Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Επιμέλεια συνέντευξης Δήμητρα Τσιαούση
Η ηθοποιός Σοφία Στυλιανού πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Προσοχή Εκτελούνται Έργα» που μας έρχεται από την Θεσσαλονίκη. Ο λόγος για το Μετρό της συμπρωτεύουσας, το οποίο ακόμα… δεν έχει ολοκληρωθεί. Η Σοφία ήρθε στην παρέα του PIRAEUS PRESS για να μας δώσει τα φώτα της για το έργο. Η ίδια δηλώνει ότι «Η καθυστέρηση του μετρό έχει καταλήξει να είναι ένα ανέκδοτο, τόσο για τους Θεσσαλονικείς, όσο και για την υπόλοιπη Ελλάδα».
Η συγκεκριμένη παραγωγή μας έχει ξεκάθαρα άρωμα Θεσσαλονίκης. Το μετρό της Θεσσαλονίκης ήρθε να ενώσει τους απανταχού Έλληνες;
Το μετρό της Θεσσαλονίκης αποτέλεσε αφορμή για να μιλήσουμε τόσο για τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις του ίδιου του έργου, όσο και για να μιλήσουμε για θέματα που απασχολούν εμάς τους ίδιους. Ειδικότερα, ασχοληθήκαμε με ερωτήματα όπως, ποια είναι η σχέση μας με την πόλη, με τον δημόσιο χώρο, τι συνιστά αναμονή, τι στασιμότητα και μετακίνηση στην εργασία και στη ζωή μας, καθώς και τι σημαίνει ανολοκλήρωτο έργο και ψεύτικη ανάπτυξη. Προσεγγίζοντας με αυτό τον τρόπο ένα φαινομενικά πεζό θέμα, εντοπίσαμε ότι όλα τα υπόλοιπα θέματα που αναδύονται μέσα από αυτό μας αφορούν, αφενός επειδή συνδέονται με την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, αφετέρου επειδή αφορούν ευρύτερα τη ζωή μας σε υπαρξιακό και πολιτικό επίπεδο.
Μιλήστε μας για την ανάγκη να «ανοιχτεί» εκτός ορίων Θεσσαλονίκης.
Η καθυστέρηση του μετρό έχει καταλήξει να είναι ένα ανέκδοτο, τόσο για τους Θεσσαλονικείς, όσο και για την υπόλοιπη Ελλάδα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα έργο γεμάτο από αδιαφανείς διαδικασίες, ψεύτικες εξαγγελίες και εγκαίνια, σκάνδαλα, διαφθορά και επώδυνες ιστορίες ανθρώπων, οι ζωές των οποίων επηρεάζονται καθημερινά λόγω της τόσο μεγάλης καθυστέρησης και λόγω της μη τήρησης των κανόνων ασφαλείας στο έργο. Όλα αυτά τα στοιχεία και οι ιστορίες είναι θαμμένες για καιρό, μέσα σε μία πόλη, η οποία με το πέρασμα του χρόνου έχει μάθει να τις αποσιωπά και να τις υπομένει χωρίς να αντιδράει. Αυτά ακριβώς τα θέματα θέλαμε να φέρουμε στην επιφάνεια και να τα μοιραστούμε με το κοινό, ενθαρρύνοντας έτσι τον δημόσιο διάλογο και προβληματισμό. Και φυσικά η παράσταση δεν αφορά μόνο τη Θεσσαλονίκη, αλλά και όλη την Ελλάδα ή οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο όπου υπάρχουν ανολοκλήρωτα έργα, υποσχέσεις για ανάπτυξη, βαρύγδουπες πολιτικές δηλώσεις, αδικία και διαφθορά. Ταυτόχρονα η παράσταση μιλάει και για τη σχέση μας με τον χρόνο και την αναβολή μέσα από ένα υπαρξιακό πρίσμα.
στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα έργο γεμάτο από αδιαφανείς διαδικασίες, ψεύτικες εξαγγελίες και εγκαίνια, σκάνδαλα, διαφθορά και επώδυνες ιστορίες ανθρώπων
Τελικά θέλουμε το ΜΕΤΡΟ στην Θεσσαλονίκη;
Ακόμη και να μην το θέλουμε ή να μην το έχουμε άμεση ανάγκη, το μετρό πρέπει να λειτουργήσει κάποια στιγμή. Η ερώτηση είναι αν το χρειαζόμαστε. Δεν είμαστε ειδικοί στο θέμα, αλλά ρωτώντας την άποψη συγκοινωνιολόγων που έχουν ασχοληθεί με ειδικές μελέτες, πήραμε την απάντηση ότι η Θεσσαλονίκη μετρό δεν χρειαζόταν και ότι πιο εύλογο θα ήταν να λειτουργήσει τραμ στη Θεσσαλονίκη. Επιπλέον, βλέποντας ότι αυτή τη στιγμή έχει γίνει μία γραμμή μετρό, η οποία καλύπτει μία πολύ μικρή απόσταση μέσα στην πόλη, χωρίς να υπάρχει ακόμη σύνδεση με το αεροδρόμιο, καταλαβαίνουμε ότι ο σχεδιασμός και οι όροι υπό τους οποίους πραγματοποιήθηκε είναι μάλλον πρόχειροι και δυσλειτουργικοί.
Πώς πραγματώνεται το Θέατρο της Επινόησης σε συνάρτηση με το σωματικό θέατρο στην παράσταση;
Έρχεται το ένα και συμπληρώνει το άλλο. Στην παράσταση το κάθε κινησιολογικό μοτίβο έχει ως σκοπό να εξυπηρετήσει τον λόγο και τη δραματουργία και αντίστροφα, το περιεχόμενο και οι θεματικές της παράστασης μάς έδωσαν υλικό για να βρούμε σε ποια κατεύθυνση θα δουλέψουμε την κίνηση, υπό την καθοδήγηση της κινησιολόγου Μαίρης Γιαννούλα.
Με έναυσμα το ΜΕΤΡΟ της Θεσσαλονίκης, η παράσταση καταπιάνεται με τα γενικότερα θέματα της χώρας;
Ναι, επειδή το μετρό που καθυστερεί έχει λόγους για τους οποίους καθυστερεί. Διότι κάποιοι κερδίζουν χρήματα όσο καθυστερεί. Διότι τα πάντα γύρω μας έχουν πολιτικές προεκτάσεις, οι οποίες επηρεάζουν τα σώματα και τις ζωές μας. Και πέρα από το κομμάτι της διαφθοράς, αυτή η καθυστέρηση συμβολίζει το λεωφορείο που δεν έρχεται στην ώρα του και επηρεάζει την καθημερινότητά μας, το ασθενοφόρο που δεν φτάνει στην ώρα του-ή δεν φτάνει ποτέ-και τις εγκληματικές ελλείψεις που υπάρχουν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, την εγκληματική αδιαφορία απέναντι στο εκπαιδευτικό σύστημα, τις εγκληματικές παραλείψεις στις δημόσιες συγκοινωνίες, με αποκορύφωμα τη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Όλα τα παραπάνω αποτελούν καθημερινά βιώματα της γενιάς μας, μας έχουν τραυματίσει καθώς και διαμορφώνουν την πολιτική μας θέση και αντίληψη.
Ποια η σχέση σας με την ομάδα ΤΡΟΧΙΕΣ;
Τα περισσότερα μέλη της ομάδας «Τροχιές» τα γνωρίζω από την πρώτη μέρα που βρέθηκα μαζί τους στη Δραματική Σχολή. Οι δρόμοι μας χωρίστηκαν για ένα διάστημα, αλλά κρατούσαμε επικοινωνία και υπήρχε κοινή επιθυμία να συνεργαστούμε στο μέλλον. Τα υπόλοιπα μέλη τα γνώρισα με αφορμή την παράστασή μας, αλλά νιώθω σαν να γνωριζόμασταν από παλιά. Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Θαυμάζω όλους τους συνεργάτες και τις συνεργάτιδές μου και χαίρομαι που πιστέψαμε σε αυτή την παράσταση και αφοσιωθήκαμε με το ίδιο πάθος σε αυτή τη δουλειά.
Πως βιώνετε την παράσταση ως ομάδα;
Νομίζω ότι η παράσταση αυτή ήταν για εμάς ο πιο κατάλληλος τρόπος για να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε, να αλλάξουμε και να δυναμώσουμε, τόσο στο θέατρο, όσο και στη ζωή μας. Ήταν σαν να αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να δημιουργήσουμε κάτι που είχαμε κοινή ανάγκη να μοιραστούμε στον δημόσιο βίο και διάλογο.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την υποκριτική;
Από μικρή πήγαινα σε παραστάσεις και θυμάμαι ότι το θέατρο με γοήτευε και ένιωθα βαθιά ευγνωμοσύνη απέναντι στους ηθοποιούς. Στο γυμνάσιο άρχισα να παίζω θέατρο στο σχολείο και ανακάλυψα ότι απολαμβάνω να βρίσκομαι σ’ αυτόν τον χώρο, καθώς μου προσφέρει ελευθερία και με διαμορφώνει. Στην αρχή δίσταζα, γιατί υπάρχει η αντίληψη ότι η υποκριτική δεν είναι επάγγελμα, αλλά χόμπι, ώσπου έφτασα σ’ ένα σημείο όπου η ανάγκη μου να ασχοληθώ με την υποκριτική, να υπερβαίνει κάθε φόβο για το παρόν και το μέλλον. Χαίρομαι για αυτή μου την απόφαση.
Επόμενα επαγγελματικά σχέδια υπάρχουν;
Αυτό το διάστημα συμμετέχω σε μία ομάδα που ονομάζεται « Παραμυθόσουπα ». Η ομάδα κατασκευάζει πρωτότυπες ιστορίες, μουσικά και θεατρικά δρώμενα. Έχουμε εκδώσει δύο βιβλία, « Το δέντρο που κοίταζε ψηλά τον ουρανό » και « Η κάμπια που κόμπιασε ». Έχουμε δημιουργήσει μία μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο « Απόδ(ρ)αση », με θέμα την προστασία της φύσης. Επισκεπτόμαστε νηπιαγωγεία, παιδικούς σταθμούς, δημοτικά και γυμνάσια, βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες, διοργανώνοντας διαδραστικές αφηγήσεις παραμυθιών για παιδιά, σε συνδυασμό με χειροτεχνικό εργαστήρι. Μαζί με τις συνεργάτιδές μου Σάρρα Μίτταλ και Άννα Πατσώνη έχουμε πολλά σχέδια ακόμη. Επίσης, με την ομάδα « Τροχιές », σχεδιάζουμε τις επόμενές μας θεατρικές διαδρομές.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ.
