Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
«Ο θάνατος νικιέται μόνο με… ΖΩΗ» είναι το μήνυμα που στέλνει ο Στέργιος Σαράντης, ο πατέρας της 7χρονης Θωμαΐδος που «έφυγε» από την αγκαλιά των γονιών της μετά από αλλεργικό σοκ που υπέστη όταν έφαγε γλυκό στο σχολείο.
Πώς έγινε το κακό
Το δράμα της οικογένειας ξεκίνησε όταν μια συμμαθήτρια της 7χρονης, η οποία γιόρταζε, έφερε γλυκά στο σχολείο για να κεράσει φίλους και δασκάλους. Όμως κάποιο από τα συστατικά παρασκευής του αποδείχτηκε μοιραίο, διότι η μικρούλα ήταν αλλεργική.
Επειδή οι εκπαιδευτικοί το γνώριζαν, την ρώτησαν αν επιτρέπεται να φάει το συγκεκριμένο γλυκό και φέρεται να απάντησε πως έχει ξαναφάει και δεν υπήρξε πρόβλημα. Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά, όταν το παιδί άρχισε να διαμαρτύρεται ότι αισθάνεται δυσφορία.
Η μικρή Θωμαΐς πάλεψε πολύ για να κρατηθεί στη ζωή όταν στις 14 Φεβρουαρίου άφησε την τελευταία της πνοή, σκορπώντας θλίψη στο πανελλήνιο.
Ο πατέρας της, πέντε μήνες μετά βρίσκει το κουράγιο να μιλήσει στο protothema.gr και να στείλει το δικό του μήνυμα αισιοδοξίας σε όσες οικογένειες πονούν και να απαλύνει έστω για λίγο τον πόνο τους.
«Ο θάνατος νικιέται μόνο με ζωή»
«Δεν ξέρω πώς θα είναι η ζωή μου χωρίς την κορούλα μου, αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε το κακό να νομίζει πως μας νίκησε. Ο θάνατος νικιέται μόνο με… ΖΩΗ. Η Θωμαΐς ήταν και είναι ακόμα η αγαπημένη μου κόρη. Ήταν ολόκληρη η ζωή μας, λάτρευε τα λουλούδια, της άρεσε να φτιάχνει στεφάνια και να τα μοιράζει σε όλους, είχε μαδήσει τους κήπους της γειτονιάς.
Πρέπει να βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε να ζούμε, γιατί το χρωστάμε σε αυτούς τους αγγέλους να συνεχίσουμε με όση δύναμη, μας έχει απομείνει. Είμαι τυχερός γιατί έχω φίλους, συγγενείς και κάποιους ανθρώπους της εκκλησίας που βρίσκονται δίπλα μου και μας στηρίζουν. Συζητάμε και ο πόνος απαλύνεται για λίγο, αλλά μετά επιστρέφει πάλι…» λέει ο πατέρας της 7χρονης στο protothema.gr
Ποίημα – ύμνος που έχει γράψει για την αγαπημένη του Θωμαΐδα
«Για όσους ταξίδεψαν νωρίς: Αγγέλων νέων λεγεώνες, δεν ζούνε πλέον με κανόνες, όπου θέλουν ταξιδεύουν αυτούς που αγαπούν προσέχουν. Επισκέπτες των ονείρων με σκοπό τους τη χαρά, στον ύπνο όλων εκείνων παρηγοριά με τα φτερά. Εκείνων που πίσω μένουν και καθημερινά παλεύουν, σε μια ζωή χωρίς ουσία αγαπημένων απουσία και όταν μόνοι τους γελάνε με βλέμμα ψηλά στον ουρανό κοιτάνε. Και η μόνη πλέον επαφή στην ένωση ουρανού με γη, μια αγκαλιά σφιχτή σένα χάδι από βροχή.
Σ’ έναν άλλο κόσμο ζουν εκεί που πλέον δεν πονούν, εκεί που ο χρόνος δεν αξίζει και το κακό δεν τους αγγίζει. Βαρκάρης του ουρανού, χωρίς ποτέ μια τρικυμία τα μάτια τους παντού για την δική μας ευτυχία. Αγιασμένος ο σκοπός τους να ναι καλά ο άνθρωπος τους, αυτούς που σύντομα άφησαν μα πολύ τους αγάπησαν. Αιώνια η μνήμη όσων έχουν φύγει, κουράγιο δύναμη σε αυτούς που πίσω έχουν μείνει».
Μήνυμα αισιοδοξίας στέλνει ο πατέρας της 7χρονης
«Ήρθες ματάκια μου μας έκανες την χάρη και στης ψυχής μας το σκοτάδι άναψες φεγγάρι. Τίμησες την μάνα σου με μια αγκαλιά και ένα σ’ αγαπώ, την χαρά μας έφερες και έναν αναστεναγμό. Τα δάκρυα πλέον συχνά, δεν ξεχωρίζουν από λύπης η χαρά. Βαρύ ασήκωτο και το φορτίο, το αίμα μες τις φλέβες κρύο. Τι να το κάνω αν αναπνέω και περπατώ, ένα σώμα άδειο και ένα τεράστιο κενό. Ένα σπίτι με δωμάτιο κλειδωμένο από έξω του περνώ με το κεφάλι μου σκυμμένο. Στέκομαι και περιμένω να βρω την δύναμη και μέσα μπαίνω.
Ένα κρεβάτι με τα σεντόνια σου στρωμένο, οι κούκλες σου στο πάτωμα και το πλακάκι παγωμένο. Τα μάτια κλείνω με οδηγούν οι σκέψεις, για αυτό που νιώθω δεν υπάρχουν λέξεις. Ένα Αχ και ένα γιατί, αυτός που ξέρει την απάντηση ας πει. Μέσα μου κλαίω και χτυπιέμαι και την πουτάνα μοίρα καταριέμαι. Τα παιχνίδια σου βλέπω και δακρύζω, τα δόντια σφίγγω και τα ρούχα σου μυρίζω. Αγκαλιά τα περνώ τα κρατάω δυνατά, τα γόνατα λυγίζουν και η καρδιά μου δεν χτυπά. Γεμάτος λύπη και θυμό, στο πλάι γέρνω, το πάτωμα ακουμπώ. Και όσο η ώρα περνάει στο πλακάκι ένα δάκρυ μου ακουμπάει. Μορφή παίρνει και φωνάζει και πριν το καταλάβω με τρομάζει.
Σήκω πάνω λέει μην δειλιάζεις, μπροστά προχωρά κάτω μην το βάζεις. Έχεις οικογένεια, γυναίκα και παιδί και στην καρδιά σου μέσα πάντα η θωμαι. Με αυτό να μάθεις να ζεις και να γελάς και γιατί έγινε άλλο μην ρωτάς. Φύλακας άγγελος στον ουρανό, για αυτό σε θέλω περήφανο και δυνατό. Και αν θες να κλαις μην ντρέπεσαι μπαμπάς της ΕΙΣΑΙ και να χαίρεσαι. Τους άλλους όλους πάρε αγκαλιά το στήριγμα τους γίνε και παρηγοριά. Σήκω πάνω τώρα και κάνε μια αρχή, γιατί ο θάνατος νικιέται μόνο με…….ΖΩΗ».
Πηγή: protothema.gr
