Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Της Ματίνας Μιχαντά
Βρέθηκα προχθες το βράδυ ως σύνοδος στα επείγοντα του ΠΓΝΛ. Εκείνη την ώρα έφευγαν τρία ασθενοφόρα από το νοσοκομείο. Δεν είχε γίνει γνωστό ακόμα. Πρώτο σφίξιμο στο στομάχι. Τρία ασθενοφόρα μαζί; Αναμέναμε στη βραχεία, να μας στείλουν για αξονική. Ξαφνικά μου λένε, πάρε το φορείο μονη σου και τρέχα να προλάβεις να κάνει αξονική, γιατί έχουμε εκτροχιασμό τρένου και σε λίγο θα αρχίσουν να φτάνουν τραυματίες, δεν ξέρουμε τι περιμένουμε. Σχεδόν κόβεται η ανάσα. Το πήρα μονη μου, σηκώσαμε με τη γιατρό μόνες μας τη μητέρα μου με 92% αναπηρία και προλάβαμε να της κάνουν την εξέταση. Έξω από τον αξονικό, η Γιατρος καλεί τον άντρα της να ξυπνήσει τα παιδιά τους το πρωί για το σχολείο, γιατί δεν ξέρει ποτε θα καταφέρει να επιστρέψει στο σπιτι της. Γυριζω τη μητέρα μου με το φορείο στη βραχεία. Καλούν όλο το προσωπικό του νοσοκομείου να έρθει εκεί. Έχουν ξυπνήσει και έχουν ερθει όλοι, πριν φτάσουν τα πρώτα ασθενοφόρα. Έχουν παρατάξει παρα πολλά φορεία στην είσοδο στα επείγοντα. Αδειάζουν όσο γίνεται τη βραχεία, να έχουν χώρο. Αρχίζουν να φτάνουν τα πρώτα φορεια. Σκισμένα, ματωμένα ρούχα, ματωμένα πρόσωπα, ημιλυποθυμα, με μωλωπες και ξεραμένα αίματα, με εγκαύματα, με κολάρα. Οι νοσηλευτές τρέχουν ασταμάτητα. Η καθαρίστρια δε σταματα λεπτό να καθαρίζει το διαδρομο. Κουβαλάνε νερά για τον κόσμο, να έχουν να πιουν. Διασωληνωνουν. Εξετάζουν. Εξετάζουν. Κάποιος περνάει με μια μεγάλη κούτα με κολάρα. Ψάχνουν αναλώσιμα. Στη βραχεία έχουν αφήσει μόνο έναν νοσηλευτή. Ήταν η πρώτη του μέρα στο Τμημα επειγόντων. Μετά από δυο ώρες, Κατέρρευσε. Του έβαλαν ορό, ήταν κ εκείνος υπό επιβλεψη πλέον. Μια Νοσηλευτρια πήγε να καθίσει σε ένα Αμαξιδιο να πάρει μια ανασα, έπεσε. Μια ομαδα που παρέχει ψυχολογική υποστήριξη, ήταν από νωρίς εκεί. Νοσηλευτές, γιατροί, άπαντες παρόντες. Κι όλο ερχόντουσαν φορεια… δυο τραυματίες με πολλαπλά κατάγματα δεν άντεχαν τον πόνο, ούρλιαζαν και μας έσκιζαν την ψυχη. Το προσωπικό ήρεμο, απόλυτα λειτουργικό, με ταχύτητες τρελές, με διαύγεια απίστευτη, συντονιζοντουσαν τόσο ομαλά, είχαν μάθει τους τραυματίες με τα ονόματα τους και έδιναν οδηγίες με σαφήνεια. Και είχαν ήδη 47 προς περίθαλψη ως εκείνη την ώρα. Εγώ και αλλη μια συνοδος παρακολουθουσαμε σαν να βλέπαμε ταινία, σαν να μην πιστεύουν τα μάτια μας όσα βλέπαμε. Όσες ταινίες έχω δει με σχετικό περιεχόμενο, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που συνέβαινε χθες το βράδυ στο ΠΓΝΛ. Γονείς να παίρνουν τηλέφωνο και να ψάχνουν τα παιδιά τους. Γονείς να είναι έξω από τα επειγοντα και να τρελαίνονται από την αγωνία τους. Να καλούν τα παιδιά τους, να μην μπορούν να τα δουν. Και στα φορεία, όλο νέα παιδιά. Όλοι μικρότεροι μου. Νοσηλευτης που πριν λίγο καιρό εκανε απεργεία πείνας, χθες μόνος του, ταυτόχρονα είχε ένα φορείο στο ένα χέρι και ένα αμαξίδιο στο άλλο και πηγαίνε τους τραυματίες για εξετάσεις. Νοσηλεύτριες φρόντιζαν τα πάντα για τους τραυματίες και ερχόντουσαν και στη βραχεία να δουν αν χρειαζόμαστε κάτι. Νεαρός νοσηλευτης πήρε με στοργή μια γιαγια μονη της για εισαγωγή σε κλινική. Γιατροί όλων των ειδικοτήτων ήταν επι ποδός. Το σοκ είναι ακόμα μη διαχειρίσιμο για όσα είδα, ακόμα δεν τα έχω συνειδητοποιησει, αλλά η εικόνα ολου του προσωπικού του νοσοκομείου χθες, που έτρεχε ασταμάτητα, με απίστευτη ψυχραιμία και τέτοια αποτελεσματικότητα, σε τόσο αντίξοες συνθήκες, σε ένα τέτοιο μακελειό, έχει κερδίσει τον αμέριστο θαυμασμό μου.
