Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Ένα doodle βγαλμένο από παραμύθι επέλεξε η google για να τιμήσει την 388η επέτειο από τη γέννηση του Γάλλου λαογράφου και συγγραφέα Σαρλ Περώ.
Στον πατέρα της Κοκκινοσκουφίτσας, της Σταχτοπούτα και την Ωραία Κοιμωμένης.
Ο Σαρλ Περώ είναι όμως περισσότερο γνωστός σ’ όλο τον κόσμο από τη συλλογή παραμυθιών για παιδιά, που περιλαμβάνονται στις «Ιστορίες της μαμάς μου της χήνας» (Contes de ma mere l’ oye, 1697), που τα έγραψε για τη διασκέδαση των παιδιών του και που έφεραν στη λογοτεχνία τη μόδα των «παραμυθιών» (contes de fees). Ανάμεσα σ’ αυτά περιλαμβάνονται «Η Κοκκινοσκουφίτσα», «Η Σταχτοπούτα», «Ο Παπουτσωμένος Γάτος», «Η Ωραία Κοιμωμένη», «Ο Κυανοπώγων», «Ο Κοντορεβιθούλης» κ. ά.
Ο παπουτσωμένος γάτος είναι λαϊκό παραμύθι το οποίο είναι γνωστό ως ένα από τα οκτώ παραμύθια της συλλογής «Ιστορίες και παραμύθια μιας προηγούμενης εποχής- Histoires ou contes du temps passé» του Σαρλ Περώ (Charles Perrault) που εκδόθηκε το 1697.
Επίσης περιλαμβανόταν στην πρώτη έκδοση της συλλογής παραμυθιών «Παιδικά και Οικιακά Παραμύθια- Kinder- und Haus-Märchen» των αδελφών Grimm του 1812.
Ωστόσο ήδη στην δεύτερη έκδοση της συλλογής το 1819 είχε αφαιρεθεί
Οι ρίζες του παραμυθιού είναι ωστόσο παλαιότερες και πιθανότατα να προέρχεται από την Ιταλία.
Η παλαιότερη γνωστή εκδοχή είναι καταγεγραμμένη από τον Giovanni Francisco Straparola ως μία από τις συνολικά 75 ιστορίες της συλλογής του «Οι διασκεδαστικές νύχτες- Le piacevoli notti».
Ο Σαρλ Περώ (Charles Perrault) γεννήθηκε στις 12 Γενάρη του 1628 στο Παρίσι, σε μια μεγαλοαστική οικογένεια που τον στέλνει να φοιτήσει (αυτόν και τους τρεις αδελφούς του) στα καλύτερα σχολειά. Η οικογένεια του είχε επτά παιδιά.
Ο πατέρας του Σαρλ Περώ ήταν διαπρεπής δικηγόρος που προσέφερε τις υπηρεσίες του στο κράτος και οι διασυνδέσεις της φαμίλιας έφταναν έτσι ακόμα και μέχρι τον ίδιο τον βασιλιά.
Ο Σαρλ Περώ ήταν μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε αρχικά ως υπεύθυνος των βασιλικών κτηρίων. Άρχισε να γίνεται γνωστός ως λογοτέχνης το 1660 περίπου με ερωτικά ποιήματα. Αφιέρωσε την υπόλοιπη ζωή του στη μελέτη της ποίησης και των καλών τεχνών. Ήταν αδελφός του Κλωντ Περώ (Claude Perrault, 1613 – 1688), αρχιτέκτονα του Λούβρου.
Από την Αναγέννηση και μετά, η λογοτεχνική αντίληψη είχε ως κυρίαρχη την άποψη πως οι Αρχαίοι Συγγραφείς (Έλληνες και Λατίνοι) ήταν ανυπέρβλητοι.
Έτσι ακμάζει το λογοτεχνικό στυλ που μιμείται τη γραφή των ανωτέρω.
Ο Perrault με ένα (μετριότατο είναι η αλήθεια) ποίημά του, που διαβάζει στους Ακαδημαϊκούς, στο οποίο συγκρίνει τον αιώνα της βασιλείας των Λουδοβίκων με αυτόν των Καισάρων της Ρώμης, πυροδοτεί τη διαμάχη. Δημιουργούνται δύο μέτωπα, των υποστηρικτών των κλασσικών έργων, με εκπροσώπους τους La Fontaine και Boileau, και εκείνο των συγχρόνων συγγραφέων, του οποίου ηγείται ο Perrault.
Το 1669 Perrault είπε στον Louis XIV φτιάχνοντας... το λαβύρινθο των Βερσαλλιών στους κήπους του παλατιού να περιλάβει μέσα στα γλυπτά και τριάντα εννέα σιντριβάνια το καθένα μάλιστα να αντιπροσωπεύει έναν από τους μύθους του Αισώπου.
Το έργο πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1672 και 1677 . Πίδακες νερού αναβλύζουν από τα ζώα στόματα που σχεδιάστηκαν για να δώσουν την εντύπωση του λόγου μεταξύ των πλασμάτων.
Στα 1672 παντρεύεται την Marie Guichon , ηλικίας 19ετών η οποία πεθαίνει το 1678.
Ο Σαρλ Περώ διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη φιλολογική διαμάχη αναφορικά με την υπεροχή αρχαίων και νεότερων συγγραφέων. Το 1671 ο Περώ εκλέχτηκε στη Γαλλική Ακαδημία, όπου διάβασε το 1687 το ποίημά του «Ο αιώνας του Μεγάλου Λουδοβίκου» (Le siècle de Louis le Grand, 1687), με αφορμή του οποίου η Γαλλική Ακαδημία διχάστηκε και ξέσπασε η αποκαλούμενη «Διαμάχη των Παλαιών και των Νέων».
Στη διαμάχη αυτή, ο Περώ έλαβε μέρος με τους «Παραλληλισμούς των Παλαιών και των Νέων» (Paralleles des Anciens et des Modernes, 1688 – 1698, 4 τόμοι), υποστηρίζοντας την υπεροχή και τοποθετώντας σε υψηλότερη θέση τους συγχρόνους του συγγραφείς, όπως τον Μολιέρο και τον Φρανσουά ντε Παλέρμπ, από τους αρχαίους κλασικούς Έλληνες και Ρωμαίους συγγραφείς.
Πέθανε στο Παρίσι στις 16 Μαΐου του 1703.
