Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Τα νυχτερινά μαγαζιά που παίζουν κυρίως λαϊκή μουσική, ονομάζονται είτε «μπουζούκια», είτε όταν πρόκειται από αυτά που λέμε β’ διαλογής «σκυλάδικα» και οι τραγουδιστές που εμφανίζονται εκεί «σκυλάδες/σκυλούδες». Γιατί όμως ονομάστηκαν ετσι;
Γυρνάμε αρκετά χρόνια πίσω, πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και μεταφερόμαστε στον Πειραιά.
Εκεί, στην περιοχή του Αγίου Διονυσίου, υπήρχε ένα κτιριακό συγκρότημα με πολλά δωμάτια, το οποίο ενοικιάζονταν σε «κυρίες» οι οποίες επιδίδονταν στο αρχαιότερο των επαγγελμάτων. Αυτές, λόγω του ότι διέθεταν εμφάνιση αλλά και δικό τους χώρο, θεωρούνταν η ελιτ του επαγγέλματος.
Υπήρχαν όμως και οι άλλες που η εμφάνισή τους δεν τους επέτρεπε να έχουν εκλεκτή πελατεία, οπότε εκδίδονταν για πολύ λιγότερα χρήματα, γεγονός που δεν τους επέτρεπε να έχουν δικό τους δωμάτιο.
Οι συνευρέσεις τους λοιπόν με τους πελάτες, γίνονταν στο δρόμο, σε απόμερα σοκάκια και γι’ αυτό το λόγο τις φώναζαν «σκύλες» (το έκαναν στο δρόμο όπως τα σκυλιά).
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η έλευση του 6ου αμερικανικού στόλου στον Πειραιά, αύξησε τη ζήτηση για «γυναίκες» και έτσι δημιουργήθηκαν καμπαρέ στην περιοχή του λιμανιού.
Οι κοπέλες που δούλευαν στα καλύτερα από αυτά ονομάζονταν κωδικά «καλλιτέχνιδες». Άνοιξαν όμως και αρκετά β’ διαλογής. Όπως είδαμε παραπάνω, οι «γυναίκες» β’ διαλογής ονομάζονταν «σκύλες», ονομασία που πήραν και αυτές οι οποίες δούλευαν στα καμπαρέ κατώτερης διαλογής, τα οποία με τη σειρά τους ονομάστηκαν «σκυλάδικα».
Ο όρος «σκυλάδικο» και «σκυλού», διαδόθηκε τόσο, ώστε μετά την παρακμή των καμπαρέ, έγινε συνώνυμο των μαγαζιών της νύχτας τα οποία είχαν καλλιτέχνες β’ διαλογής.
newsbomb.com.cy
br
