Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Σου λείπουν ακόμα πιο πολύ τα πρόσωπα τα οποία δεν είναι πια κοντά σου. Εύχεσαι να μπορούσες να τα δεις, να τα αγγίξεις, να τους πεις όλα όσα αισθάνεσαι ότι δεν μπόρεσες να τους τα πεις όταν έπρεπε, να ακούσεις όσα ποτέ δεν έδωσες την ευκαιρία να ακούσεις από εκείνους. Να μπορούσες να τους δώσεις ένα ζεστό φιλί. Να τα ζήσεις όλα από την αρχή… Να γινόταν να γυρίσει ο χρόνος πίσω…
Βάζεις το σερβίτσιο τους στο τραπέζι και περιμένεις να έρθουν να το χρησιμοποιήσουν όμως αυτοί οι οποίοι περιμένεις δεν έρχονται ποτέ. Μακάρι κάθε Χριστούγεννα να γινόταν να είχαμε δίπλα μας όλους όσους έφυγαν νωρίς από κοντά μας.
Ο Λουκάς Ανδρέου είναι 17 ετών και είναι από την Λάρνακα. Πριν 5 μήνες έχασε τον πατέρα του. Έγραψε ένα κείμενο για μια από τις πιο δύσκολες αποστολές στη ζωή κάθε ανθρώπου: τη διαχείριση της απώλειας ενός γονιού. Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τον πατέρα του και γνωρίζει πως θα είναι γεμάτα πόνο και θλίψη.
Γράφει ένα γράμμα το οποίο δυστυχώς δε θα φτάσει ποτέ στον παραλήπτη του…
Ο Λουκάς Ανδρέου λέει: «Μπαμπά μου… Είναι τα πρώτα Χριστούγεννα που θα περάσω χωρίς εσένα… Δεν ξέρω πως θα είναι, δεν ξέρω πως θα νιώθω… Ίσως να θέλω να κλειστώ στο δωμάτιο μου και να κλαίω όπως έκανα όλο αυτό τον καιρό. Μου λείπεις πολύ, μου λείπει η φωνή σου, το χαμόγελό σου, η ηρεμία που έδειχνες πάντα άμα η μητέρα μου σου έλεγε θυμωμένα τι αταξίες έκανα, βασικά όταν έπαιρνα το ποδήλατο και χανόμουν. Θυμάσαι που μαζί με τα άλλα παιδιά πήγαμε στο κοιμητήριο επειδή ήθελα να δω τον τάφο του παππού και εσύ μας είδες όταν περνούσες με το αυτοκίνητο και σταμάτησες για να δεις τι κάνουμε. Όταν με είδες πάνω στον τάφο του παππού με κοίταξες με τόση αγάπη… δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο σου το βλέμμα. Α ρε μπαμπά γιατί βιάστηκες να φύγεις και μας άφησες μόνους με την αδελφή μου και την μάμα μου; Γιατί δεν περίμενες να τελειώσει η αδελφή μου τις σπουδές, να τελειώσω το στρατό; Γιατί μας άφησες; Γιατί; Αν πρόσεχες την διατροφή σου ίσως η καρδιά σου να μην σε είχε προδώσει. Όταν σου έλεγε ο γιατρός ότι έχεις υψηλή χοληστερίνη και έπρεπε να προσέξεις εσύ δεν τον πήρες σοβαρά. Δεν πρόσεχες την υγεία σου καθόλου και κοίτα το αποτέλεσμα, έφυγες τόσο νωρίς χωρίς να προλάβεις να μας χαρείς… Μπαμπά μου… Στεναχωριέμαι πολύ που δεν πρόλαβα να σου ζητήσω μια μεγάλη ΣΥΓΝΩΜΗ για όλα τα λάθη που έκανα και σε στενοχώρησα, όταν με συμβούλευες και εγώ κοιτούσα αλλού και σου έλεγα «καλά, καλά». Θέλω να ξέρεις ότι ποτέ και κανείς δεν μπορεί να πάρει την θέση σου και να σε αντικαταστήσει… Αν ήσουν φέτος εδώ την Πρωτοχρονιά, σου υπόσχομαι, ότι θα πηγαίναμε μαζί στο σκοπευτήριο αλλά και στον φίλο σου τον Αρτέμη στην Λεμεσό που όποτε μου έλεγες να πάω μαζί σου, έλεγα ψέματα ότι είχα διάβασμα γιατί βαριόμουνα. Αν ήξερα… δεν θα σου έλεγα ποτέ όχι παπά μου! Δε γίνεται να μην σου γράψω ένα γράμμα που δυστυχώς δεν θα φτάσει ποτέ σε σένα… θα το διαβάσουν όμως πολλοί άλλοι άνθρωποι και άρα δεν είναι ένα ανόητο γράμμα. Θα μάθει ο κόσμος πόσο πολύ θα ήθελα να ήσουν εδώ.
Μου λείπεις πάρα πολύ και θα μου λείπεις σε κάθε στιγμή της ζωής μου είτε είναι ευχάριστη είτε είναι δυσάρεστη. Αυτές οι γιορτές θα είναι οι χειρότερες της ζωής μου. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω… Να σου πω όμως την αλήθεια… Μέχρι και στη κηδεία πίστευα ότι θα σηκωθείς. Ήμουν σίγουρος δηλαδή. Αλλά δεν σηκώθηκες. Κάθε βράδυ κοιτώ τον ουρανό μήπως και σε δω αλλά δυστυχώς… Μπαμπά μου θα σε αγαπώ για πάντα!!!
Υ.Γ.:Η καρέκλα σου θα είναι πάντα εκεί».
