Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Δρίτσας καταπιάνεται με ένα κλασικό αριστούργημα, την Έντα Γκάμπλερ, την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του Ερρίκου Ίψεν που έχει αγαπηθεί από το θεατρικό κόσμο στην χώρα μας και κερδίζει το στοίχημα με το κοινό.
Λίγα λόγια για το θεατρικό έργο
Η Έντα Γκάμπλερ είναι ένα κλασικό έργο του δεκάτου ένατου αιώνα (1890), του Νορβηγού Θεατρικού συγγραφέα Ερρίκου Ίψεν. Το έργο ανέβηκε στο θέατρο για πρώτη φορά τον Ιανουάριο του 1891 στο Residenztheater του Μονάχου παρουσία του ποιητή-συγγραφέα.
Ως προς την υπόθεση, η Έντα Γκάμπλερ ως προσωπικότητα είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα της εποχής της, κόρη του στρατηγού Γκάμπλερ, παντρεμένη με τον αφοσιωμένο ερευνητή Γιόργκεν Τέσμαν, νιώθει να πνίγεται μέσα σ' αυτόν τον άχρωμο γάμο της. Μετά την επιστροφή τους από το γαμήλιο ταξίδι τους, η Έντα έχει την ευκαιρία να διασκεδάσει την πλήξη της παίζοντας με τις τύχες των ανθρώπων. Ήταν ερωτευμένη κάποτε μ' έναν φτωχό επιστήμονα και συγγραφέα, που θεωρούσε ως μοναδικό και πραγματικό έρωτα της ζωής της, τον Έιλερτ Λέβμποργκ. Επέλεξε, όμως, να παντρευτεί τον Τέσμαν, με τον όρο να ζήσουν μια πλούσια ζωή, γιατί εκείνη ήταν φτωχή. Του δείχνει όμως περιφρόνηση και ζει ένα γάμο ανεκπλήρωτο και μονότονο, σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια.
Για την σκηνοθεσία
Ο Γιάννης Δρίτσας πολύ ευρηματικά διασκεύασε την εκτενή ιστορία του Ερρίκου Ίψεν, κρατώντας τα επεισόδια που έχουν λειτουργική σημασία στη ροή του κειμένου και περικλείουν τον κορμό της ιστορίας. Σκηνές που δεν συντελούν στην εξέλιξη της ιστορίας εξοβελίστηκαν ή διασκευάστηκαν. Με τον τρόπο αυτό φωτίστηκαν με πιο καθαρό τρόπο τόσο ο αυτοκαταστροφικός και εγωκεντρικός χαρακτήρας της ηρωίδας και ο ρόλος των άλλων προσώπων που συνδέονται με την ίδια όσο και το όλο πνεύμα και η ατμόσφαιρα της εποχής.
Τα θεατρικά κείμενα του Ίψεν χαρακτηρίζονται για την έντονη διάθεση να θίξουν ευαίσθητα θέματα της εποχής του και να προβληματίσουν για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Αυτή η διάσταση είναι διακριτή μέσα από την σκηνοθετική ματιά του έργου βάζοντας στο επίκεντρο της προσοχής την ιδιόμορφη, πανούργα και ύπουλη Έντα. Η ηρωίδα δυσφορεί φανερά στην ιδέα της μητρότητας, ενώ ηγείται απόλυτα και επιβάλλεται των επιλογών του Τέσμαν, σε αντίθεση με το κοινωνικό κατεστημένο της εποχής.
Αξίζει να τονιστεί και η ξεδίπλωση του χαρακτήρα των υπόλοιπων ηρώων, όπως του εγωκεντρικού συζύγου της Τέσμαν , του αχαλίνωτου Έιλερτ Λεβμποργκ, , του Δικαστή Μπρακ που γνωρίζει πως να καρπώνεται για ό,τι δεν έχει κοπιάσει, της πρωτύτερα υποταγμένης Τέα Έλβστεντ εξελιγμένη σε ύπουλη γυναίκα, κατά την διάρκεια της ιστορίας και της αφανούς υπηρέτριας Μπέρτα, που πολύ έξυπνα δεν ενεργεί επί σκηνής, μην προωθώντας την πλοκή.
Οι ηθοποιοί πραγματικά απόδωσαν τους ρόλους με σεβασμό στο κείμενο και οι δυνατές ερμηνείες τους πέτυχαν να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του κοινού χωρίς παύσεις και κενά.
Εν κατακλείδι, η απόδοση του απαιτητικού τετράπρακτου θεατρικού έργου μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στην σκηνή και δικαιωματικά αξίζουν τα εύσημα τόσο στην ευέλικτη σκηνοθεσία όσο και στους έμπειρους ηθοποιούς.
