Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Επιμέλεια συνέντευξης: Τσιαούση Δήμητρα
Τι συμβαίνει όταν κάποιος κοντινός συγγενής σου πάσχει από άνοια, πώς το βιώνει κάθε μέλος της οικογένειας και όλοι οι εμπλεκόμενοι άνθρωποι; Με το επίκαιρο κοινωνικό θέμα της άνοιας καταπιάνεται η μαύρη κωμωδία «Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν» που παρουσιάζεται στο ΠΛΥΦΑ σε σκηνοθεσία Γιώργου Παύλου. Δύο ηθοποιοί της παράστασης, ο Σόλωνας Πετρακόπουλος & η Αλεξάνδρα Ρουβέλα μας εκμυστηρεύονται πώς βιώνουν αυτήν την εμπειρία επί σκηνής.
Το θεατρικό κείμενο «Γιαγιά, όλα μια μέρα θα πεθάνουν» είναι πρωτότυπο συγγραφικό δημιούργημα της ομάδας σας;
Σ.Π: Το θεατρικό έργο Γιαγιά όλα μια μέρα θα πεθάνουν, είναι αποτέλεσμα του μαθήματος δημιουργικής γραφής που κάναμε στα πλαίσια του τελευταίου μας έτους στο Ωδείο Αθηνών. Πάνω στην θεματική "Το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε" κληθήκαμε να γράψουμε ένα μονόπρακτο με την καθοδήγηση της Έλενας Τριανταφύλλου και την βοήθεια της Άρτεμις Ψιλοπούλου. Μέσα από αυτοσχεδιασμούς καταλήξαμε στην κεντρική ιδέα της παράστασης μας και στη συνέχεια εμπλουτίστηκε έχοντας ως ενορχηστρωτή της όλης μας προσπάθειας τον Γιώργο Παύλου.
Α.Ρ: Ναι, ακριβώς. Γράφτηκε στα πλαίσια της Δημιουργικής Γραφής, που ήταν ένα πρότζεκτ «πείραμα» το οποίο συστήθηκε ως μάθημα για πρώτη φορά στη δραματική σχολή του Ωδείου πέρσι, στο τελευταίο μας έτος. Πλέον έχει ενταχθεί και σε άλλα έτη. Είχαμε την ευκαιρία υπό την καθοδήγηση της Έλενας Τριανταφυλλοπούλου και της Άρτεμις Ψιλοπούλου, και φυσικά του Γιώργου Παύλου να δουλέψουμε γύρω από την θεματική «Το τέλος του κόσμου» μέσα από αυτοσχεδιασμούς, έρευνα κι απόπειρες γραφής κι έτσι να προκύψει το έργο μας. Ήμασταν πολύ τυχεροί ως προς αυτό γιατί μας δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσουμε μέσα από την σχολή κάτι από το μηδέν μιας και μας αφορούσε πάντα να δουλέψουμε μεταξύ μας κι εκτός σχολής.
το έργο ήταν μια πολύ καλή αφορμή για να μάθουμε και να μιλήσουμε και για αυτό
Έχετε προσωπικά βιώματα με ανθρώπους με πρόβλημα άνοιας;
ΣΠ: Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω βιώματα από πολύ κοντινό μου άνθρωπο, αλλά θυμάμαι έντονα το βίωμα που είχα με μία θεία μου. Ένας άνθρωπος που ήταν τρομερά δυναμικός, με πολύ έντονη παρουσία στο σπίτι και σε όποιο χώρο που βρισκόταν… Κάτι που άλλαξε δραματικά τις τελευταίες δύο φορές που την είδα · στο κρεβάτι χωρίς να μπορεί να μετακινηθεί μόνη της και κάθε φορά που έβλεπες δεν ήξερες τι θα σου έλεγε. Θυμάμαι την τελευταία φορά που την είδα, οι αναμνήσεις της βρίσκονταν στα μετεφηβικά χρόνια, όπου άρχισε να μας μοιράζεται κουτσομπολιά σαν συνέβησαν εχθές.
ΑΡ: Δεν είχα στο περιβάλλον μου αλλά επειδή η άνοια είναι κάτι που οι περισσότεροι το αντιλαμβανόμαστε ως κάτι το «αδιαχείριστο», το έργο ήταν μια πολύ καλή αφορμή για να μάθουμε και να μιλήσουμε και για αυτό.
Θεωρώ ότι γίνονται κάποιες προσπάθειες αλλά σαν κοινωνία έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας
Στέκεται η κοινωνία μας δίπλα στα άτομο που πάσχουν από άνοια στην χώρα μας;
ΣΠ: Σαν κοινωνία οφείλουμε να σταθούμε δίπλα σε όλους όσους μας έχουν ανάγκη. Έτσι και στα άτομα άνοια. Είναι μέλημα της οικογένειας να βρίσκεται εκεί αλλά και της κοινωνίας και του κράτους να υποστηρίζει τα άτομα με άνοια και τις οικογένειές τους με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί. Θεωρώ ότι γίνονται κάποιες προσπάθειες αλλά σαν κοινωνία έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
ΑΡ: Δυστυχώς δεν υπάρχει κρατική μέριμνα για την οικονομική και ψυχολογική στήριξη, ακόμα και του περιβάλλοντος που φροντίζει τα ανοϊκά άτομα που το έχουν μεγάλη ανάγκη. Πρόκειται για μια ασθένεια που χρειάζεται πολύ συχνά φροντίδα 24/7.
Ποιο σημείο της παράστασης σας έχει αγγίξει περισσότερο; Υπάρχουν κωμικά στοιχεία;
ΣΠ: Η παράσταση έχει έντονα στοιχεία μαύρης κωμωδίας αλλά και μία αρκετά ωμή επαφή με το θέμα κυρίως σε σχέση με το περιεχόμενο και όχι τόσο την φόρμα της. Είναι αρκετά δύσκολο να επιλέξω μια συγκεκριμένη στιγμή αλλά νομίζω ότι όλα έχουν να κάνουν με το σημείο όπου ο καθένας αφήνει πίσω ότι τον χωρίζει και συσπειρώνεται ολόκληρη οικογένεια για έναν κοινό σκοπό.
Α.Ρ: Για μένα είναι μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή όταν στη τελευταία σκηνή μας φέρνει όλους μαζί ο επικείμενος θάνατος της γιαγιάς κι αναλογιζόμαστε τι έχει χαθεί και τι δεν έχει χαθεί ακόμη.
Υπάρχουν πολλές τέτοιες στιγμές, γιατί κατά κύριο λόγο το έργο είναι κωμικό από τη στιγμή που παρακολουθούμε μια σειρά από αποτυχημένες προσπάθειες να θυμηθεί η γιαγιά. Κάθε προσπάθεια είναι και μια μεγαλύτερη αποτυχία.
Αν μιλάμε όμως για την συλλογική μας μνήμη, εκεί σίγουρα μπορούμε να καλλιεργούμε εστίες αντίστασης ως προς την απώλειά της
Μπορούμε να επιβραδύνουμε την απώλεια μνήμης; Καταλήγει η παράσταση σε κάποιο συμπέρασμα;
ΣΠ: Δεν θα μπορούσα να πω, επιστημονικά τουλάχιστον, ότι υπάρχει κάποιος τρόπος που γνωρίζω. Αλλά προσωπικά θεωρώ ότι με το να ιντριγκάρουμε το μυαλό μας και να το εξασκούνε συνεχώς ερχόμενοι σε επαφή με πράγματα ξένα από εμάς που μας διευρύνουν τους ορίζοντες σίγουρα βοηθάει να γίνουμε καλύτερες εκδοχές του εαυτού μας.
ΑΡ: Αν μιλάμε για την άνοια, αυτό είναι ένα ζήτημα που μπορεί να απαντηθεί από τους ανθρώπους που ασχολούνται με το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου και φυσικά πάντα έχει να κάνει με τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Αν μιλάμε όμως για την συλλογική μας μνήμη, εκεί σίγουρα μπορούμε να καλλιεργούμε εστίες αντίστασης ως προς την απώλειά της. Το χρειαζόμαστε στην χώρα που ζούμε πιο πολύ από ποτέ και για αυτό γίνεται ανάλογη αναφορά μέσα από την παράσταση.
Νομίζω όποιος κι αν ερωτηθεί, είτε από εμάς είτε από τους θεατές, θα δώσει και διαφορετική απάντηση. Για μένα είναι ότι στο τέλος κάθε εποχής, με τα σημαινόμενα που φέρει, ο καθένας μας αναμετριέται και με την προσωπική του απώλεια. Κι αυτό είναι άλλωστε που μας ενώνει όλους τους ανθρώπους.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ
