Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Λένε ότι κάθε παιδί καταγράφει και «αποθηκεύει» στη μνήμη του έναν δάσκαλο από τα πρώιμα μαθητικά του χρόνια ως πρότυπο και «ήρωα» που τον συντροφεύει στην υπόλοιπη ζωή του. Για εμένα αναμφίβολα αυτός υπήρξε ο Θεμιστοκλής Ζαχαρέγκας.
Δάσκαλός μου για τρία συναπτά έτη στο Δημοτικό Σχολείο της Λάρδου και σήμερα Μητροπολίτης στην Τανζανία!
Υπό την έννοια αυτή, η συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω αποτελεί μια βιωματική συζήτηση με τον Σεβασμιώτατο -πλέον- Ειρηνουπόλεως Δημήτριο, που σαφέστατα εμπεριέχει τα στοιχεία της υποκειμενικότητας και του προσωπικού ενδιαφέροντος.
Αξίζει όμως να ακούσει κανείς όλα όσα έχει να πει, καθώς αν μη τι άλλο με τη στάση ζωής και με τον ζήλο που δείχνει όλα αυτά τα χρόνια διδάσκει με το παράδειγμά του ολόκληρες γενιές, έννοιες όπως η αγάπη, η ειλικρίνεια, ο σεβασμός και η ολοκληρωτική υποταγή στην ανθρώπινη ύπαρξη!
Πρόκειται για έναν σύγχρονο κοσμοκαλόγερο, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό. Με «όπλα» του την πίστη, την εντιμότητα, τις γνώσεις, το αστείρευτο χιούμορ του, την απλότητα, τον γαλήνιο χαρακτήρα του και τις διδαχές της εκκλησίας, αγωνίζεται ως ιεραπόστολος στην Αφρική, για την καταπολέμηση της φτώχειας, της ανέχειας, του αναλφαβητισμού και της θνησιμότητας παιδιών, που εμείς μάλλον θα χαρακτηρίζαμε με μια φράση κλισέ ως… ενός κατώτερου Θεού.
Σε πείσμα των καιρών και με τη βοήθεια εκατοντάδων αδελφών του από τη Ρόδο και τη Θεσσαλονίκη κυρίως, εγκαινιάζει ναούς, νοσοκομεία, σχολεία, φτιάχνει καινούρια πηγάδια, προσφέρει καθημερινά φαγητό και φάρμακα, σώζοντας χιλιάδες παιδιά στη Μαύρη Ήπειρο.
Ο Σεβασμιώτατος Δημήτριος βρέθηκε και πάλι στη Ρόδο για ένα διήμερο, στο πλαίσιο των εορτασμών για τα «εννιάμερα» της Θεοτόκου, στην Ιερά Μονή της Παναγίας Υψενής και άνοιξε την καρδιά του στη «Ροδιακή». Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη συνέντευξη που δίνει, καθώς όλα αυτά τα χρόνια έχει συγκεντρώσει πάμπολλες φορές το ενδιαφέρον των ελληνικών Μέσων Ενημέρωσης για το έργο του, είναι όμως μια εντελώς διαφορετική συνέντευξη στην οποία μιλάει για τα χρόνια που έζησε και δίδαξε στο νησί μας και για αρκετά ακόμα ενδιαφέροντα γεγονότα.
Το 1989 ενταχθήκατε στην Ιεραποστολική Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο Θάρρι. Μιλήστε μας για το πώς συνέβη αυτό;
Από νεαρός είχα μια έφεση για την ιεραποστολή. Είχα πάει στον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη (σ.σ. αναγνωρίστηκε ως Άγιος το 2015) και μου είχε πει «παιδί μου» μην το αφήσεις αυτό, έχει ο Θεός και θα δεις στην πορεία πώς θα εξελιχθεί αυτό».
Ο πνευματικός μου που ήταν στο Άγιο Όρος, ο γέροντας Παρθένιος ο Αγιοπαυλίτης, όταν τελείωσα τις σπουδές μου, μού λέει: «παιδί μου, τώρα να πας και στον στρατό. Αν είναι να φύγεις για την Αφρική, πρέπει να είσαι λίγο σκληραγωγημένος». Ήμουν παιδί της πόλεως γεννημένος και μεγαλωμένος στη Θεσσαλονίκη, χωρίς εμπειρίες. Όταν τελείωσα τη στρατιωτική μου θητεία πήγα στο Άγιο Όρος και του λέω «με την ευχή σας ήρθα να γίνω μοναχός».
Μου λέει «όχι παιδί μου δεν θα μείνεις κοντά μου γιατί εσύ έχεις την κλίση της ιεραποστολής και πρέπει να πας σε ένα ιεραποστολικό μοναστήρι». Αυτό το τονίζω γιατί καμιά φορά λένε ότι στα μοναστήρια ξεγελάνε τα νέα παιδιά. Εγώ τότε ήμουν 24 ετών με ήδη δύο πανεπιστημιακά πτυχία και όμως όταν πήγα στο Άγιο Όρος δεν με κράτησε ο γέροντας.
Με συμβούλευσε να πάω να δω τρία ιεραποστολικά μοναστήρια. Πήγα κι εγώ ο κακομοίρης πρώτα σε ένα του Αγίου Όρους όπου μου είπαν ότι δεν παίρνουν άλλους, μετά σε ένα της Μακεδονίας όπου μου είπαν ότι δεν έχουν τέτοιο πρόγραμμα και τότε θυμήθηκα ότι ένα παιδί, ένας Παναγιώτης, ο νυν ηγούμενος πατήρ Άνθιμος στην Παραμυθία, είχε έρθει στο Άγιο Όρος και εγώ βοηθούσα στα κεράσματα.
Τον ρωτάω η Ρόδος πώς πάει; Μου είπε ότι είμαστε πολύ χαρούμενοι γιατί τώρα έχουμε ιεραποστολικό μοναστήρι, ο πατήρ Αμφιλόχιος πάει στο Θάρρι! Έτσι σκέφτηκα και ήρθα στη Ρόδο… Έφτασα με το λεωφορείο στα Λάερμα και μετά με τα πόδια στο Θάρρι. Ήταν εκεί ένα παιδί από την Αμερική ο Νικόλαος, κατόπιν πατήρ Χριστόδουλος Παπαδέας και εγώ ήμουν ο δεύτερος αδελφός. Όταν πήγα εκεί υπήρχε η φήμη του πατρός Αμφιλοχίου σε όλη την Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο ότι πρόκειται περί ενός Αγίου κληρικού.
Όταν έμεινα δυο τρεις ημέρες κοντά του κατάλαβα πραγματικά ότι αυτός ο κληρικός άξιζε να μείνεις κοντά του και να μαθητεύσεις. Έτσι έμεινα στη Ρόδο, τρία χρόνια ως δάσκαλος στα Λάερμα και ως δόκιμος μοναχός στο Θάρρι, στη συνέχεια έκανα ένα χρόνο στη Θεσσαλονίκη και επέστρεψα άλλα τρία χρόνια όπου ήμουν δάσκαλος στη Λάρδο, αλλά είχαμε κύκλους Αγίας Γραφής και κατηχητικά των νέων στη Λάρδο, στην Κάλαθο, στην Πυλώνα, στο Ασκληπειό και στη Λίνδο. Ήταν μια καρποφόρα περίοδος εκείνα τα τρία χρόνια.
Προλάβατε την επόμενη ερώτησή μου. Για έξι χρόνια συνολικά διδάξατε ως δάσκαλος στη Ρόδο, στα Λάερμα και τη Λάρδο. Σας θυμάμαι να διαμένετε σε ένα από τα κελιά της Ιεράς Μονής Υψενής, έχοντας εξασφαλίσει ειδική άδεια καθώς επρόκειτο για γυναικεία μονή, να κατεβαίνετε με το αυτοκινητάκι σας κάθε πρωί στο χωριό της Λάρδου να διδάξετε και έπειτα να επιστρέφετε πίσω για προσευχή και για να είστε κοντά στο Θεό. Τι θυμάστε από εκείνα τα χρόνια;
Τα τρία χρόνια που έμεινα στην Παναγία Υψενή ήταν τα τρία καλύτερα χρόνια της ζωής μου μέχρι τώρα! Όπως πολύ σωστά είπες με ειδική άδεια, αλλά δεν ήταν και δύσκολο γιατί ήταν όλες γριούλες! Και ποιος άλλος θα ερχόταν, ένα νέο παλικάρι, να μείνει μέσα στις γριούλες να τις μάθει να ψέλνουν, να τις μάθει τυπικό, να οδηγεί το αυτοκίνητο, να πηγαίνουμε στα ιδρύματα όπως στα Κολύμπια, στους ψυχικά ασθενείς και στους αναπήρους να τους στηρίζουμε.
Ο δάσκαλος Θεμιστοκλής Ζαχαρέγκας με τους μαθητές της Γ’ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Λάρδου το 1994
Μαζί με τις κυρίες από τη Λάρδο και τους γονείς των μαθητών μου, είχαμε μια πολύ ωραία οργάνωση τότε, ήμασταν περίπου 300 άτομα απ’ όλη την περιοχή εδώ και κάναμε εκστρατείες αγάπης, στέλναμε ρούχα στην Αφρική, στις Φιλιππίνες, στις Ινδίες. Έτσι δημιουργήθηκε με τις ευχές του πατρός Αμφιλοχίου ένα κίνημα αγάπης και σύλλογοι αγάπης σε κάθε χωριό που υπάρχουν από το 1990 μέχρι σήμερα και δραστηριοποιούνται για την αγάπη και την πίστη μας.
Πάντως μιας και το αναφέρατε, οι κάτοικοι της Λάρδου και γενικότερα οι Ροδίτες σας αγάπησαν πάρα πολύ. Ακόμη και σήμερα το δείχνουν έμπρακτα και στηρίζουν ενεργά το ιεραποστολικό σας έργο.
Είναι αλήθεια ότι τη Ρόδο την θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου! Κι εγώ αγαπώ πάρα πολύ τη Ρόδο και έχω πάρει πάρα πολλή αγάπη εδώ, αλλά έχω δώσει και πολλή αγάπη. Ό,τι έκανα εδώ και σαν δάσκαλος στους μαθητές μου και σαν καθηγητής στα κατηχητικά και σαν κυκλάρχης στους κύκλους Αγίας Γραφής με τις κυρίες το έκανα με πολλή αγάπη. Θυμάμαι μια φορά ξεκίνησα με τα πόδια από τα Λάερμα να έρθω στη Λάρδο να κάνω κατηχητικό!
Περίπου 11 χλμ. Δεν έβρισκα μεταφορικό μέσο και ξεκίνησα με τα πόδια. Κάπου στη μέση της διαδρομής, αφού είχα κάνει πέντε χιλιόμετρα περίπου, εμφανίστηκε ένα αυτοκίνητο και με πήρε. Αλλά θα έκανα όλη τη διαδρομή δεν με ένοιαζε. Τόσο πολύ αγαπούσα τους ανθρώπους.
Μας έμαθε βέβαια ο πατήρ Αμφιλόχιος να αγαπάμε την εκκλησία και να θυσιαζόμαστε γι’ αυτήν. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που πήγαμε και στην Αφρική. Αν σκέπτεσαι τον εαυτό σου, δεν θα πας στην Αφρική. Πρέπει να έχεις αυτοθυσία για να πας σε τέτοια μακρινά, δύσκολα και επικίνδυνα μέρη.
Πράγματι πάντως μέχρι και σήμερα στηρίζουν το έργο της ιεραποστολής οι κάτοικοι της περιοχής. Πρέπει να πω ότι για παράδειγμα πέρσι οι καταστηματάρχες της Λίνδου, μόλις έκλεισε η σεζόν μας έστειλαν 12 μεγάλα κιβώτια από το στοκ που έμεινε στα μαγαζιά τους, με πιάτα, σουβενίρ κ.λπ. για να τα πουλήσουμε σε παζάρι, στηρίζοντας έτσι το ιεραποστολικό έργο.
Θυμάμαι στους μαθητές σας λέγατε πάντοτε να μην πετούν στα σκουπίδια το κολατσιό τους αν δεν το έχουν τελειώσει και ότι θα έπρεπε να σκέφτονται πως τα παιδιά στην Αφρική δεν είχαν καν φαγητό να φάνε. Ποιες θεωρείτε ότι ήταν οι αρχές που καταφέρατε να διδάξατε ως δάσκαλος και αν πιστεύετε σήμερα που συναντάτε αρκετούς από αυτούς ότι καταφέρατε να πετύχετε κάτι.
Ο στόχος μου από την πρώτη ημέρα που πήγα στην εκπαίδευση, ήταν η πίστη και η αγάπη. Αυτά που λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Αυτό που προσπάθησα να μεταδώσω στους μαθητές μου ήταν η πίστη διά της αγάπης. Γιατί αν είναι μόνο λόγια, ένα νέο παιδί δεν το συγκινείς.
Αλλά αν το αγαπάς αυτό το παιδί, τότε μπορεί και να έχει αποτέλεσμα. Είναι αλήθεια ότι ο γέροντας Αμφιλόχιος μάς έμαθε να αγαπάμε και να συγχωράμε τους ανθρώπους. Αυτός ήταν και ο λόγος που σαν δάσκαλος δεν έβαλα πότε μα ποτέ σε μαθητή μου Β. Ποτέ δεν έβαλα σε μαθητή μου 8, έπαιρναν όλοι 9 και 10. Γι’ αυτό όλοι με αγαπούσαν και προσπαθούσαν.
Ακόμη και τα παιδιά που δεν είχαν πολλές δυνατότητες ή βοήθεια από το σπίτι γιατί ήταν ξένης καταγωγής ή πρόσφυγες από τη Ρωσία, την Αλβανία και τη Βόρεια Ήπειρο, παρ’ όλα αυτά και εκείνα τα παιδιά προσπαθούσαν και είχαν απόδοση. Γιατί επιβράβευα. Είναι αυτό που λέμε η πίστη διά της αγάπης… Όταν έχουμε αγάπη όλα τα εμπόδια ξεπερνιούνται και οι αδυναμίες γίνονται δυνατότητες.
Κάθε καλοκαίρι μετά τη λήξη του σχολικού έτους ταξιδεύατε για πολλά χρόνια από το 1992 και έπειτα σε Μαδαγασκάρη, Ινδία, Χονγκ Κονγκ ως ιεραπόστολος. Μάλιστα στα βιβλία των θρησκευτικών του δημοτικού σχολείου δίπλα στο κεφάλαιο με το ιεραποστολικό έργο υπήρχε η φωτογραφία σας. Πώς ενταχθήκατε στην ελληνική ιεραποστολή και πώς ήταν εκείνα τα χρόνια;
Είναι η αλήθεια ότι είχα την επιθυμία της ιεραποστολής και εδώ όταν ήμασταν στο Θάρρι με τον γέροντα, μας το καλλιεργούσε αυτό. Το 1992 μου πρότειναν να πάω στις Ινδίες. Εκείνη την περίοδο ήμουν στη Θεσσαλονίκη και πήγα στον γέροντα (Άγιο) Παΐσιο.
Μου λέει «παιδί μου, πόσα χρόνια είσαι στο Θάρρι;», «τρία» απάντησα. «Εντάξει ρώτα τον πνευματικό σου και να πας», με συμβούλευσε και έτσι βρέθηκα στην ιεραποστολή. Αλλά… αλλά… δύο χρόνια πριν είχα πάει να δω τον πατέρα Παΐσιο, δεν είχαμε συζητήσει ποτέ για την ιεραποστολή.
Πιο πολύ ενδιαφερόμουν τότε αν θα έπρεπε να κάνω οικογένεια ή να γίνω μοναχός. Βγαίνει ένα παλικάρι έξω, δεν υπήρχαν άλλοι και μου λέει «βγάλε το λουκέτο και έλα μέσα». Πρώτα με έβαλε στο δωμάτιο του, αυτός κάτι έκανε και δεν μου μιλούσε. Εγώ παρατηρούσα ένα δωμάτιο κατασκονισμένο, αλλά λαμπερό. Αυτή η σκόνη έμοιαζε σαν χρυσάφι μέσα στο φως του ήλιου μέσα στο δωμάτιο του Αγίου Παΐσιου.
Παρατήρησα το κρεβάτι του που ήταν από τούβλα, το ένα πάνω στο άλλο και κάτι σανίδια και μια κουβέρτα ριγμένη έτσι πρόχειρα. Παρατηρούσα αυτή την απλότητα που όμως μέσα στην καρδιά μου γέμιζε ένα φως! Ένιωθα κάτι πολύ ιδιαίτερο και ελκυστικό.
Κάτι πολύ πνευματικό και ουράνιο. Μετά με παίρνει στην εκκλησία. Μόλις μπήκαμε στο παρεκκλήσιο κάτι είδα εγώ στο θρόνο δίπλα, αλλά από νέο παιδί ποτέ δεν σκανδαλιζόμουν. Ποτέ δεν με ένοιαζε τι κάνει ο άλλος. Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου και δεν ασχολούμουν με τους άλλους. Και μου λέει «ήταν εδώ ένα παλικάρι και μου είπε γέροντα έχω ψυχολογικά προβλήματα.
Του λέω πάρε αυτά τα στραγάλια να τρως κάθε πρωί νηστικός ένα στραγάλι, αλλά πρέπει να κόψεις το τσιγάρο. Και λέει ε να γέροντα από αυτή τη στιγμή δεν καπνίζω ξανά». Κι άφησε το πακέτο στο θρόνο του Χριστού. Έτσι όταν μπήκα εγώ είδα ένα πακέτο Marlboro στο θρόνο του Χριστού.
Και μου λέει ο γέροντας: «Αν ήταν κανένας άλλος τώρα, θα έβγαινε έξω σε αυτούς που μαζεύτηκαν -είχε γεμίσει ήδη έξω, ακούγονταν οι φωνές- και θα τους έλεγε βρε κορόιδα τι περιμένετε, αυτός τα τσιγάρα μέσα στην εκκλησία τα ‘χει!».
Λέω «προς Θεού γέροντα πώς θα σκεπτόμουν τέτοιο πράγμα» και μου απάντησε «παιδί μου, πρέπει πάντοτε να έχουμε καλούς λογισμούς. Πάντοτε το καλό μηχανάκι βγάζει καλούς λογισμούς, το κακό το μηχανάκι βγάζει κακούς λογισμούς. Άντε τώρα να φύγεις και να βάλεις το λουκέτο να μην μπουν άλλοι». Όταν έφυγα ήταν γεμάτο κόσμο. Εμένα δεν μου είπε τίποτα άλλο, αλλά καθώς έφευγα γυρίζει και τους λέει: «Τον βλέπετε αυτόν τον δάσκαλο; Αυτός θα γίνει ιεραπόστολος!».
Ανάμεσα σε αυτούς που κάθονταν εκεί ^
Πηγή: www.newsone.gr
