Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Όταν ανάβουν τα φώτα μεταμορφώνεται σε μια ξανθιά γυάλινη κούκλα, που τίποτε δεν μπορεί να την σπάσει. Η τηλεοπιτκή κάμερα είναι η άμυνα της ή αλλιώς η ψυχοθεραπεία της.
Η Κατερίνα όμως κουβαλάει το δικό της καημό, το δικό της δράμα που ζει από τα έξι της χρόνια.
Ένα αυτοκινητικό ατύχημα του πατέρα της ήταν αρκετό για να την ταρακουνήσει για πάντα. Όπως λέει η ίδια, δεν το ξεπέρασε ποτέ.
Τα σημάδια στην ψυχή της έχουν μείνει για πάντα χαραγμένα.
Το αυτοκινητικό ατύχημα του μπαμπά της και κατάσταση της υγείας του μετά είναι κάτι που φρόντισαν οι γονείς της να μην την επηρεάζει αλλά σίγουρα την πλήγωνε. Λείπανε από το σπίτι ώρες ή και μέρες και πολλές φορές μεγάλωνε με τη γιαγιά και τον παππού της.
Ο πατέρας της ήταν και είναι ένας άνθρωπος που δεν της είπε ποτέ «φέρε μου αυτό από εκεί γιατί εγώ δεν μπορώ», πάντοτε αξιοπρεπής.
Η ίδια δηλώνει πολύ περήφανη για τον πατέρα της αλλά και για τους δύο γονείς της γενικότερα και έχει ευαισθησία στους ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες.
Ο μπαμπάς της δεν θέλει να συζητάει για την ιστορία με το ατύχημα. Η Κατερίνα δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ τη λέξη ανάπηρος και μιλά γι΄αυτή την ιστορία μόνο και μόνο επειδή τον θαυμάζει και θέλει να την ακούσει ο κόσμος και να καταλάβει πως οι άνθρωποι που μπορεί να έχουν μια δυσκολία στη ζωή τους, είανι πολύ πιο αξιοθαύμαστοι από κάποιους άλλους που τα έχουν όλα τέλεια και δεδομένα και μπορεί να έχουν καταφέρει πολύ λιγότερα.
Πηγή: Yeah
