Tι σημαίνει να έχεις μεγαλώσει τη δεκαετία του ’90 στην Παλιά Κοκκινιά! (φωτο)

 

 

 

Όλοι εμείς οι Πειραιώτες που μεγαλώσαμε στα στενά αυτής της ιστορικής συνοικίας και δη τη δεκαετία του '90 θεωρούμε πως έχουμε ζήσει διαφορετικά απ' όλους τους άλλους.

 

Μεγαλώσαμε χωρίς το άγχος των μεγάλων δρόμων και της συχνής κυκλοφορίας των οχημάτων παρ' όλο που η Θηβών είναι ο κεντρικός δρόμος της Κοκκινιάς και η Μπελογιάννη τα σύνορά της με τη Νίκαια.

 

 

Μάθαμε να παίζουμε μήλα, κουτσό, κυνηγητό, αγαλματάκια ακούνητα και αμπάριζα, στους δρόμους, σε αλάνες  ή σε πλατείες και όχι μέσα σε σπίτια, διαμερίσματα πολυκατοικιών και μεγάλους ιδιωτικούς παιδότοπους.

 

Οι γονείς μας δεν φοβόντουσαν να μας αφήσουν να πάμε μόνοι μας στην πλατεία της Νεράιδας και στην..."Αγιάσω" (την πλατεία που βρίσκεται ο Ι.Ν. της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος), γιατί γνώριζαν πως δεν θα μας πειράξει κανείς. Ήξεραν επίσης πως αν περνούσε η ώρα και δεν είχαμε γυρίσει στο σπίτι θα είχαμε ξεχαστεί στο ΚΤΕΛ παίζοντας βόλεϊ τα κορίτσια και Μπάσκετ τα αγόρια.

 

 

Όταν θέλαμε να αγοράσουμε πατατάκια και coca cola πηγαίναμε στο ψιλικατζίδικο της κυρ' Αθανασίας στη Σουλίου ή της Ελισαβώς στην Κορυτσάς και όταν θέλαμε γάλα ή τα νέα (τότε) γλειφιτζουρια "chupa chups" και τις καραμελίτσες "PEZ"στο ψιλικατζίδικο της κυρίας Βασιλικής που μας ήξερε όλους με το μικρό μας όνομα και όχι στα μεγάλα σούπερ μάρκετ του κέντρου και στα περίπτερα των δρόμων.

 

 

Στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς στο Δημοτικό πηγαίναμε...θέατρο! Ναι, για μας τα παιδιά της Κοκκινιάς, το πιο όμορφο θέατρο ήταν το "θεατράκι των γραμμών". Ένας ανοιχτός χώρος σε οβάλ σχήμα, με σκηνή και παρασκήνια που όλοι θυμόμαστε να βλέπουμε τους άλλους να παίζουν ή να παίζουμε εμείς, στο τέλος της έκτης Δημοτικού.Αυτό μας έκανε πιο ευτυχισμένους από τις σχολικές επιδείξεις που έκαναν σε όλα τα σχολεία του Πειραιά.

 

Κάθε Παρασκευή απόγευμα και τα ΣΚ οι περισσότεροι από μας δεν έπαιζαν με φίλους ή με το game boy και το Atari τους αλλά πηγαίναμε στο κατηχητικό στην Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Εκεί μαθαίναμε πολλά πράγματα μα πάνω απ' όλα τι σημαίνει ανθρωπιά, αγάπη και πίστη.

 

Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν στα '90s στην Κοκκινιά, θυμούνται από τα παιδικά τους χρόνια να περπατούν ανάμεσα σε μικρά σπίτια με αυλές, λουλούδια στα πεζοδρόμια και μπουγάδες απλωμένες στα μπαλκόνια, που έκαναν τα φτωχικά στενά να μοσχοβολούν, ενώ τα πιο όμορφα βράδια τους ήταν αυτά που έπαιζε ο καραγκιόζης στη Νεράιδα.

 

 

Άξιο αναφοράς είναι πως οι περισσότεροι από μας ζούμε ακόμα στην κοκκινιά, που σήμερα έχει αλλάξει λίγο άλλα παραμένει γραφική και ποικιλοτρόπως ενδιαφέρουσα. Πλέον τη θέση των μικρών σπιτιών έχουν πάρει σε κάποιες περιπτώσεις μεγάλες πολυκατοικίες και σε κάποιες άλλες, όμορφες μονοκατοικίες που φαίνεται πως έχουν ανακατασκευαστεί από ανθρώπους με μεράκι, που δεν σκοπεύουν να φύγουν από τη γειτονιά, όχι επειδή δεν μπορούν αλλά επειδή δεν θέλουν.

 

 

 

Νομίζω πως όλοι εμείς που μεγαλώσαμε στην Παλιά Κοκκινιά την αγαπάμε τόσο γιατί ζήσαμε υπέροχα, ξέγνοιαστα με κυρίως αληθινά παιδικά χρόνια. Είμαστε ένα κομμάτι της πιο πολυτραγουδισμένης πόλης αλλά κατά τη γνώμη μας το πιο ιδιαίτερο.