Βρείτε μας στο Google News. Πατήστε εδώ!
Φτάνοντας στο μέσον της Αγίας Μεγάλης εβδομάδας και λίγο πριν την κορύφωση των γεγονότων της θείας οικονομίας, εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως η εκκλησία φέρνει ενώπιον μας σαν πρότυπο, όχι το πρόσωπο κάποιου μεγάλου αγίου ή ασκητή, αλλά το πρόσωπο μιας αμαρτωλής γυναίκας, μιας κοινής πόρνης.
Μιας γυναίκας «δυσώδους και βεβορβορωμένης» όπως την αποκαλεί ο υμνογράφος σε ένα από Ιδιόμελα της ακολουθίας του όρθρου της Μεγάλης Τετάρτης. Ο Χριστός, όπως το ίδιο τροπάριο αναφέρει, επισκέπτεται την οικία ενός Φαρισαίου.
Οι Φαρισαίοι είναι γνωστό πως ήταν πολύ πιστοί τηρητές του γράμματος του νόμου. Και φυσικά στο σπίτι ενός τέτοιου ανθρώπου δεν είχε καμιά θέση μια αμαρτωλή γυναίκα. Κι όμως η γυναίκα αυτή ξεπερνώντας αυτό το γεγονός, παίρνει το θάρρος να μπει στο σπίτι αυτό, προκειμένου να συναντήσει τον Χριστό. Ας φανταστούμε για λίγο την σκηνή. Η γυναίκα αυτή είναι σίγουρα κάποια εντυπωσιακή και περιποιημένη παρουσία. Στολισμένη με όμορφα ρούχα και κοσμήματα και με τα μαλλιά της πλεγμένα περίτεχνα.
Όμως μπροστά στον Χριστό τίποτα από όλα αυτά δεν φαίνεται να έχει πια σημασία για εκείνη. Γονατίζει μπροστά Του και χύνει στα πόδια Του πολύτιμο μύρο σκουπίζοντας τα με τα μαλλιά της και χύνοντας πικρά δάκρυα για τις αμαρτίες της. Γιατί άραγε;
Τι είναι αυτό που την σπρώχνει να τολμήσει κάτι τέτοιο; Τι είναι αυτό που την κάνει να αποποιείται την μέχρι τώρα ζωή της και να την αποθέτει μαζί με τα δάκρυα της στα πόδια Του; Την απάντηση μας την δίνει το πρώτο ιδιόμελο των Αίνων, στον πρώτο του κιόλας στίχο. «Σε τον της Παρθένου Υιόν, πόρνη επιγνούσα Θεόν, έλεγεν εν κλαυθμώ δυσωπούσα, ως δακρύων άξια πράξασα.
Διάλυσον το χρέος, ως καγώ τους πλοκάμους». Η γυναίκα αυτή συνειδητοποιεί κάτι πολύ σημαντικό. Κάτι που πολλοί από εμάς ίσως δεν συνειδητοποιούμε σε όλο του το βάθος. Ο Χριστός, ο Υιός της Παρθένου είναι ο θεός.
Ο αληθινός θεός. Και αυτό που μας χωρίζει από Εκείνον είναι ένα και μοναδικό πράγμα. Η αμαρτία. «Διάλυσον το χρέος, ως καγω τους πλοκάμους». Η γυναίκα αυτή συνειδητοποιεί πως η αμαρτία δεν είναι μια προσωπική υπόθεση.
Οι άνθρωποι, σύμφωνα με το ιερό λόγιο, είναι «κτισθέντες επ έργοις αγαθοίς», δημιουργήθηκαν δηλαδή από τον θεό για να πράττουν το καλό,
το αγαθό. Και το αγαθό, δεν είναι τίποτα άλλο από το θέλημα του θεού.
Κι εμείς οφείλουμε υπακοή σε αυτό. Υπακοή, όχι βαρυγκομώντας. Αλλά με χαρά, με αγάπη για τον Χριστό. Για Εκείνον που υπακούοντας στο θέλημα του Πατρός Του και από την άπειρη αγάπη Του για εμάς, έφτασε μέχρι τον σταυρό για να μας σώσει. Όταν ένας άντρας είναι ερωτευμένος με μια γυναίκα, και εκείνη του ζητήσει κάτι, εκείνος σπεύδει να το πραγματοποιήσει. Και κάνει αυτό που του ζητά με καλή διάθεση γιατί το κίνητρο του είναι η αγάπη, αλλά και η εμπιστοσύνη που έχει στην αγαπημένη του γυναίκα.
Άραγε, δεν πρέπει με την ίδια και περισσότερη αγάπη και εμπιστοσύνη να σπεύδουμε να πραγματοποιήσουμε το θέλημα του θεού; Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη και μεγαλύτερη εντολή, όπως ο ίδιος ο Χριστός είπε είναι το «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της ψυχής σου, εξ όλης της καρδίας σου, εξ όλης της ισχύος σου και εξ όλης της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν».
Η αγάπη, είναι αυτό που μας φέρνει σε επαφή με τον θεό και τους συνανθρώπους μας. Και η αμαρτία, που δεν είναι τίποτα άλλο από την ανυπακοή στο θέλημα του θεού, είναι αυτή που μας χωρίζει από Εκείνον αλλά και από τους γύρω μας. Η αμαρτία, δεν κάνει κακό μόνο σε εμάς αλλά και στους γύρω μας. Μια αμαρτωλή ψυχή, δηλαδή μια ψυχή που δεν υπακούει στο θέλημα του θεού, είναι μια ταραγμένη ψυχή. Και αυτή της την ταραχή την σκορπά και στους γύρω της. Και δεν μπορεί τίποτα καλό να τους προσφέρει, ούτε να τους βοηθήσει με την προσευχή της όταν εκείνη το χρειάζονται. Για αυτό και ακούμε συχνά για ασκητές που έζησαν μακριά από τους ανθρώπους, στην έρημο και εκεί προσεύχονταν για τις αμαρτίες τους αλλά και τις αμαρτίες όλου του κόσμου.
Και απορούμε ίσως πως γίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν καμιά επαφή με τον κόσμο. Κι όμως, αυτοί οι άνθρωποι είχαν ακριβώς αυτή την συναίσθηση. Πως δεν ήταν οφειλέτες στον θεό μόνο για τις δικές τους αμαρτίες αλλά και για τις αμαρτίες όλων των άλλων συνανθρώπων τους. Η αμαρτωλή αυτή γυναίκα το συνειδητοποιεί αυτό και συγκλονίζεται. «Νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος έρως της αμαρτίας» ακούμε στο τροπάριο της ποιήτριας οσίας Κασσιανής (την οποία λανθασμένα συγχέουμε με την εν λόγω πόρνη), νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. Αυτό ακριβώς είναι η αμαρτία. Σκοτάδι απόλυτο χωρίς ίχνος φωτός, χωρίς καμιά παρηγοριά. Και η γυναίκα αυτή παίρνει απόφαση να βγει οριστικά από αυτό το απόλυτο σκοτάδι.
Γι αυτό σπεύδει στον μόνο που μπορεί να της δώσει συγχώρεση. Στον μόνο που μπορεί να διαγράψει το χρέος της αμαρτίας της και να την καταστήσει πάλι ολοκάθαρη. Κι αυτή της η πράξη είναι, που από το τελευταίο σκαλοπάτι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας κι από την περιφρόνηση που ο κόσμος έως τότε της επιφύλασσε την έφερε στο σημείο να την θυμόμαστε ως σήμερα 2000 χρόνια μετά σαν ένα απαράμιλλο παράδειγμα ολοκληρωτικής μετάνοιας.
Είθε να λάβουμε κι εμείς την σταθερή απόφαση της υπακοής στο θέλημα του θεού και να πετάξουμε με αποφασιστικότητα από επάνω μας το βάρος της αμαρτίας που μας χωρίζει από τον θεό και τους ανθρώπους.
