Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
«Οι γονείς μου δεν είχαν ιδέα για την κατάστασή μου πριν γεννηθώ. Η μαμά μου ήταν στην πραγματικότητα εκείνη που ανακάλυψε το “μικρό μου χέρι”, όπως το λέμε, όταν το έβαλα στο στήθος της μετά τη γέννησή μου. Πήγε να ξετυλίξει το χέρι μου… αλλά δεν υπήρχαν δάχτυλα!
Μεγαλώνοντας με αυτή την ιδιαιτερότητα, είχα καλές και κακές στιγμές. Είχα μια πολύ χαρούμενη παιδική ηλικία μέχρι να πάω στο σχολείο, όπου τα παιδιά ήταν αρκετά μεγάλα για να γνωρίζουν και να κατανοούν τις διαφορές. Θυμάμαι να νιώθω πολύ απογοητευμένη κατά καιρούς γιατί δεν πίστευα ότι μπορούσα να κάνω κάτι και δεν είχα την υπομονή ή την αυτοπεποίθηση να το επιλύσω μόνη μου.
Δεν υπήρχε κανένας σαν εμένα στο σχολείο ή στο πάρκο. Στην πραγματικότητα, δεν έβλεπα κανέναν σαν εμένα έως ότου μπήκα στην εφηβεία. Δεν ήξερα πώς ονομάζεται η κατάστασή μου μέχρι τα 15 μου που πήγαμε να δούμε έναν ειδικό και μου είπε πως έχω δυσπλασία άκρων.
Οι γονείς μου, οι συγγενείς και οι φίλοι μου αγαπούσαν πάντα το μικρό μου χέρι και μου έλεγαν: «Είναι ξεχωριστό να είσαι διαφορετικός». Θυμάμαι να ρωτάω τους γονείς μου ως παιδί, «γιατί είναι το χέρι μου έτσι;» και απλώς απαντούσαν «γιατί γεννήθηκες ιδιαίτερη και μοναδική και αυτό σε κάνει ένα ξεχωριστό άτομο». Οι γονείς μου ήταν καταπληκτικοί. Δεν το παρουσίασαν ποτέ ως πρόβλημα, δεν με έβαλαν ποτέ σε γυάλα επειδή είχα μια διαφορά στα άκρα, αλλά επίσης αντιμετώπισαν τις στιγμές που έδειχνα αναστατωμένη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ωστόσο, έκρυβα πώς ένιωθα για το χέρι μου. Θα ερχόμουν στο σπίτι αναστατωμένη από το σχολείο και δε θα μιλούσα γι’ αυτό με τους γονείς μου, γιατί δεν ήθελα να αισθάνονται άσχημα. Ανησυχούσα ότι αν μοιραζόμουν πραγματικά πώς ένιωθα με τους γονείς μου, θα τους έκανε να νιώθουν ένοχοι και δεν ήθελα να αισθάνονται έτσι γιατί δεν ήταν δικό τους λάθος και δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι διαφορετικό.
«Τα αρνητικά σχόλια με έκαναν να αισθάνομαι αποξενωμένη»
Επειδή ήταν κάτι με το οποίο γεννήθηκα, με έκανε να νιώθω ντροπή για τον εαυτό μου και ήταν εντελώς καταστροφικό για την ψυχή μου. Κάτι που στο παρελθόν ήταν τόσο φυσιολογικό για μένα έγινε ξαφνικά αλλόκοτο. Όλα αυτά τα σχόλια ήταν ταπεινωτικά, ήταν επιζήμια για την εμπιστοσύνη μου και το πώς ένιωθα για τον εαυτό μου.
Νόμιζα ότι τα άσχημα σχόλια θα σταματούσαν στην ενήλικη ζωή, αλλά όταν ήμουν 18 ετών, δούλευα σε ένα καφέ και ένας άντρας γύρω στα 60 με τη σύζυγό του μπήκαν μέσα. Πήγα να τους εξυπηρετήσω και με αγενή τρόπο με ρώτησε, «Δαγκώνεις τα νύχια σου;». Νόμιζα ότι ήταν ένα πολύ περίεργο σχόλιο γιατί δεν δαγκώνω τα νύχια μου. Το αγνόησα και συνέχισα να κάνω αυτό που έκανα.
Το είπε άλλες δύο φορές και ξαφνικά κατάλαβα. Ήταν για το μικρό μου χέρι. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Νομίζω ότι το πρόσωπό μου τα είπε όλα καθώς κοίταξα το χέρι μου. «Λοιπόν, γεννήθηκα έτσι», απάντησα με δισταγμό. Το αφεντικό μου πρέπει να παρατήρησε το σοκ στο πρόσωπό μου και αφού με ρώτησε αν ήμουν εντάξει, άρχισα να κλαίω. Από τότε με ρώτησαν αρκετές φορές αν δαγκώνω τα νύχια μου, χωρίς να γνωρίζουν πόσο με πλήγωνε κάθε φορά αυτή η ερώτηση. Τώρα ξέρω ότι δεν οφείλω σε κανέναν μια εξήγηση όταν είναι αγενής!
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Για μένα, το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να συνειδητοποιήσω ότι δεν είμαι μόνη, ότι υπάρχει μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων εκεί έξω με αυτή την ιδιαιτερότητα. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις «διαφορετικά» από όλους τους άλλους γύρω σου, αλλά μόλις δεις την ομορφιά στο να είσαι διαφορετικός, είσαι ασταμάτητος!
Ως μικρό κορίτσι παρακολουθούσα μαθήματα μπαλέτου, όταν μια μέρα ο δάσκαλος είπε: «Δεν θα γίνεις ποτέ χορεύτρια». Σταμάτησα να χορεύω για χρόνια εξαιτίας αυτού, αλλά στο Γυμνάσιο, συνέχισα και απέσπασα πολλές διακρίσεις. Είχα απίστευτους καθηγητές που με βοήθησαν να δω πως ό,τι μου είπαν ως παιδί ήταν λάθος. Κατάφερα να αποκτήσω έναν ανεξάρτητο τίτλο δασκάλας χορού, έχω τη δική μου σχολή χορού και χορογραφώ μια διεθνή ομάδα καρναβαλιού.
Μόλις αποδέχτηκα το χέρι μου, όλα άρχισαν να αλλάζουν. Πριν, νόμιζα ότι όλοι οι άνθρωποι που κοίταζαν ή έκαναν ένα σχόλιο ήταν εντελώς σκληροί και γι’ αυτό ήθελα να κρύβω το χέρι μου. Αλλά έμαθα ότι δεν συνέβαινε αυτό. Πολλές φορές, είναι το σοκ που κάνει τους ανθρώπους να λένε πράγματα. Συνειδητοποίησα τη διαφορά μεταξύ των αντιδράσεων των ανθρώπων. Οι άνθρωποι κάνουν ένα αγενές, σαρκαστικό σχόλιο από σοκ επειδή δεν έχουν ξαναδεί χέρι σαν το δικό μου. Μερικοί άνθρωποι κοιτάζουν επίμονα επειδή είναι περίεργοι και αναρωτιούνται εάν είδαν σωστά και μερικοί άνθρωποι, δυστυχώς, είναι εντελώς αγενείς. Συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να κρίνω τους ανθρώπους για την αντίδρασή τους.
Ο ρόλος των social media
Την πρώτη φορά που δημοσίευσα κάτι για το μικρό μου χέρι, οι άνθρωποι άρχισαν να μου στέλνουν μηνύματα. Με ευχαρίστησαν που μίλησα και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με ευχαριστούσαν. Από εκεί, συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να είμαι πιο ανοιχτή για το χέρι μου. Αν δεν είδα ποτέ κανέναν σαν εμένα, έπρεπε να σιγουρευτώ ότι η επόμενη γενιά θα το κάνει. Πρέπει να δουν ανθρώπους σαν κι εμένα, όχι μόνο να το ομαλοποιήσουν για τον εαυτό τους, αλλά να το ομαλοποιήσουν για όλους.
Όταν λαμβάνω αρνητικά σχόλια στο διαδίκτυο, απλώς τα διαγράφω. Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι με τις δικές τους απόψεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις κρατήσετε εκεί αν προσπαθείτε να δημιουργήσετε ένα θετικό περιβάλλον. Δεν υπάρχει απολύτως καμία ντροπή στο μπλοκάρισμα και τη διαγραφή. Με την πάροδο των ετών έμαθα να μην ασχολούμαι με αυτά τα σχόλια. Αντ’ αυτού, τους δείχνω τη σωστή κατεύθυνση ώστε να είναι σε θέση να εκπαιδεύσουν τον εαυτό τους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για την αλλαγή, να προσπαθώ να ομαλοποιήσω τη δυσπλασία των άκρων, θα συνεχίσω να είμαι δυνατή και περήφανη, και να δημοσιεύω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ευαισθητοποιήσω, ελπίζοντας ότι κανένα παιδί δεν θα νιώσει ποτέ όπως εγώ.
Το να είσαι διαφορετικός δεν είναι αρνητικό, δεν ξέρω από πού πήραμε αυτή την ιδέα. Το να είσαι διαφορετικός είναι ξεχωριστό και καταπληκτικό. Δεν πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε διαφορετικοί. Πρέπει να φοβόμαστε να είμαστε όπως όλοι οι άλλοι. Θα ήταν βαρετό αν ήμασταν όλοι ίδιοι. Αυτό που σε κάνει διαφορετικό σε κάνει όμορφο και αξέχαστο!
Δεν θα ήμουν το άτομο που είμαι σήμερα χωρίς το χέρι μου. Με κάνει διαφορετική με τον καλύτερο τρόπο. Έχω κάνει πράγματα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω και τελικά, δεν με νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι. Ο καθένας αγωνίζεται μερικές φορές, ακόμη και οι πιο σίγουροι άνθρωποι. Είναι όλα σχετικά με το επόμενο βήμα… νιώστε το, θυμηθείτε το, μάθετε από αυτό και σιγουρευτείτε ότι είστε ο εαυτός σας! Είσαι ασταμάτητος και μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις στο μυαλό σου, ακόμα κι αν κάποιος σου πει το αντίθετο. Δεν θα άλλαζα το μικρό μου χέρι για τίποτα στον κόσμο. Με έκανε αυτό που είμαι σήμερα!».
Πηγή: lovewhatmatters.com
