Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Από την μια, η χαρισματική σκηνοθέτις Ιώ Βουλγαράκη και από την άλλη, ο πολυβραβευμένος συγγραφέας Ανδρεάς Φλουράκης συνεργάζονται τη φετινή σεζόν στα πλαίσια της παράστασης για παιδιά και όλη την οικογένεια «Η Χάιντι και Τα Βουνά» του Εθνικού Θεάτρου. Ποιο είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας τους επί σκηνής; Πραγματικά εκπληκτικό, αφού το κοινό την έχει αγκαλιάσει ανάμεσα στις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν! Συναντήσαμε, λοιπόν, τους δύο βασικούς συντελεστές της παράστασης, με σκοπό να εκμαιεύσουμε περισσότερες πληροφορίες.
Ένας βραβευμένος συγγραφέας και μια καταξιωμένη σκηνοθέτις συναντιούνται στην σκηνή του Εθνικού για πρώτη φορά. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Ιώ Βουλγαράκη - Ήταν μια ιδέα του Γιάννη Μόσχου και ένα σωστό timing.
Τι σας ενέπνευσε να γράψετε με τον δικό σας τρόπο την ιστορία της Χάιντι;
Ανδρέας Φλουράκης - «Η Χάιντι και τα Βουνά» γράφτηκε το 2013. Εκείνη την εποχή με απασχολούσε το πώς διαχειριζόμαστε το πένθος, μικροί και μεγάλοι, και πώς θα μπορούσα να μιλήσω θεατρικά γι’ αυτό θέμα που είναι μέσα στη ζωή όλων μας. Τότε σκέφτηκα την Χάιντι, έναν μυθιστορηματικό χαρακτήρα της Γιοχάνα Σπίρι. Η αλληλεπίδραση της Χάντι με τα άλλα πρόσωπα του έργου τα οποία επίσης έχουν χάσει κάποιον δικό τους, μού έδωσε την δυνατότητα να διαπραγματευτώ τις διαφορετικές εκδοχές της απώλειας και την ίαση της.
Η μικρή Χάιντι αποτελεί σύμβολο αμέριστης αγάπης προς τους άλλους. Γνωρίζει όμως να βάζει όρια στην δοτικότητά της; Τα όρια είναι απαραίτητα στην ωρίμανση της ηρωίδας;
Ανδρέας Φλουράκης - Η Χάιντι είναι ένα γενναιόδωρο πλάσμα που θέλει να κάνει τους ανθρώπους γύρω της χαρούμενους. Όμως, δεν μπορούμε να τους κάνουμε όλους χαρούμενους και να είμαστε πάντα συνεπείς στις δικές μας προσωπικές ανάγκες. Αυτή είναι μια σοβαρή συνειδητοποίηση της ηρωίδας στο έργο και ένα σημαντικό σκαλοπάτι για τη δική της ωρίμανση.
Η γλυκιά και διαπεραστική «φωνή» της ηρωίδας ποιο μήνυμα στέλνει στο κοινό της;
Ιώ Βουλγαράκη - Αν έπρεπε να διαλέξω ένα, τότε θα ήταν μάλλον πως όποιοι και ό,τι χάνουμε, είναι μαζί μας για πάντα.
Ανδρέας Φλουράκης - Να μην χάνουμε την ανθρωπιά μας, παρά τις όποιες δυσκολίες.
Η ηρωίδα λατρεύει το μεγαλείο της φυσικής ομορφιάς. Η σύγχρονη ζωή στη μεγαλούπολη μας έχει αποξενώσει από αυτήν;
Ανδρέας Φλουράκης - Μας είναι πιο οικείο να βρούμε στο διαδίκτυο μία φωτογραφία με μια ωραία δύση ηλίου και να την ποστάρουμε, παρά να ανέβουμε στην ταράτσα μας να την δούμε. Δυστυχώς δυσκολευόμαστε να βρούμε την φύση, ακόμα κι αν αυτή βρίσκεται δίπλα μας.
Πείτε μας δυο λόγια για τους υπόλοιπους συντελεστές του έργου;
Ανδρέας Φλουράκης - Έχω ευτυχήσει να δω πολλές παραστάσεις έργων μου, «η Χάιντι και τα Βουνά» είναι από τις πιο αγαπημένες μου. Και δεν είναι μόνη η άρτια σκηνοθεσία της Ιώς, είναι και η κινησιολογία της Κατερίνας Φώτη, οι μουσικές συνθέσεις του Δημήτρη Τάσαινα, τα σκηνικά της Μαγδαληνής Αυγερινού, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα και όλη η ομάδα των ηθοποιών: η Γιώτα Φέστα, ο Βασίλης Καραμπούλας, η Ντίνα Μιχαηλίδου, η Νοεμή Βασιλειάδου, ο Τίτος Γρηγορόπουλος, η Ιουστίνα Ματσιασέκ, ο Αλέξης Κωτσόπουλος, ο Λαέρτης Μαλκότσης, η Χριστίνα Μπρέκου, ο Δημήτρης Τάσαινας, η Χριστίνα Χριστοδούλου, καθώς και όλοι οι υπόλοιποι ταλαντούχοι συντελεστές που έχουν φτιάξει ένα εντυπωσιακό θέαμα για μικρούς και για μεγάλους.
Σκηνοθετικά, πού δόθηκε το κέντρο βάρους;
Ιώ Βουλγαράκη - Η παράσταση στήριξε την αφήγηση στο θέμα της απώλειας. Αυτό πρακτικά καθόρισε μια σειρά σκηνοθετικών επιλογών όπως ήταν, ας πούμε, η επιλογή να υπάρχουν διαρκώς επί σκηνής οι νεκροί γονείς της Χάιντι, παρότι αλληλεπιδρούν καθαρά μαζί της σε μία μονάχα σκηνή, μέσα στ’ όνειρό της, ή η επιλογή να μην αλλάζει ριζικά ο σκηνικός χώρος ώστε όταν η Χάιντι φεύγει από τα βουνά της, αυτά να μην εξαφανίζονται, όπως ακριβώς δεν εξαφανίζεται από μέσα μας ό,τι αγαπάμε, όταν το χάνουμε. Αλλά και άλλες επιλογές, ερμηνευτικές και όχι τόσο εύκολα περιγράψιμες, είχαν ως κέντρο τους την απώλεια και τη διαχείρισή της.
Η σταθερή παρουσία των μουσικών στο κέντρο της σκηνής αποσκοπεί σε κάτι σκηνοθετικά, μιας και τους έχουμε συνηθίσει σε λιγότερα περίοπτη θέση;
Ιώ Βουλγαράκη - Οι μουσικοί στη δική μας παράσταση είναι οι νεκροί μας. Είναι οι γονείς της Χάιντι αλλά και ένας ακόμα, ανώνυμος, «ο νεκρός του καθένα», όπως τον λέμε. Ο Ανδρέας προτείνει μέσα στο έργο μια φόρμα χαϊκού που κλείνουν κάθε σκηνή, χωρίς να καθορίζει ούτε αν είναι τραγούδια ούτε από ποιον λέγονται και σε ποιον απευθύνονται. Αυτό εξαρχής το βρήκα τρυφερά αστείο και με ενδιέφερε πολύ να το αντιμετωπίσω σκηνικά. Έτσι, μέσα από την συνεργασία με τον Δημήτρη Τάσαινα, τον συνθέτη μας, προέκυψαν τα τραγούδια της παράστασης και κατ’ επέκταση η συνολική λειτουργία της μουσικής στην παράσταση και η δραματουργία που αυτή η μουσική έφερε. Η μουσική δηλαδή παίζει έναν πυρηνικό ρόλο στον τρόπο με τον οποίο λέμε αυτή την ιστορία και γι’ αυτό οδηγούν τη μουσική αφήγηση εκείνοι των οποίων η απώλεια είναι για τη Χάιντι επίσης πυρηνική, δηλαδή οι γονείς της. Είναι λοιπόν πάντα στο κέντρο, ορατοί για μας, αόρατοι για τους ήρωες, πανταχού παρόντες, πάντα εκεί, σαν φωτάκια στο σκοτάδι.
Υπάρχει κάποια διαφορά στο στήσιμο μιας παράστασης για μικρότερο ηλικιακό κοινό, σε σχέση με το ενήλικο κοινό;
Ιώ Βουλγαράκη - Νομίζω πως υπάρχει ένα πιο οξυμένο ζητούμενο καθαρότητας στην αφήγηση και υψηλού ρυθμού αλλά κι αυτές είναι έννοιες σχετικές, όπως όλα. Σίγουρα έχοντας να κάνουμε με θέματα όπως είναι η απώλεια και η διαχείριση του πένθους σε μια παράσταση που απευθύνεται σε παιδιά, μας απασχόλησαν πιο στοχευμένα η ελαφρότητα και το χιούμορ. Ασφαλώς όμως θα μας απασχολούσαν έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι μια παράσταση για παιδιά αλλά μια παράσταση και για παιδιά.
Τι θα λέγατε στα παιδιά τού σήμερα, που σαν τη Χάιντι συναντούν δυσκολίες στα πρώτα τους βήματα στη ζωή;
Ιώ Βουλγαράκη - «Συγνώμη» θα τους έλεγα. Κι ότι εύχομαι να μη χάσουν την πίστη τους στους ανθρώπους.
Ανδρέας Φλουράκης - Και στον εαυτό τους.
Ποια είναι επόμενα θεατρικά σας σχέδια;
Ιώ Βουλγαράκη - Στις 3 Μαρτίου ανεβαίνει στην σκηνή Ω του Δημοτικού Θεάτρου του Πειραιά η «Αρκουδοράχη» του Ουαλού Εντ Τόμας, ένα σύγχρονο, συγκλονιστικό έργο, πάνω στο οποίο δουλεύουμε με τους πολύ αγαπημένους μου συνεργάτες, την ομάδα ΠΥΡ.
Ανδρέας Φλουράκης - Τον Φεβρουάριο κάνουν πρεμιέρα «Τα πράγματα Που Παίρνεις Μαζί» σε σκηνοθεσία της Alessia Oteri στο Theatro Marconi στη Ρώμη. Τον ίδιο μήνα θα ανέβει στην CalArts στην Καλιφόρνια το «Θέλω Μια Χώρα» σε σκηνοθεσία της δικής μας Τατού Δέδε. Μετά ακολουθεί μια νέα συνεργασία με ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέατρα: το Θεσσαλικό.
Πληροφορίες και εισιτήρια ΕΔΩ.
