Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Της Πολυξένης Στέγγου - Ψυχολόγου-Λογοθεραπεύτριας
Ο όρος bullycide (bullying: εκφοβισμός-βία και suicide: αυτοκτονία) χρησιμοποιείται αρκετά χρόνια στο εξωτερικό για την περιγραφή, πιο συγκεκριμένα, της αυτοκτονίας μαθητών ως επακόλουθο της σχολικής βίας.
Έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί αφήνουν έναν μεγάλο αριθμό βίαιων περιστατικών ανεξιχνίαστο καθώς μερικές ενέργειες δεν ορίζονται ως βίαιες, ώστε να μην θιγεί το κύρος του σχολείου ή η προσωπικότητα του θύτη και του θύματος.
Η σχολική βία στην Ελλάδα, αν και δεν έχει πάρει τις διαστάσεις που
παρατηρούνται σε άλλες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, δεν περιγράφει την πραγματική έκταση του φαινομένου και συχνά δεν αξιολογεί τα πραγματικά αίτια.
Τα αίτια της επιθετικής συμπεριφοράς οφείλουμε να τα εξετάσουμε μέσα από διαφορετικές θεωρίες. Άλλη θεωρία δέχεται την επιθετική συμπεριφορά ως ορμή, φυσική τάση, άλλη την αποδίδει στις συνθήκες του περιβάλλοντος στις οποίες και τη θεωρούν ως αντίδραση και η τελευταία θεωρεί την επιθετικότητα ως αποτέλεσμα μάθησης μέσω μίμησης.
Όποια, όμως, θεωρία και αν εξετάσουμε, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τους φορείς κοινωνικοποίησης. Η οικογένεια πρωτίστως, το σχολείο έπειτα και μετά οι παρέες συνομηλίκων, διαμορφώνουν τη συμπεριφορά του κάθε ατόμου στη σχολική ηλικία.
Μελέτες που έχουν γίνει κατέδειξαν την ουσιαστική σχέση της ενδοοικογενειακής βίας με τον σχολικό εκφοβισμό. Παιδιά-θύματα βίας σε ένα οικογενειακό περιβάλλον αποτελούν παιδιά-θύτες βίας σε ένα σχολικό περιβάλλον.
Οι γονείς ανησυχούν, μήπως τα παιδιά τους πέσουν θύματα bullying, αλλά ελάχιστοι ανησυχούν, μήπως τα παιδιά τους είναι θύτες. Κάθε απότομη αλλαγή στη συμπεριφορά ενός εφήβου, θα πρέπει να κινητοποιήσει την οικογένεια, ώστε να ελέγξει τα αίτιά της. Πολλά κρούσματα θα είχαν αποφευχθεί, εάν οι γονείς αφουγκράζονταν τις ανάγκες των παιδιών τους.
Το φαινόμενο που απασχολεί την Αμερική από το 1970 και μετά, άρχισε να μας απασχολεί τα τελευταία χρόνια και είναι στη δική μας ευχέρεια να μην θρέψουμε αυτό το τέρας.
