Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Επιμέλεια συνέντευξης: Δήμητρα Τσιαούση
Η επιτυχία της θεατρικής παράστασης «Τόρνος» συνεχίζεται για 2η χρονιά στο θέατρο OLVIO. Δύο από τους πρωταγωνιστές της μαύρης κωμωδίας, ο Φοίβος Συμεωνίδης και ο Σήφης Πολυζωίδης έφτασαν στο κατώφλι του Piraeus Press με σκοπό να αντλήσουμε περισσότερες πληροφορίες για τους ήρωες, το feedback του κοινου.
Το κείμενο του Γιάννη Κεντρωτά κινείται μεταξύ τραγικών και κωμικών στοιχείων;
Φοίβος Συμεωνίδης: Ο Τόρνος είναι η τραγική ιστορία ενός ανθρώπου, του Αλέξη, που εκτυλίσσεται μέσα από 8 τραγελαφικές εικόνες της ζωής του. Κάθε επεισόδιο από αυτά, όσο σκληρό κι αν είναι, την ίδια στιγμή είναι διαποτισμένο με ένα ιδιαίτερο χιούμορ: καυστικό, πικρό αλλά και λυτρωτικό. Χάρη σε αυτό το χιούμορ το έργο, παρά τη ρεαλιστική του δομή, αποκτά μια σουρεαλιστική διάσταση που επιτρέπει στον θεατή να πάρει ανάσα και απόσταση από τα όσα τραγικά συμβαίνουν μπροστά του και να αντιμετωπίσει κριτικά τις κοινωνικές καταστάσεις που μπορούν να φθείρουν, μέχρι και να καταστρέψουν, έναν άνθρωπο.
Πόσο «κόντρα» στον δικό σας χαρακτήρα είναι ο χαρακτήρας που υποδύεστε; Υπάρχουν στοιχεία με τα οποία να ταυτίζεστε;
Σήφης Πολυζωίδης: Για μένα προσωπικά δεν υπάρχει κόντρα ρόλος. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας όλα τα συναισθήματα. Ένας ηθοποιός πρέπει να ψάχνει μέσα του και να βρίσκει τον κάθε ρόλο μέσα του όσο πιο αληθινά μπορεί.
Τι feedback παίρνετε από το κοινό, τώρα που η παράσταση διανύει την δεύτερη σεζόν της;
Σήφης Πολυζωίδης: Τα συναισθήματα του κοινού είναι διαφορετικά. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση: καθόταν ένα ζευγάρι στην πρώτη σειρά, μία κοπέλα γύρω στα 25 και ένα αγόρι γύρω στα 30, η κοπέλα ήτανε συναισθηματικά πολύ φορτισμένη ενώ το αγόρι γέλαγε συνεχώς και ξαφνικά του ρίχνει μία στον ώμο και του λέει «Τι γελάς, δεν βλέπεις τι γίνεται εκεί πάνω;». Νομίζω ότι αυτό τα λέει όλα .
Το «κάλεσμα στην παθητικότητα» προσωπικά το βιώνω πολύ έντονα.
Πόσο εύκολα μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος την παθητικότητα που έχει βιώσει από γεννησιμιού του;
Φοίβος Συμεωνίδης: Το να παραμένεις ενεργός σαν άνθρωπος, τόσο προσωπικά όσο και κοινωνικοπολιτικά, είναι ένας συνεχής αγώνας και μια διαρκής διεκδίκηση. Το «κάλεσμα στην παθητικότητα» προσωπικά το βιώνω πολύ έντονα και δεν προέρχεται από μονάδες, αλλά από ολόκληρα πολιτικά και κοινωνικά συστήματα. Πρόσφατο παράδειγμα η απροκάλυπτη απαξίωση του αγώνα που δώσανε οι καλλιτέχνες την προηγούμενη χρονιά με αφορμή το Προεδρικό Διάταγμα που υποτιμά περαιτέρω τις σπουδές μας και τον κλάδο μας. Θα έπρεπε να είναι ένα από τα βασικά ζητούμενα όλων μας το να παραμένουμε ενεργοί και σε κατάσταση εγρήγορσης, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, όσο δύσκολο κι αν είναι/ όσο δύσκολο κι αν μας το κάνουν αυτό.
Η κρίση του θεσμού της οικογένειας είναι η αιτία που δημιουργούνται φιγούρες, όπως του Αλέξη ή του Φώτη;
Φοίβος Συμεωνίδης: Για να οδηγηθεί ένας άνθρωπος να εγκαταλείψει τα όνειρά του και να φτάσει σε ένα αδιέξοδο, δεν μπορεί να φταίει μόνο ο θεσμός της οικογένειας. Σίγουρα η οικογένειά μας, μάς διαμορφώνει ως ένα βαθμό αλλά στην πορεία της ζωής μας ερχόμαστε σε επαφή και συναλλαγή με πολλούς ακόμα ανθρώπους, κοινωνικούς θεσμούς και συστήματα που όλα αφήνουν το αποτύπωμά τους. Κι αυτό φωτίζει πολύ ξεκάθαρα «Ο Τόρνος».
ένα έργο με πολύ ιδιαίτερη γραφή και μία αδιανόητη ισορροπία μεταξύ του τραγικού και του κωμικού στοιχείου.
Όταν διαβάσατε πρώτη φορά το κείμενο, ποιο συναίσθημα κυριάρχησε μέσα σας;
Φοίβος Συμεωνίδης: Διαβάζοντας το κείμενο πρώτη φορά κυριάρχησε μέσα μου η έκπληξη. Κατάλαβα από τις πρώτες σκηνές ότι διάβαζα ένα έργο με πολύ ιδιαίτερη γραφή και μία αδιανόητη ισορροπία μεταξύ του τραγικού και του κωμικού στοιχείου. Την ίδια σκηνή μπορούσα να τη διαβάσω και να λυθώ στα γέλια και αμέσως μετά να την ξαναδιαβάσω και να με πιάσουν τα κλάματα. Κι αυτή είναι μια πολύ σπάνια ποιότητα που έχουν ελάχιστα κείμενα και αυτό προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε και μεταφέροντάς το στη σκηνή. Το ότι πολλοί θεατές, με τους οποίους μιλήσαμε μετά την παράσταση, μας είπαν ότι γελούσαν με ένα λυγμό στο λαιμό ή ότι κλαίγαν και την ίδια ώρα γέλαγαν νευρικά με την κατάσταση που έβλεπαν μπροστά τους είναι για μας η καλύτερη επιβεβαίωση ότι καταφέραμε να αναδείξουμε με την παράσταση την μοναδική δύναμη του έργου του Γιάννη Κεντρωτά.
Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε ΕΔΩ και ΕΔΩ.
