Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Δεν πιστεύει στην τύχη, στις συμπτώσεις, στο κάρμα, στη μοίρα, αλλά, περιγράφοντάς την ημέρα που άλλαξε η ζωή του, κάνει εκείνους που τα πιστεύουν να επιβεβαιώνουν την πίστη τους.
Ο Γιώργος Παπαϊωάννου διηγείται εκείνη την ημέρα –σχεδόν– με μια ανάσα:
«Η επιθυμία μου να σχεδιάσω παπιγιόν με σώσανε σε δύο επίπεδα. Περίμενα να φύγω για τη Νέα Υόρκη και με όλη αυτή τη "βουτιά" που έγινε με τη δουλειά, ξέρεις, φτάνεις στα όρια της κατάθλιψης. Βέβαια, είναι της μόδας όλοι να έχουν κατάθλιψη. Δεν ξέρω αν την πέρασα, ξέρω πως ήμουν κλεισμένος σε ένα δωμάτιο και δεν μπορούσα να βγω ούτε για να αγοράσω καπνό. Με έσωσε το γεγονός πως μια φίλη επέμεινε να κατέβω στο κέντρο της Αθήνας. Τότε συνέβησαν δύο περιστατικά: Φεύγοντας από το σπίτι, έζησα μια αυτοκτονία. Μια κοπέλα αυτοκτόνησε μπροστά μου. Έπεσε από τον έβδομο όροφο. Είδα το πτώμα, σαν κούκλα σπασμένη. Ήμουν αυτός που κάλεσε το "100", που απέτρεψα την αδελφή της να κάνει το ίδιο –γιατί ήταν έτοιμη–, αφού είχε φρικάρει. Και όταν έφτασαν η αστυνομία και το ασθενοφόρο, συνέχισα για να πάω στο ραντεβού μου. Είχα αρκετό χρόνο και στην Κολοκοτρώνη σκέφτηκα "μήπως να πάρω κάνα παπιγιόν, που τα γουστάρω;". Αυτά που βρήκα ήταν τύπου "γκαρσόν σε καφετέρια στο Λουτράκι" και τότε αποφάσισα να φτιάξω μόνος μου. Πήρα τη φίλη μου, πήγαμε στα υφασματάδικα –που δεν είχα ιδέα–, διάλεξα πέντε-έξι υφάσματα και έτσι έκανα τα πρώτα μου παπιγιόν. Αυτά με έσωσαν, αφού έβγαζα χαρτζιλίκι τότε που ήμουν στο μηδέν, αλλά και από την άποψη πως δημιουργούσα. Έφτιαχνα παπιγιόν από το πρωί ως το βράδυ. Και τα χάριζα. Έτσι ξεκίνησα. Από πλάκα. Μου γύρισε και είπα "μόνο η δημιουργία μπορεί να με σώσει"», αποκαλύπτει ο ίδιος στο περιοδικό People.
