Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Οι συντελεστές της παράστασης Αρκουδοράχη συναντιούνται στο Piraeus Press και «διαβάζουν» το τελευταίο βιβλίο του Εντ Τόμας σε ένα ανοιχτό διάλογο με το κοινό. Μια συνέντευξη από την ομάδα ΠΥΡ (σκηνοθέτρια Ιώ Βουλγαράκη, ηθοποιοί Αργύρη Ξάφη και Δέσποινα Κούρτη) φωτίζει τις συνθήκες του έργου, αποκαλύπτει σκέψεις των ηρώων, μιλά για την δυναμική της μνήμης… Όλα για την παράσταση που δείχνει να έχει κερδίσει το θεατρικό κοινό και συνεχίζεται στο Δημοτική Θέατρο Πειραιά.
Τι αντιπροσωπεύει ο Τζοχν Ντάνιελ στο έργο;
Αργύρης Ξάφης - Ο Τζοχν Ντάνιελ είναι ο ίδιος η Αρκουδοράχη. Είναι ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε και ποτέ δεν αποχωρίστηκε. Αυτή είναι η ταυτότητά του. Και πια, έχοντας χάσει τον γιο του αλλά και όλους τους φίλους και συγγενείς εκτός από την γυναίκα του, ζει μέσα στις μνήμες του. Είναι η επιτομή της Ουαλική λέξης hiraeth, μιας μεγάλης έντασης νοσταλγίας για όλα όσα έφυγαν ανεπιστρεπτί. Εκεί βρίσκει αυτό που είναι. Και αυτό επιλέγει –ακόμα και ενάντια στους κανόνες της επιβίωσης θα έλεγε κανείς- να κάνει.
Η Νόνι μένει πιστή στις μνήμες της;
Δέσποινα Κούρτη - Η Νόνι έχει διαφορετική σχέση με την μνήμη από τον Τζοχν. Δεν την ορίζουν αυτές, αλλά ένα ακόμα πιο κεντρικό συμβάν στην ζωή της. Ο θάνατος του παιδιού της. Η μνήμη που αφορά αυτό το παιδί είναι εκεί, πάντα, ναι. Αυτό την έχει καθορίσει και αυτός είναι ο αγώνας που δίνει μέχρι τέλους. Να μην πειραχτεί ούτε ένα λουλούδι στον κρυφό του τάφο. Οι υπόλοιπες μνήμες έρχονται πολύ δεύτερες και είναι ένας κόσμος που γενναιόδωρα αφήνει στον άντρα της. Ξέρει ότι αυτό του κάνει καλό και δεν διεκδικεί αυτό το κομμάτι. Θεματικά αφορά όλους η μνήμη. Με διαφορετικό τρόπο και στόχευση ο καθένας.
Η Αρκουδοράχη του Εντ Τόμας ήρθε προφητικά να σημάνει τον κόσμο;
Ιώ Βουλγαράκη - Η Αρκουδοράχη γράφτηκε το 2019, ακριβώς πριν την πανδημία. Είναι ένα έργο φτιαγμένο από εντελώς αυτοβιογραφικά υλικά του συγγραφέα. Όμως, όπως συμβαίνει καμιά φορά με σπουδαία κείμενα και σπουδαίους δημιουργούς, ο Τόμας αφουγκράστηκε την στιγμή τόσο βαθιά που συνομίλησε με κάτι που δεν είχε ακόμη έρθει.
Ο συγγραφέας συστήνει στο έργο του ένα κόσμο κατακερματισμένο στη δίνη του πολέμου. Πώς το μεταφέρετε επί σκηνής;
Ιώ Βουλγαράκη - Η προτεινόμενη συνθήκη του έργου είναι πράγματι εντελώς ακραία. Στην παράσταση τη φέρουμε κυρίως μέσα από μια ιδιαίτερη σωματική λειτουργία των ηθοποιών που προσπαθούν διαρκώς να μην «γκρεμιστούν», να ισορροπήσουν σε ό,τι κι αν κάνουν, στην παραμικρή διαδρομή που έχουν να διανύσουν αλλά και από τη χρήση της σιωπής, καθώς και από αντιδράσεις των προσώπων που σε μια κανονικότητα θα θεωρούνταν παράλογες αλλά σε αυτόν τον παραλογισμό είναι κανονικές.
Εμείς μάλλον θα επιλέγαμε την επιβίωση στην θέση τους.
Μέσα στη λαίλαπα του κακού, διακρίνονται ίχνη αγάπης για τους ήρωες. Ποια η δυναμική τους;
Ομάδα ΠΥΡ - Η αγάπη, η τρυφερότητα και η ανθρωπιά είναι αυτά που κάνουν την Αρκουδοράχη ένα ξεχωριστό μέρος του πλανήτη, του κόσμου. Και πόσο τραγικό είναι που σε αυτόν τον τόπο δεν θα κατοικεί κανείς σε λίγο.. Αυτή είναι η συνθήκη του έργου μας. Οι τελευταίοι κάτοικοι του τελευταίου μέρους που βρίσκει κανείς αγάπη, αποφασίζουν να μείνουν εκεί και να μην αλλάξουν για να σωθούν. Αλλά να χαθούν μαζί της. Αυτοί και οι μνήμες της ζωής τους.
Και από τον συγγραφέα υπάρχει αγάπη στον τρόπο που βλέπει αυτούς τους ήρωες. Χωρίς να τους κάνει ποτέ γλυκανάλατους τους χαρίζει ένα κέντρο ύπαρξης ζηλευτό πολλές φορές και ταυτόχρονα ηρωικό –με την έννοια ότι εμείς μάλλον θα επιλέγαμε την επιβίωση στην θέση τους. Θα επιλέγαμε να ξεχάσουμε, να αφήσουμε πίσω προκειμένου να σωθούμε.
Ένας πόλεμος με στοιχεία καθολικότητας, η σκιά ενός αοράτου σύγχρονου πολέμου αποκαλύπτεται. Είναι ο φόβος ένας τρόπος παράλυσης του ανθρώπου;
Ομάδα ΠΥΡ - Πάντα ήταν. Όχι μόνο παράλυσης, αλλά και χειραγώγησης. Ο φόβος.
«Σου αρπάζει ότι καλύτερο ο φόβος. Αν τον αφήσεις να μπει μέσα σου, τέλος, δεν σε αφήνει ποτέ.
Ο φόβος. Ο φόβος. Ο φόβος.» (λέμε και στην παράσταση)
Αυτό μας δίνει την αίσθηση ενός αγώνα ενάντια στο να χάσεις τον εαυτό σου, το ποιος είσαι.
Οι ήρωες μένουν ριζωμένοι στις πρότερες του πολέμου συνήθειες τους. Ποια είναι η κινητήριος δύναμη της μνήμης;
Ομάδα ΠΥΡ - Δεν ξέρουμε αν θα την χαρακτηρίζαμε κινητήριο δύναμη. Πιο πολύ η μνήμη έχει να κάνει με την ταυτότητα για εμάς. Με το ποιοι είμαστε. Και το ποιοι είναι κατά συνέπεια και οι ήρωες του έργου μας. Όλη τους η ύπαρξη συνδέεται με την μνήμη. Με την μνήμη της παλιάς ζωής, του κόσμου πριν «ασχημύνει», πριν τον χαμό του παιδιού τους, όταν το μαγαζί τους ήταν γεμάτο κόσμο που έρχονταν από παντού, τότε που είχαν «εξασφαλίσει πολύ ανθρώπινες συνθήκες για τα ζώα» και τον τρόπο που τα έσφαζαν, που κάνανε βόλτες κόντρα στον ήλιο και που μίλαγαν την παλιά γλώσσα. Την γλώσσα τους. Που δεν έχουν κανέναν πια για να το κάνουν. Αυτό μας δίνει την αίσθηση ενός αγώνα ενάντια στο να χάσεις τον εαυτό σου, το ποιος είσαι. Όταν όλοι έρχονται πολεμικά προς αυτόν προσπαθώντας να σε εξομοιώσουν, να σε πολτοποιήσουν, να σε εξισώσουν και να σε εξαφανίσουν εντέλει.
Πώς επιδρά η ουαλική έννοια του “hiraeth” στην διατήρηση της ταυτότητας των ηρώων;
Ομάδα ΠΥΡ - Αυτή η επίπονη νοσταλγία είναι αυτή που τους κρατάει ριζωμένους στον τόπο τους, κρατάει ζωντανή μέσα τους την παλιά τους ζωή. Κρατάει ζωντανούς τους πεθαμένους τους. Άρα δεν αφήνει να αλλοιωθεί ή να περάσει στη λήθη το ποιοι είναι.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ.
