Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Όταν πριν από μερικά χρόνια μου ζήτησαν να γράφω σε γνωστό περιοδικό για το χόμπυ μου με τα παλιά ελληνικά λεωφορεία, ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος για τον οποίο τρέφω απεριόριστη εκτίμηση, ο Δημήτρης Βάρος, μού είχε πει ότι ήθελε μικρές ανθρώπινες ιστορίες και αφηγήσεις από τους πρωταγωνιστές.
Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αναζητήσω στο άμεσο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον μου και να ξανακούσω ιστορίες με τις οποίες μεγάλωσα. Μαμμάς, Κουκάς, Διοικητόπουλος, Πλαταράς, Ιωαννίδης και Αραπιάν ήταν μερικά από τα επίθετα παλιών λεωφορειούχων που ακούγονταν στις αφηγήσεις των μεγάλων.
Όλοι έμεναν στην Παλιά Κοκκινιά, γνωρίζονταν καλά με τον παππού μου, τον Ευάγγελο Αργυράκη και τον κουνιάδο του, τον Κωνσταντίνο Τσουρή.
Από τη δεκαετία του 1930 είχαν παίξει σημαντικό ρόλο για την συγκοινωνιακή οργάνωση σε γραμμές της Αθήνας και του Πειραιά.
Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχα καταγράψει αφηγήσεις ηλικιωμένων που είχαν ασχοληθεί άμεσα ή έμμεσα με τις συγκοινωνίες. Είχα ζητήσει μάλιστα φωτογραφίες από όσους γνώριζα τα λεωφορεία τους και προσωπικές στιγμές τους. Ανέβαινα μέχρι το φωτογραφείο του Θοδωρή Σκορδίλη στην Παναγή Τσαλδάρη στη Νίκαια με το ποδήλατο, τις αντέγραφα και μετά τις επέστρεφα.
Όταν αποσύρθηκε το 5/61
Μια σειρά ιστορικών φωτογραφιών που κρατούσε σε ένα παμπάλαιο τσίγκινο κουτί από βουτήματα βουτύρου Παπαδοπούλου μου είχε δώσει η συγχωρεμένη πια Κατίνα Διοικητοπούλου, χήρα του αποκαλούμενου «Βαγγελόρδα», του Βαγγέλη Διοικητόπουλου που είχε το 61 του 5ου ΚΤΕΛ, ένα όμορφο Scania Vabis B71 57 με αμάξωμα Ταγκαλάκη.
Το θυμόμουν αποσυρμένο επί της οδού Μεταμορφώσεως στην παλιά κοκκινιά για εβδομάδες μέχρι που ο τότε γείτονας και μέγας καταστροφέας παλαιών λεωφορείων Κώστας Αντωνίου το πήγε οδηγώντας στο τελευταίο του δρομολόγιο, σε μια μάντρα του Ασπροπύργου.
Η ιστορία της φωτογραφίας
Δεν θυμάμαι σε ποια τάξη του δημοτικού πήγαινα. Θυμάμαι όμως ότι μαζί με τον αδελφό μου είχαμε πάει να πάρουμε τη «Μεσημβρινή», την «Απογευματινή» και γάλα «Δέλτα» σε πλαστικό μπουκάλι από το ψιλικατζίδικο του κυρ Παντελή στην οδό Βελισσαρίου. Γυρνώντας μπήκαμε στο Scania και δεν φύγαμε παρά μόνο όταν άρχισε να μας αναζητεί η μητέρα μας στο δρόμο. Γλυτώσαμε τις ξυλιές και πήραμε ως λάφυρα κάτι δεκάρες που χρησιμοποιούνταν σαν ροδέλες στο τραπεζάκι του εισπράκτορα.
Ξαναγυρνώ στην ιστορία, η Κατίνα μού έδωσε εκτός από φωτογραφίες με το 5/61 και το αμαξοστάσιο του 5ου ΚΤΕΛ μια φωτογραφία με την παραλαβή τριών ολοκαίνουργιων Scania Vabis B71 57 με αμάξωμα Σπαρταλιάν. Εκεί απεικονίζεται ένα πανέμορφο λεωφορείο που εντοπίστηκε πρόσφατα στη Λευκάδα, σαν κουφάρι σε αργό ρέκβιεμ.
Στο κυνήγι του Σπαρταλιάν
Είναι το 5/22, ένα από τα εικονιζόμενα λεωφορεία κάτω από τη σκιά της Ακρόπολης.
Δείτε πώς το εντόπισαν τα «Λευκαδίτικα Νέα» στο κτήμα του «Μπάρμπα Αλέκου», στο Περιγιάλι.
Σχεδόν διαλυμένο αλλά χρήσιμο ως στατικό κομμάτι...
Με κλασσική διάταξη εσωτερικά και με δίφυλλες πόρτες, από την αρχική φάση της "μεγάλης αντικατάστασης".
Ό,τι έχει απομείνει από το μπροστινό μέρος του λεωφορείου είναι τιμητικά η θέση του οδηγού και το τιμόνι.
Γυρισμένη η θέση, λες και περιμένει στην αφετηρία της Εθν. Αντιστάσεως για δρομολόγιο προς τη Νεάπολη...
Κλασσικό διάκτινο τιμόνι Scania Vabis B71 με ταινία από του Βουλάλα στην Παλιά Κοκκινιά.
Το τελευταίο απομεινάρι του Σπαρταλιάν, ακόμα και με δεκάρες στις βίδες αντί για ροδέλες...
Με την ένδειξη "ΧΩΡΙΣ ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΑ" και τον αριθμό ανεμοθώρακα "22"...
Πηγή: busoldtimers.blogspot.gr
