Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ: ΤΣΙΑΟΥΣΗ ΔΗΜΗΤΡΑ
«Οι Άθλιοι», η πολυσυζητημένη παραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού συνεχίζεται με αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Ο Νικόλας Καλιδώνης, εκ των ηθοποιών του θιάσου, μας μεταφέρει τις σκέψεις του για την επιτυχία της, τις σκηνές που τον συγκινούν ιδιαίτερα, ενώ εξομολογείται «Μεγάλωσα και σε ένα περιβάλλον που με γαλούχησε έτσι. Να μην δέχομαι αδιαμαρτύρητα το άδικο. Να μην αφήνω πράγματα στην τύχη τους».
«Οι Άθλιοι», η παραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού βρίσκεται στις top παραστάσεις της σεζόν για δεύτερη χρονιά. Ποια είναι τα μυστικά της επιτυχίας;
Αρχικά είμαστε ευγνώμονες για την στήριξη του κοινού σε αυτή μας την προσπάθεια. Δεν είναι εύκολο να μεταφέρεις ένα τόσο σημαντικό και μεγάλο έργο και να το απευθύνεις όχι μόνο σε ενήλικες αλλά και σε παιδιά. Χρειάζεται μελέτη, σεβασμό και απόλυτη προσήλωση. Σε αυτό το κομμάτι, η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη έκανε εξαιρετική δουλειά στη δραματουργική επεξεργασία και τη σκηνοθεσία φυσικά της παράστασης. Θέλω επιπροσθέτως να αναφέρω όλους τους συντελεστές μας: Χριστίνα Φωτεινάκη (χορογραφίες/κίνηση), Γιάννης Οικονόμου (πρωτότυπη μουσική), Μαρία Φιλίππου (σκηνικά και κοστούμια), Μελίνα Μάσχα (φωτισμοί), Βικτώρια Βελοπούλου (video art), Ράνια Γιαννάκη (μακιγιάζ) και στους πολύτιμους βοηθούς τους, Ραφαέλ Αριστοτέλους (μουσική διδασκαλία), Δέσποινα Τριάντου (χορογραφίες), Κατερίνα Σβορώνου (σκηνογραφία/ενδυματολογία), Μαγδαληνή Παλιούρα (στίχοι τραγουδιών).
Η αναφορά των συντελεστών δεν είναι τυχαία. Σε αυτούς πιστώνεται τόσο η δημιουργία αυτής της υπέροχης ομάδας ανθρώπων, όπως και η αρτιότητα του αποτελέσματος. Ατέλειωτες ώρες δουλειάς, υπομονή και πίστη. Η μισή παράσταση πάντα είναι οι άνθρωποι πίσω από αυτήν. Το άλλο μισό είναι αυτό το απίστευτο καστ, ταλαντούχων πλασμάτων που είχα την τύχη να συναντήσω. Και δεν θα σταθώ στο ταλέντο, διότι για μένα είναι μια λέξη που δεν αγαπώ ιδιαίτερα, αλλά οφείλω να παρατηρήσω. Το δυνατό σημείο της ομάδας αυτής είναι η πάστα των ανθρώπων. Ανοιχτών, δεκτικών, επαγγελματιών και με φοβερή στοχοπροσήλωση.
Σε μια σύνοψη λοιπόν, το μυστικό της επιτυχίας είναι οι άνθρωποι. Αυτοί που θα συγκεντρώσουν τις δεξιότητές τους και θα τις ρίξουν μέσα σε ένα «καζάνι» ιδεών. Φτιάχνουν εικόνες, δουλεύουν με αγάπη και πετυχαίνουν ένα άρτιο αποτέλεσμα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αγνό και καθαρό, από το να παλεύεις για τα ιδανικά σου, ακόμα και αν δεν υπάρχει καμία ελπίδα να κερδίσεις
Η μεταφορά του εκτενούς βιβλίου στο θέατρο είναι από μόνο του ένα αξιόλογο κατόρθωμα. Ποια σκηνή του έργου σας προκαλεί ρίγος και γιατί;
Είναι πολλά τα σημεία του έργου που μπορούν να σε συγκινήσουν. Προσωπικά πάντα θα με συγκινεί η σκηνή με το τραγούδι της Φαντίν. Η κραυγή αυτή της μάνας, που θα έκανε τα πάντα για να δώσει στο παιδί της μια καλύτερη ζωή από αυτή που η ίδια βίωνε. Με κάθε κόστος, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Οφείλω όμως να αναφέρω άλλη μία σκηνή… τη σκηνή του οδοφράγματος. Για όσους δεν την έχουν δει, δεν θα πω περισσότερα, αλλά όσοι μας έχουν παρακολουθήσει, καταλαβαίνουν το γιατί. Δεν υπάρχει τίποτα πιο αγνό και καθαρό, από το να παλεύεις για τα ιδανικά σου, ακόμα και αν δεν υπάρχει καμία ελπίδα να κερδίσεις. Γνωρίζεις ότι βαδίζεις στο τέλος, αλλά παρόλα αυτά στέκεσαι αγέρωχος, κοιτάζοντας τον θάνατο κατάματα.
Δεν μαχόμαστε όσο θα έπρεπε, έχουμε πέσει σε έναν βούρκο που δυσκολευόμαστε να βγούμε και αυτό όχι από αδράνεια αλλά από απογοήτευση
«Όσο ο λαός μας είναι καταδικασμένος να πεθαίνει από κοινωνική ασφυξία, όσο υπάρχει αμάθεια και αθλιότητα, βιβλία σαν αυτό ίσως να μην είναι ανώφελα» προλογίζει ο ίδιος ο συγγραφέας στον βιβλίο του. Είναι τόσος επίκαιρος ο λόγος του στο σήμερα;
Δεν νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρος. Βιώνουμε ακριβώς αυτό. Κοινωνική και οικονομική εξαθλίωση, κατάρρευση της εκπαίδευσης και της υγείας, παρακμή της δικαιοσύνης κ.τ.λ. Οδεύουμε ολοταχώς στο απόλυτο σκοτάδι, βομβαρδισμένοι από ανούσια ερεθίσματα, λησμονώντας τα πραγματικά σημαντικά που συμβαίνουν γύρω μας. Ανομία, κατευθυνόμενη ενημέρωση, πληθωρισμός και απόλυτος εξευτελισμός των ιδανικών μας. Δεν μαχόμαστε όσο θα έπρεπε, έχουμε πέσει σε έναν βούρκο που δυσκολευόμαστε να βγούμε και αυτό όχι από αδράνεια αλλά από απογοήτευση. Βιώσαμε μέσα σε 10 χρόνια καταστάσεις ακραίες. Η γενιά μου τα βίωσε όλα. Απλώς εύχομαι όλο αυτό να είναι η αρχή της αλλαγής. Εμείς να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να έρθει. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.
Δεδομένου ότι το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς διαρκώς διευρύνεται, διακρίνετε ελπιδοφόρα σημασία στη σημερινή κοινωνία;
Αυτό δυστυχώς κανείς μας δεν μπορεί να το ξέρει. Τα σημάδια δεν είναι ευοίωνα. Ο παρακμάζων καπιταλισμός που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, είναι μια χίμαιρα. Μια αδηφάγα χίμαιρα που δεν λέει με τίποτα να αντιληφθεί τις ανάγκες που προκύπτουν σε μια σύγχρονη κοινωνία. Τουναντίον, διότι τα συστήματα πάντα εξυπηρετούν όσους τα διαφεντεύουν. Επομένως το χάσμα δεν πρόκειται να μειωθεί, ελπίζω μόνο σε μια εξομάλυνση. Σε μια γεφύρωση αυτού του τεράστιου χάσματος.
Νομίζω ότι οι Άθλιοι θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι ανεξίτηλα στη μνήμη μου.
Στην παράσταση υποδύεστε έναν ασυμβίβαστο υπερασπιστή των δημοκρατικών ιδεωδών. Βρίσκεται ταύτιση με την πραγματική σας κοσμοθεωρία;
Πάντα προσπαθούσα να μην πηγαίνω με το ρεύμα, ίσως πιο νέος, με ακόμα μεγαλύτερη ορμή. Μεγάλωσα και σε ένα περιβάλλον που με γαλούχησε έτσι. Να μην δέχομαι αδιαμαρτύρητα το άδικο. Να μην αφήνω πράγματα στην τύχη τους. Το προσπαθώ ακόμα, αν και βρίσκομαι και γω σε μια φάση απογοήτευσης. Όλα όμως πρέπει να είναι στηριγμένα σε κάτι. Σε μια ιδέα, σε γνώση, σε μια κοσμοθεωρία. Οτιδήποτε είναι αστήρικτο, είναι στείρο. Ένα κέλυφος, άδειο και αδύναμο. Σε αυτή την κατεύθυνση πορεύομαι και μαθαίνω όσο μεγαλώνω, παρατηρώ και συνδιαλέγομαι. Χωρίς δογματικότητα. Εξάλλου αν δεν είσαι ανοιχτός σε ιδέες, γίνεσαι αυτό που «πολεμάς».
Τι προτιμάτε, την αμεσότητα του θεάτρου ή τη δύναμη της εικόνας στην τηλεόραση;
Κάθε μέσο έχει τα υπέρ του. Προσωπικά τείνω να αγαπώ το θέατρο περισσότερο, λόγω της ζωντάνιας και αυτής της διάδρασης ενεργειών τόσο πάνω στη σκηνή όσο και προερχόμενης από το ίδιο το κοινό. Όλα πάλλονται κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Όχι μόνο οι ερμηνευτές σαν πομποί αλλά και το κοινό ως δέκτες. Καταλαβαίνεις ότι κάτι λειτουργεί, ότι «περνάει» η ιστορία που διηγείσαι, όπως και το αντίθετο. Έχει μια άγρια ομορφιά όλο αυτό.
Αν και νέος στον χώρο, έχετε διανύσει ενδιαφέρουσα πορεία στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Ποια συνεργασία σας έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη σας;
Νομίζω ότι οι Άθλιοι θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Παρότι συνεχίζουμε και φέτος, θεωρώ ότι αν υπάρχουν ιδανικές εργασιακές συνθήκες είναι αυτές που βιώνω σε αυτή την παράσταση. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο τυπικό κομμάτι της δουλειάς, αλλά και το δημιουργικό. Το να ανυπομονείς να συναντηθείς με τους συναδέλφους σου και να ανέβετε στη σκηνή δεν είναι πάντα αυτονόητο. Αυτό όμως εύχομαι να συμβαίνει σε όλους, που καταπιάνονται με την τέχνη. Διότι όταν υπάρχει αυτός ο σεβασμός και η εγκαρδιότητα, μόνο καλό αποτέλεσμα μπορεί να βγει. Φέτος ωστόσο μπορώ να δηλώσω διπλά τυχερός, διότι ίδιες συνθήκες συνάντησα και στον θίασο των 12 Ενόρκων. Ευτυχία.
Επόμενα επαγγελματικά βήματα;
Βρίσκομαι σε συζητήσεις για μια παράσταση, με τον νέο χρόνο, που θα προστεθεί στις δύο υπάρχουσες που βρίσκομαι (Άθλιοι, 12 Ένορκοι). Πάντα όμως είμαι ανοιχτός σε ό,τι νέο προκύψει. Το ταξίδι άλλωστε δεν ξέρεις ποτέ που μπορεί να σε πάει.
