Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Ο Ορφέας είναι από το Αφγανιστάν, αλλά δεν έζησε ποτέ εκεί. Μεγάλωσε στο Ιράν, μέχρι να φύγει πρόσφυγας. Είναι 18 ετών και βρίσκεται στην Ελλάδα τα τελευταία 2,5 χρόνια.
Εξαιρετικά ευφυής, η ιδιοσυγκρασία του ήρθε κι έδεσε με την τοπική κουλτούρα. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, έμαθε τη γλώσσα, ενσωματώθηκε στην τοπική κοινωνία, έγινε χρήσιμος για τους συνανθρώπους του στη δομή φιλοξενίας στο Σχιστό και όπου τον καλούν για βοήθεια σπεύδει με περισσή διάθεση.
Η ιστορία του Ορφέα
«Το όνομά μου είναι Μοχάμεντ Μααχντί. Έχω το όνομα του τελευταίου Ιμάμη – σύμφωνα με το δόγμα των Σιιτών, υπάρχουν 12 προφήτες και ο τελευταίος ήταν ο Μοχάμεντ Μααχντί.
Ήθελα να αλλάξω όνομα, γιατί καταλαβαίνεις ότι είναι δύσκολο. Δεν ήθελα κάτι θρησκευτικό. Ήθελα κάτι που να μου ταιριάζει. Μου άρεσε η ιστορία του Ορφέα. Μου άρεσε που είχε σχέση με τη μουσική, γιατί λατρεύω τη μουσική. Όταν πέθανε η γυναίκα του (σ.σ. Ευρυδίκη), εκείνος πήγε μέχρι τον άλλο κόσμο για να τη βρει. Εγώ είχα μία φίλη, ήμαστε γείτονες πίσω στο Ιράν. Πηγαίναμε μαζί στο φροντιστήριο στα αγγλικά.
Όταν έφτασα στην Ελλάδα, είχα χάσει το κινητό μου στα σύνορα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου. Μετά έφτιαξα λογαριασμούς στα social media και ρωτούσα φίλους μου πίσω στο Ιράν για εκείνη. Έμαθα ότι αυτοκτόνησε και οι κολλητοί μου δεν ήθελαν να μου πουν τι συνέβη.
Επτά μήνες στο ταξίδι μου, δεν είχα νέα της. Δεν έμαθα ποτέ τι έγινε. Μετά από αυτό, κλείστηκα στον εαυτό μου. Στο camp, στο Σχιστό, κλείστηκα στη σκηνή για 2-3 μήνες και δεν ήθελα να μιλήσω με κανέναν. Δεν ήμουν καλά ψυχολογικά. Μου έφταιγε όλος ο κόσμος».
Η ζωή στο camp
Ο Ορφέας εξηγεί ότι μετά από αυτό το νέο και μετά από τη φθορά που είχε υποστεί κατά το μακρόπνοο ταξίδι του στην Ελλάδα, κατέρρευσε ψυχολογικά και έγινε εσωστρεφής. Αυτά, ενώ ο ίδιος βρίσκεται στη δομή φιλοξενίας στο Σχιστό.
«Πήγα σε ψυχολόγο στη Βαβέλ. Με βοήθησε πάρα πολύ. Έπρεπε να βρω μία λύση να σταθώ στα πόδια μου. Είχα ξανά ενέργεια. Χρωστάω πολλά σε αυτή την ψυχολόγο. Βρήκα, ξανά, τον εαυτό μου. Ξεκίνησα να μαθαίνω ελληνικά και σε επτά μήνες τα κατάφερα.
Ξεκίνησα να δουλεύω εθελοντικά με τη Save the Children σαν διερμηνέας. Βγήκα από τη σκηνή μου στο camp. Είπα ότι πρέπει να βγω. Να κάνω κάτι. Και βγήκα.
Πέρασα και είδα μία εργαζόμενή τους. Προσπαθούσε να εξηγήσει το UNO σε κάποια παιδάκια στα φαρσί. Πήγα δίπλα της και τη ρώτησα εάν θέλει βοήθεια. Τα αγγλικά μου δεν ήταν και τόσο καλά. Μόλις τη βοήθησα και είδα τα παιδάκια πόσο πολύ χαίρονταν, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο γεμάτος ένιωσα.
Αμέσως ήρθε μία άλλη εργαζόμενη και ήθελε να τους εξηγήσει ένα παιχνίδι με μπάλα. Τα αγόρια ξέρεις τρελαίνονται για μπάλα. Έπειτα, βοήθησα σε ένα εργαστήρι ζωγραφικής. Βοήθησα στα φαρσί. Δούλευα εθελοντικά Δευτέρα – Παρασκευή 10 – 4 και Σάββατο 10 – 2. Ήμουν 16 χρονών. Το έκανα εθελοντικά, αλλά το έκανα με μεγάλη χαρά. Καλά παιδιά. Μου έχουν λείψει πάρα πολύ…»
Ανατομία σε τρεις γλώσσες
«Αυτό το έκανα για επτά μήνες. Πέρα από τη χαρά μου να βοηθήσω άλλα παιδιά, βελτίωσα τα αγγλικά μου σε πολύ καλό επίπεδο. Τα παιδιά από τη Save the Children με βοήθησαν πολύ στα ελληνικά.
Το πρώτο βιβλίο που διάβασα στα ελληνικά ήταν η Ανατομία. Μία εργαζόμενη στο δήμο Περάματος μου δάνεισε το βιβλίο. Αυτό έγινε αργότερα, βέβαια, όταν είχα μάθει την αλφαβήτα, είχα μάθει λέξεις, είχα ένα καλό επίπεδο κατανόησης. Προσπάθησα πολύ. Ό,τι λέξη άκουγα, την έγραφα. Στυλό και χαρτί.
Στο ιατρείο που δούλευα είχαμε γιατρούς και νοσηλευτές από την πολεμική αεροπορία. Μία μέρα χρειάζονταν επειγόντως διερμηνέα. Μίλησαν με τα κορίτσια από τη Save the Children και εκείνες πρότειναν εμένα.
Κάθε μέρα, και Κυριακές, ήμουν εκεί μετά τις 6. Ένα μπάνιο, να φάω κάτι και έπρεπε να είμαι εκεί. Με google translate προσπαθούσα να μάθω την ιατρική ορολογία στα ελληνικά. Το μέλλον που θέλω για τον εαυτό μου είναι να γίνω γιατρός. Μάθαινα τη γλώσσα, αλλά ταυτόχρονα και το μέλλον που ήθελα για εμένα. Μαζί αυτά, ταυτόχρονα.
Πού πονάς; Χτύπησα το χέρι μου, το κεφάλι μου. Επείγοντα περιστατικά.
Γνώρισα γιατρούς, νοσηλευτές, μιλούσα με όλους. Από τα παιχνίδια με τα παιδιά, μπήκα στο ιατρείο και μετά μπήκα στην πρώτη υποδοχή. Έκανα καταγραφές των προσφύγων που έρχονταν, βοηθούσα τα παιδιά στα παιχνίδια και ήμουν και στα ιατρεία με όσους πονούσαν. Ήταν μια πάρα πολύ καλή εμπειρία.
Αύριο θα έχω εγώ κάποιον ανάγκη να με βοηθήσει. Θα ήθελα να με βοηθήσουν όπως βοήθησα κι εγώ».
«Γιατί έφυγα από το Ιράν;»
Ο Ορφέας ανατρέχει στα χρόνια στο Ιράν και η ταραχή του είναι έκδηλη. Μιλάει για τις διακρίσεις που υφίστατο η οικογένειά του και ο ίδιος, λόγω καταγωγής, ενώ αναφέρεται κι ευθέως στο λόγο που εγκατέλειψαν τη χώρα.
«Στο Ιράν δεν είχαμε ταυτότητα, χαρτιά, ήμαστε ανασφάλιστοι και δεν μπορούσαμε να πάμε στο σχολείο. Ήρθαν και μου είπαν να πάω να πολεμήσω στη Συρία. Έκαναν στράτευση. Μας πρότειναν να πάμε στον πόλεμο στη Συρία έναντι χρημάτων. Ήθελαν να εξαγοράσουν την παραμονή μας στη χώρα στέλνοντάς μας στον πόλεμο. Με το συριακό λαό δεν είχαμε να χωρίσουμε τίποτα εμείς.
Είπα ναι. Και τους είπα να με περιμένουν να υπογράψω. Πήγα στο σπίτι και ενημέρωσα την οικογένειά μου. Πουλήσαμε τα πάντα και φύγαμε. Κινδύνευε η ζωή μας.
Ο πατέρας μου είπε ότι δεν ήθελε αυτό για εμένα. Ήταν επικίνδυνα τα πράγματα για πολλές αφγανικές οικογένειες στο Ιράν. Άλλες οικογένειες έχασαν παιδιά στη Συρία. Έχω πάρα πολλούς γνωστούς που μεγαλώσαμε, πήγαμε στο σχολείο μαζί και πήγαν στον πόλεμο και δεν επέστρεψαν ποτέ πίσω. Αν πας στον πόλεμο δεν επιστρέφεις ποτέ.
Μας έλεγαν λαθρομετανάστες. Σε κάποια πάρκα στο Ιράν, ειδικά στους εθνικούς κήπους, έγραφε “Απαγορεύεται η είσοδος για τα σκυλιά και τους Αφγανούς”. Ποιος άνθρωπος θα το δεχόταν αυτό;
Κανένας άνθρωπος δεν είναι λαθραίος. Αυτοί που μας φωνάζουν λαθρομετανάστες ψάξανε ποτέ γιατί οι άνθρωποι τρέχουν να ξεφύγουν; Γιατί μπαίνουν στη διαδικασία να κάνουν ένα τόσο επικίνδυνο ταξίδι; Γιατί οι άνθρωποι κυνηγάνε την ελευθερία τους; Δεν τους νοιάζει.
Εγώ ήρθα από την Τουρκία από τη θάλασσα με 90 άτομα στη βάρκα. Και δώσαμε πολλά λεφτά. Οκτώ άτομα ταξιδέψαμε, σαν οικογένεια».
Η Ελλάδα και το μέλλον του
«Οι Έλληνες είστε πολύ φιλόξενοι. Η μουσική με ένωσε με εσάς. Ο Μάρκος ο Βαμβακάρης, τα μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, όσοι γίνουν πρωθυπουργοί. Το ρεμπέτικο.
Μαύρα μάτια, μαύρα φρύδια, κατσαρά μαύρα μαλλιά, άσπρο πρόσωπο σαν κρίνος και στο μάγουλο ελιά.
Ως ένας ξένος σε αυτήν τη χώρα, πάλεψα, έμαθα τη γλώσσα, για να μπορώ να επικοινωνώ με αυτούς τους ανθρώπους που αγαπώ. Για να τους καταλάβω, για να μοιραστούν μαζί μου την κουλτούρα τους, τη ζωή τους, έπρεπε να μάθω τη γλώσσα».
Ο Ορφέας έχει αιτηθεί, ήδη, για οικογενειακή επανένωση στη Γερμανία. Τέσσερα μέλη της οικογένειάς του τον περιμένουν εκεί.
«Θέλω να πάω γιατί θέλω να προχωρήσω στη ζωή μου. Η Ελλάδα είναι μες στην καρδιά μου, είναι κομμάτι της καρδιάς μου, της ζωής μου. Στη Γερμανία θα συνεχίσω το σχολείο και θα πάω πανεπιστήμιο. Να τελειώσω το Λύκειο. Να μπω στο Πανεπιστήμιο.
Και μετά το επόμενο βήμα. Το όνειρό μου. Ο Καναδάς. Εκεί θα πάω να κυνηγήσω τους στόχους μου. Θα παλέψω για υποτροφία, θα σταθώ στα πόδια μου για να γίνω γιατρός. Νευροχειρουργός. Είναι μεγάλη χαρά για εμένα να μπορέσω να βοηθήσω έναν συνάνθρωπο.
Αυτό θα πω σε όσους διαβάσουν την ιστορία μου. Να κυνηγάτε τα όνειρά σας και να προσπαθείτε να τα πραγματοποιήσετε.
Στην Ελλάδα θα έρθω ξανά. Δεν την έχω δει όλη. Θέλω να τη δω, οδό, οδό. Θα παλέψω για εμένα, πρώτα, να πετύχω τους στόχους μου, για να μπορώ, μετά, να κάνω τα πάντα για τον συνάνθρωπο».
Πηγή: Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων
