Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
- Αγαθή Ρηγοπούλου
- Μητέρα ΑμεΑ
- Πρόεδρος Συλλόγου ΑμεΑ " ΗΛΙΣ "
....... γράφει η Στεφανία Βενιέρη
Η κυρία Αγαθή Ρηγοπούλου κατοικεί με την οικογένεια της στον Πύργο Ν Ηλείας, ο γιος της Παναγιώτης έχει νοητική στέρηση. Τα τελευταία χρόνια είναι Πρόεδρος του Συλλόγου ΑμεΑ " ΗΛΙΣ " και προσπαθεί να βοηθήσει όσο γίνεται τους ανθρώπους με αναπηρία σε συνεργασία με πολλούς γονείς που μοιράζονται τον ίδιο σκοπό ... το ίδιο όραμα ... ΕΝΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΑμεΑ
Μέσα στα πλαίσια ενίσχυσης και εξέλιξης της κοινωνιολογικής έρευνας μου με θέμα : ΜΕΡΙΜΝΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΓΟΝΕΩΝ ΑμεΑ και εξαιτίας της αποφυγής μετακινήσεων λόγω πανδημίας, αποφασίσαμε από κοινού με την κυρία Ρηγοπούλου να πραγματοποιήσουμε την συνέντευξη αυτή γραπτά κι όχι με τον συνηθισμένο τρόπο, μέσω του διαδικτυακού καναλιού για ΑμεΑ και γονείς ΑμεΑ..: https://www.youtube.com/channel/UCRADQ0OKu-sRLXdA74nc8LA
Τι θα συμβουλεύατε τον νέο γονέα που μόλις έμαθε πως το παιδί του έχει αυτισμό ή σύνδρομο ή αναπηρία ;
Στο άκουσμα της λέξης αναπηρία δυστυχώς η οικογένεια και πρωτίστως η μάνα στις περισσότερες περιπτώσεις γκρεμίζεται συθέμελα και επειδή τα στάδια που θα περάσει μια οικογένεια είναι πολλά... το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να αναζητήσει ψυχολογική υποστήριξη. ενημέρωση και τρόπους αντιμετώπισης και για το πώς θα μπορέσει να είναι δυνατή για να μπορεί να προσφέρει με τη σειρά της παραγωγικά στο παιδί.
Πως είναι η ζωή μιας οικογένειας με παιδί ΑμεΑ στην επαρχία – στην πόλη και ποια τα θετικά και ποια τα αρνητικά, στον τρόπο ζωής και τις παροχές ;
Η ζωή μιας οικογένειας με παιδί ΑΜΕΑ στην επαρχία για κάποιους μπορεί να φανταζει ότι θα ήταν ιδανική δυστυχώς αυτή την ηρεμία και τους χαλαρούς τρόπους ζωής της επαρχίας δεν μπορεί να τους απολαύσει μία οικογένεια με παιδιά μεΑ δυστυχώς στην επαρχία δεν υπάρχει σχεδόν καμία εξειδικευμένη βοήθεια και τι εννοώ με αυτό οι παροχές ειδικής αγωγής.. Δεν είναι διαθέσιμες στις περιοχές μας και δυστυχώς ο γονιός που προσπαθεί να βοηθήσει το παιδί του με τα πενιχρά μέσα που του προσφέρει το κράτος είναι υποχρεωμένος να ματώνει οικονομικά και ψυχικά να μεταφέρει το παιδί ατελείωτα χιλιόμετρα με απίστευτη σωματική κούραση για να του παρασχεθούν οι ενδεδειγμένες θεραπείες Αν και εφόσον είναι αυτό δυνατό. Όσον αφορά το πρώτο σκέλος της ερώτησης κάποιες επαρχιακές πόλεις αγκαλιάζουν και αφομοιώνουν αυτά τα παιδιά στην κοινωνία δυστυχώς όμως το μεγαλύτερο ποσοστό στον ελληνικό χώρο είναι πολύ πίσω ως προς την αποδοχή αυτών των παιδιών.
Ποιος είναι ο κοινωνικός σας κύκλος ; Κάνετε φιλίες με μητέρες από το ειδικό σχολείο αλλά και το μη ειδικό σχολείο; Φροντίζετε να έχετε λίγο ελεύθερο χρόνο για να κοινωνικοποιηθείτε με τρόπο που σας ευχαριστεί ;
Ο κοινωνικός μου κύκλος και λόγω της ιδιότητας μου έχει διευρυνθεί Με αρκετές μητέρες είτε από το τυπικό είτε από το ειδικό Πλαίσιο είμαστε φίλες μας ένωσαν τα παιδιά μας οι δυσκολίες και ο κοινός αγώνας για τα παιδιά μας αλλά δεν σας κρύβω ότι οι περισσότερες συζητήσεις μας δεν έχουν να κάνουν με ρούχα καφέδες και κομμωτήρια ως επί το πλείστον επικεντρώνονται στα προβλήματα που προκύπτουν από την αναπηρία και στην ανεύρεση λύσεων και αντικατάστασης του ανύπαρκτου κράτους που θέλει τα παιδιά μας αόρατα γιατί ενοχλούν... για τον ελεύθερο χρόνο δυστυχώς ακόμα και μία έκτακτη επίσκεψη σε γιατρό πρέπει να βρεθεί αντικαταστάτης φροντιστής με το παιδί για να γίνει δεν έχουμε δικαίωμα ούτε στο θάνατο ούτε στην αρρώστια. Ξέρω ότι σας ακούγεται κάπως... αλλά πιστέψτε με είναι έτσι ακριβώς.
Υπάρχουν στιγμές χαλάρωσης και διασκέδασης μέσα στο σπίτι με την οικογένεια, ποιες είναι αυτές ;
Ο Παναγιώτης μου είναι ενα παιδί γελαστό και πρόσχαρο παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει Το χαμόγελο δεν λείπει ποτέ από το πρόσωπο του. Οταν μαζεύεται όλη η οικογένεια και ειδικά όταν επιστρέφουν και οι αδερφές του το σπίτι μας γίνεται ένα παλάτι που ξεχειλίζει αγάπη...
Υπάρχει κάποια άσχημη συμπεριφορά που να έχετε δεχτεί από κάποιον άγνωστο και να τη θυμάστε ακόμα
Άσχημες συμπεριφορές βλέμματα σχόλια χαρακτηρισμους Δεν είναι κάτι που θέλω να σταθώ τα αφήνω πίσω υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν αλλά πλέον έπαψαν να με επηρεάζουν δεν πρόκειται να χαλάσω ούτε ένα δευτερόλεπτο από το πολύτιμο χρόνο μου με αυτούς. Μόνο αυτός που κουβαλάει ένα σταυρό γνωρίζει πόσο βαρύς είναι οι άλλοι που τον παρατηρούν με το φτωχό τους το μυαλό νομίζουν ότι έχουν γνώμη αλλά δυστυχώς δεν έχουν ούτε άποψη για το βάρος του. Για αυτό είμαστε εδώ να παλεύουμε για να τους ευαισθητοποιήσουμε αν όχι όλους όσους μπορέσουμε.
Πως είναι οι σχέσεις σας με τους γονείς/μετανάστες του ειδικού σχολείου ;
Οι σχέσεις μας με τις οικογένειες των μεταναστών με παιδιά με αναπηρία είναι άριστες δυστυχώς για αυτούς τους ανθρώπους αν εμάς στο ελληνικό κράτος μας αντιμετωπίζει ως αόρατους αυτούς τους αντιμετωπίζει ακόμα χειρότερα. Εμείς μπορούμε να καταλάβουμε τον πόνο τους και τις δυσκολίες τους γιατί τις βιώνουμε στο πετσί μας. Δυστυχώς τα δικαιώματα των παιδιών μας αντιμετωπίζονται σαν δικαιώματα παιδιών ενός κατώτερου Θεού ανεξαιρέτως κοσμικού Θεού.
Ποια θα ήταν η ιδανική αντιμετώπιση από τους συνανθρώπους, τους γείτονες, τους συναδέλφους και τους συγγενείς προς τα εσάς και το παιδί σας ;
Σε έναν ιδανικό κόσμο θα θέλαμε τα παιδιά μας να έχουν μία θέση ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω από τα άλλα παιδιά στην ίδια ευθεία .. δεν θέλουμε τη λύπηση δεν αποζητούμε την οδύνη του κόσμου για τη (συμφορά) που μας βρήκε... Ζητούμε την κατανόηση την αποδοχή και την ενσωμάτωση σε μία αρμονική κοινωνία, και των παιδιών μας αλλά και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει μία οικογένεια με παιδιά ΑμεΑ.
Αν και πότε πιστεύετε ότι αποδεχτήκατε την κατάσταση ; Ποια χρονική στιγμή ;
Η αποδοχή της αναπηρίας περνάει από πολλά στάδια μέχρι να επέλθει.. Θέλω να πιστεύω ότι η πλήρης αποδοχή έγινε όταν το παιδί μου ήταν γύρω στα 4,5 χρονών.
Με αυτά τα δεδομένα πως θα θέλατε να είναι η ζωή σας ώστε να ισορροπείτε την ψυχική σας υγεία ; Με ποιο τρόπο θα μπορούσατε να αυξήσετε τις στιγμές χαράς, χαλάρωσης και ευεξίας στη καθημερινότητα σας.
Με ρωτάτε τι θα ήθελα... είναι λίγο ουτοπικό το ερώτημα Η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα έναν τόπο που να έχει διεξόδους να υπάρχουν δομές ώστε το παιδί να απασχοληθεί δημιουργικά Και να ξεκλέβω και εγώ εκείνες τις ώρες λίγο χρόνο για να μπορώ να είμαι σαν τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Να εργαστώ να μπορώ να πάω μία βόλτα να μπορώ να πιω έναν καφέ... αυτά μπορεί να σας φαίνονται ασήμαντα αλλά πιστέψτε με Για όλους εμάς φαντάζουν ονειρικά.
