Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Οκτώβριος 2001. Ο γιος μου, 2,5 ετών τότε.
Είχε μια εβδομάδα δέκατα. Ξυπνούσε στις 9, έπαιζε ως τις 11-12 Και κοιμόταν παλι μέχρι το απόγευμα. Ο καιρός καλός καλοκαίρι σχεδόν. Μια μέρα μελανιαζουν τα χείλη του. Η μάνα μου που τα ψάχνει όλα, μου λέει κάτι δεν μου αρέσει να πάμε νοσοκομείο. Είχαμε ήδη πάει και μας είπαν ίωση. Πάμε πάλι παίδων Πεντέλης. Όλη νύχτα να μπαινοβγαίνουν οι γιατροί, να του παίρνουν αίμα και ξανά και ξανά. Το πρωί μας ανακοινώνουν το νέο. ΟΛΛ. Οξεία λεμφοβλαστικη λευχαιμία. Μας στέλνουν στο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού για μυελόγραμμα, επιβεβαίωση δηλαδή. Εκεί περιμένοντας το αποτέλεσμα έβλεπα παιδάκια χωρίς μαλλιά και γονείς να με κοιτάζουν με θλίψη. Έλεγα της γυναίκας μου, λάθος κάνουν αποκλείεται. Σε εμάς έτυχε?
Και βγαίνει η γιατρός και μας λέει είναι λευχαιμία δυστυχώς, αρχίζει ένας αγώνας για εσάς. Το κλάμα δεν περιγράφεται, ο κόσμος μας γκρεμίστηκε. Μόλις είχα χάσει τον πατέρα μου 58 ετών και ήταν μεγάλο σοκ. Και αρχίσαμε αγώνα. Αρχικά κορτιζόνη, μετά χημειοθεραπείες, του έπεσαν τα μαλλιά, και μετά συντήρηση 2 χρονια με χάπια. Κάθε εβδομάδα εξετάσεις. Κάθε εβδομάδα αγωνία για τα αποτελέσματα. Πήγαινα στο νοσοκομείο κι έβλεπα κρεββάτι άδεια. Που είναι αυτό? Πέθανε μου έλεγε η σύζυγος. Την άλλη μέρα άλλο άδειο κρεββάτι…
Ο Θεός όμως αποφάσισε να μην μας τον πάρει και αυτόν τον Μιχάλη όπως τον πατέρα μου.
Όταν κάναμε το τελευταίο πλακάκι (έτσι λέγεται, βάζουν μυελό των οστών μέσα σε δύο μικρά τζαμάκια) βγήκαν και μας ειπαν: τελείωσε. Δεν υπάρχει πια λευχαιμία. Το είχαμε διαγνώσει νωρίς, χάρη στη μάνα μου. Αυτό μας έσωσε, μας είπαν μια εβδομάδα πριν ίσως να μην το βρίσκαμε.
Έκτοτε είμαι μέλος της “Φλογας” και δότης μυελού των οστών και αίματος στο Παίδων.
Εδώ ο γιος μου με ένα γεράκι που βρήκαμε στο Αιτωλικό πρόπερσι το Πάσχα
Πηγή: singleparent
