική τέχνη Kintsugi, που δίνει αξία στα σπασμένα δοχεία.
Είναι δυνατόν να “διαβάσουμε” την φωνή της γυναίκας με διαύγεια, μέσα από κείμενα ειπωμένα από άντρες;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Στο μεγαλύτερο μέρος της Ιστορίας, οι άνδρες είχαν σχεδόν αποκλειστική πρόσβαση στην λογοτεχνική και καλλιτεχνική έκφραση, όπως και στην ακαδημαϊκή γνώση - με λαμπερές φυσικά εξαιρέσεις (αδερφές Μπροντέ, Καμίλ Κλοντέλ κλπ). Είναι αλήθεια ότι, κάποια από τα πιο σημαντικά κείμενα για τις γυναίκες που σώζονται, έχουν γραφτεί από άνδρες. Ωστόσο θέλω να πιστεύω ότι, οι μεγάλοι καλλιτέχνες και συγγραφείς της Ιστορίας είχαν την διορατικότητα, ενσυναίσθηση και αισθαντικότητα να βυθιστούν στην γυναικεία ψυχή και να αποδώσουν γυναικείες φωνές με την διαύγεια που επιτρέπει η βαθιά έρευνα στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Πώς δικαιολογείται ο τίτλος της παράστασης [ΡΩΓΜΕΣ];
Οι ρωγμές είναι τα ανοίγματα της ψυχής και του σώματος που επιτρέπουν κρυμμένους άξονες και βαθιές αλήθειες, αποσιωπημένες μνήμες και συναισθηματικά τοπία, να ξεπηδήσουν από τις μάσκες της καθημερινότητας. Η έμπνευση μου για τον τίτλο ήταν η ιαπωνική τέχνη Kintsugi, που δίνει αξία στα σπασμένα δοχεία, ενώνοντας τα κομμάτια τους με χρυσό. Όπως και στο Kintsugi, είναι οι ρωγμές μας που μας κάνουν μοναδικούς και πολύτιμους. Ήθελα να μιλήσω με και για θραύσματα, να ψάξω το “όλον” μέσα από το αποσπασματικό, το φευγαλέο, το λίγο. Οι [ΡΩΓΜΕΣ] είναι μια σκηνική σύνθεση που φιλοδοξεί να επικοινωνήσει μια ιδέα, μια ρωγμή από το φως και το σκοτάδι της γυναικείας ψυχοσύνθεσης και ύπαρξης.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
